Τα ισοδύναμα μέτρα σε... δαγκώνουν

Τα κουκιά είναι λίγο-πολύ μετρημένα.

Το τρίτο μνημόνιο περιγράφει όλα εκείνα που θα πρέπει να γίνουν για να υπάρξει ομαλή χρηματοδότηση της Ελλάδας από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM) φέτος και τα επόμενα χρόνια.

Οι δανειστές, οι οποίοι ήταν πάντοτε επιφυλακτικοί, έχουν ξαναγίνει καχύποπτοι μετά την εμπειρία της διαπραγμάτευσης του πρώτου εξαμήνου από τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Η Κομισιόν και μερικοί ακόμη θέλουν να βοηθήσουν αλλά κάποιοι άλλοι, π.χ. στη Γερμανία, περιμένουν στη γωνία για να πάρουν τη ρεβάνς τους.

Οι τελευταίοι ποντάρουν στη μη τήρηση των δεσμεύσεων από ελληνικής πλευράς για να δικαιωθούν.

Στην κυβέρνηση γνωρίζουν όλα αυτά και θέλουν να προχωρήσουν με ταχύ ρυθμό την υλοποίηση των προαπαιτούμενων και της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

O λόγος είναι να ανοίξει ο δρόμος για την ελάφρυνση του χρέους και την άρση των capital controls που, εκτιμούν, θα επαναφέρουν την κανονικότητα στην οικονομία και θα τονώσουν τις επενδύσεις.

Ο χρόνος παίζει σημαντικό ρόλο στον κυβερνητικό σχεδιασμό.

Όπως άλλωστε έπαιξε η επιλογή του χρόνου των εκλογών στις 20 Σεπτεμβρίου, ώστε να μη γίνουν αισθητές οι επιπτώσεις των μέτρων σε τμήματα του πληθυσμού.

Αυτή τη φορά, η εμπροσθοβαρής εφαρμογή των μέτρων είναι αφενός, ευθυγραμμισμένη με το μνημόνιο και αφετέρου, αφήνει αρκετό πολιτικό χρόνο στον ΣΥΡΙΖΑ για να ανακάμψει στη βάση μιας 3ετούς ή 4ετούς κυβερνητικής θητείας.

Η 3ετής ή 4ετής θητεία είναι πιο πιθανή μετά την αποχώρηση της Αριστερής Πλατφόρμας και των συμπαθούντων αυτήν.

Η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πιο συμπαγής και επιπλέον μπορεί να αναζητήσει συμμάχους αλλού, π.χ. ΠΑΣΟΚ, Λεβέντης κ.λπ., αν παραστεί ανάγκη.

Αν όμως η κυβέρνηση αρχίσει να χάνει τους στόχους του προγράμματος, τότε θα αρχίσουν τα δύσκολα.

Οι δανειστές είναι πιθανόν να καθυστερήσουν την εκταμίευση των δόσεων, με σκοπό να πιέσουν για την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων.

Όμως, κάτι τέτοιο θα δημιουργούσε πρόβλημα στη χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας και θα αύξανε περισσότερο το πολιτικό κόστος για τον ΣΥΡΙΖΑ.

Επομένως, υπάρχουν σοβαροί οικονομικοί και πολιτικοί λόγοι που ευνοούν την ταχεία υλοποίηση της συμφωνίας του Αυγούστου.

Όμως, κάτι τέτοιο θα καταστεί πολύ πιο δύσκολο, αν η κυβέρνηση αρχίσει να ζητά από τους δανειστές την εξεύρεση ισοδύναμων μέτρων αντί άλλων που προβλέπονται από το μνημόνιο και έχουν πολιτικό κόστος.

Μόλις χθες ακούσαμε τον αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών να τονίζει ότι η κυβέρνηση ξεκινά συζητήσεις με τους θεσμούς για τη ρύθμιση των 100 δόσεων, παρότι τα κριτήρια είναι σαφή.

Κι όλα αυτά, όταν οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ γνωρίζουν ότι οι θεσμοί επέμειναν κατά το παρελθόν όπως οι δικαιούχοι επιλέγονται με βάση αυστηρά εισοδηματικά και περιουσιακά στοιχεία.

Υπάρχει επίσης το θέμα του ΦΠΑ 23% στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Η κυβέρνηση αναζητά τρόπους να αναπληρώσει τους πόρους που θα λείψουν από την επιβολή του ΕΝΦΙΑ στα ακίνητα του εξωτερικού -κάτι που πολλοί θεωρούν εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο.

Υπάρχουν κι άλλα γεγονότα, όμως σταματάμε εδώ.

Το συμπέρασμα είναι ότι το γαϊτανάκι των ισοδύναμων μέτρων μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ για την κυβέρνηση και τη χώρα.

Ετσι όμως θα προκαλέσει καθυστερήσεις στη χρηματοδότηση σημαντικών έργων από τα δανεικά και αύξηση του πολιτικού ρίσκου.

Η κυβέρνηση απεύχεται ένα τέτοιο σενάριο.

Όμως, ο μοναδικός τρόπος για να το σταματήσει, είναι να υλοποιήσει τη συμφωνία και να μην αναζητά συχνά ισοδύναμα.

Τα ισοδύναμα μέτρα σε δαγκώνουν.

Dr. Money