Το σύστημα είναι ανίκητο!

Η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει την τρόικα να έρθει στην Αθήνα και τους πολιτικούς προϊσταμένους της να αποδεχθούν τη μετάθεση κάποιων προαπαιτούμενων, όπως το ασφαλιστικό και τις ομαδικές απολύσεις, για μετά την προεδρική εκλογή, έχοντας στον νου το πολιτικό κόστος.

Όμως, την ίδια στιγμή ετοιμάζεται να λάβει νομοθετικές πρωτοβουλίες που οδηγούν σε διεύρυνση των αναλογιστικών ελλειμμάτων των ταμείων.

Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Σαββατοκύριακου, το υπουργείο Εργασίας ετοιμάζεται να φέρει σχέδιο νόμου στη Βουλή μέσα στην εβδομάδα το οποίο προβλέπει μια σειρά ευνοϊκές ρυθμίσεις για ασφαλιστικά θέματα που αφορούν συγκεκριμένες επαγγελματικές ομάδες.

Πρόκειται για τους ενστόλους, τους εργαζομένους στο υπουργείο Εξωτερικών και άλλους δημοσίους υπαλλήλους καθώς και για εργαζομένους του Νέου Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου που έχουν καθεστώς δημοσίου υπαλλήλου και μεταφέρθηκαν στη Eurobank-Ergasias.

Φυσικά, κάποιος θα μπορούσε να ρωτήσει, όπως έκανε κάποτε υπουργός της κυβέρνησης, για παρόμοιο θέμα: Κι εσένα τι σε νοιάζει; Δεν χαίρεσαι που τόσοι άνθρωποι θα επωφεληθούν;

Είναι μια προσέγγιση.

Όμως, αγνοεί το κόστος τέτοιων ρυθμίσεων και ποιοι θα το πληρώσουν μελλοντικά, δηλαδή το θέμα της αναδιανομής πλούτου, έστω και σε μικρή κλίμακα.

Όμως, δεν εκπλήσσει γιατί επί πολλά χρόνια δεν απασχόλησε το πολιτικό σύστημα και ένα μεγάλο μέρος του λαού.

Αυτό συνέβη είτε γιατί η χώρα μπορούσε να δανεισθεί εύκολα είτε γιατί μπορούσε το Νομισματοκοπείο στον Χολαργό να κόβει χρήμα.

Όμως, τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Η χώρα δεν μπορεί ούτε να δανεισθεί εύκολα και φθηνά ούτε και να κόψει χρήμα.

Επομένως, το όποιο κόστος τέτοιων ρυθμίσεων και άλλων που ίσως έλθουν στη Βουλή θα το επωμισθούν οι υπόλοιποι.

Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται μια τέτοια διαπίστωση.

Την έχουμε κάνει επανειλημμένα στο παρελθόν και αφορούσε μερικές από τις ίδιες οργανωμένες ομάδες που επωφελούνται πάλι σήμερα.

Είναι σαφές ότι οι συγκεκριμένες κι άλλες πολυάριθμες ομάδες εκμεταλλεύονται τις προσβάσεις που έχουν στην εξουσία για να επιβάλουν τα συμφέροντά τους εις βάρος των υπολοίπων.

Κι όλα αυτά έχοντας εξασφαλίσει την ανοχή ή τη συγκατάθεση των αντιπολιτευόμενων κομμάτων στα αιτήματά τους.

Επομένως, έχουμε κάτι σαν μια σιωπηρή συμφωνία στήριξης των αιτημάτων-συμφερόντων των συγκεκριμένων μεγάλων οργανωμένων ομάδων και άλλων, π.χ. αγροτών, από ολόκληρο το πολιτικό σύστημα.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, σε άλλες δυτικές χώρες θα υπήρχε αντίδραση από τους θιγομένους.

Όμως, εδώ οι θιγόμενοι είτε αγνοούν τις συνέπειες, είτε τις γνωρίζουν και επιλέγουν να τις αγνοήσουν για διαφορετικούς λόγους, οπότε δεν υπάρχει σοβαρή αντίδραση.

Οι λίγοι που κατανοούν τις συνέπειες δεν έχουν τη δύναμη να κάνουν κάτι γιατί δεν μπορούν να τα βάλουν με το σύστημα.

Εύχονται λοιπόν να παραμείνει η ελληνική οικονομία υπό την επιτήρηση των δανειστών μπας και ποτέ μπει κάποια τάξη.

Πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η κατάσταση; Δύσκολο να προβλέψει κάποιος.
Πάντως, όχι σε καλό για τους εκτός των τειχών και ίσως για όλους σε βάθος χρόνου.

Dr. Money