To ιρλανδικό μοντέλο και το δωρεάν γεύμα

Η Ελλάδα θα μπορούσε να διδαχθεί πολλά από τις θετικές και αρνητικές εμπειρίες των οικονομικών μοντέλων άλλων χωρών, όπως της Ιρλανδίας, ανέφερε χθες ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Αλογοσκούφης. Για να φθάσουμε όμως σ’ αυτό το σημείο, θα πρέπει να αναλύσουμε τα υποδείγματα σε βάθος, για να δούμε πώς δουλεύουν και να αποδεχθούμε το γεγονός ότι στην οικονομία δεν υπάρχει ”δωρεάν γεύμα” (free lunch). Δυστυχώς, όμως, δεν είμαστε ακόμη εκεί.

Δημοσιεύθηκε: 12 Απριλίου 2006 - 08:49

Dr Money

To ιρλανδικό μοντέλο και το δωρεάν γεύμα

Μετά το σκανδιναβικό μοντέλο της προηγούμενης εβδομάδας, χθες ήλθε η σειρά του ιρλανδικού, το οποίο ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών κ. Αλογοσκούφης χαρακτήρισε πολύ πιο κατάλληλο για την Ελλάδα.

Ο υπουργός στάθηκε κυρίως στα θετικά του, δηλαδή τη χαμηλή έμμεση και άμεση φορολογία των φυσικών και νομικών προσώπων, τη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων και τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης επί μια 20ετία και πλέον, που ανέδειξαν την Ιρλανδία σε μία από τις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης και του κόσμου με βάση το κατά κεφαλήν εισόδημα.

Πράγματι, τα επιτεύγματα της Ιρλανδίας είναι εντυπωσιακά και η ελληνική πολιτική ηγεσία μπορεί να διδαχθεί πολλά από αυτά. Ο χαμηλότερος ετήσιος ρυθμός ανάπτυξης της μικρής χώρας των Κελτών ήταν 4,4% το 2003 (στην τελευταία 20ετία) και ο υψηλότερος 11,7%, το 1997, συμβάλλοντας στη μείωση της ανεργίας κοντά στο 4,3%, που είναι το χαμηλότερο επίπεδο στην ευρωζώνη, και στην αύξηση της απασχόλησης κατά 30% περίπου τα τελευταία 10 χρόνια.

Οι υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης βοήθησαν στη δημιουργία πρωτογενών πλεονασμάτων που οδήγησαν το δημόσιο χρέος από το επίπεδο του 95,1% ως ποσοστό του ΑΕΠ το 1993 στο 29% περίπου στα τέλη του 2005.

Εκτός όμως από τα θετικά υπάρχουν και τα αρνητικά του υποδείγματος. Αν οι φόροι ως ποσοστό του ΑΕΠ βρίσκονται στο 30% περίπου έναντι 50% και πλέον στη Σουηδία, το επίπεδο των παρεχόμενων δημόσιων υπηρεσιών στη χώρα παραμένει σε χαμηλό επίπεδο, συγκρινόμενο με εκείνο άλλων χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Επίσης, οι εργαζόμενοι στις μικρομεσαίες ιδιωτικές επιχειρήσεις, το 97% των οποίων απασχολεί λιγότερα από 50 άτομα, παίρνουν πολύ χαμηλότερους μισθούς σε σχέση με εκείνους οι οποίοι δουλεύουν για ξένες εταιρείες, πάνω στις οποίες βασίζεται εν πολλοίς το ιρλανδικό εξαγωγικό θαύμα.

Επιπλέον, το ποσοστό των δαπανών για έρευνα και καινοτομία (R&D) ανέρχεται σε 1,2% του ΑΕΠ περίπου έναντι 1,9% του μέσου κοινοτικού όρου, αν και είναι πολύ υψηλότερο από το 0,58% της Ελλάδας, για να μην ξεχνιόμαστε.

Οι Έλληνες πολιτικοί, αλλά και οι υπόλοιποι, πολίτες και επιχειρηματίες, θα είχαν πολλά να μάθουν από την εμπειρία άλλων ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Ιρλανδία, οι οποίες εφαρμόζουν για πολλά χρόνια με σχετική επιτυχία διάφορα οικονομικά μοντέλα.

Κάτι τέτοιο, όμως, απαιτεί αφενός ενδελεχή μελέτη και ανάλυση των μοντέλων χωρίς πολιτικές σκοπιμότητες και αφετέρου αποδοχή της γενικής θέσης από ευρύτερες κοινωνικές ομάδες ότι δεν υπάρχει ”δωρεάν γεύμα”. Είναι όμως κάτι τέτοιο πιθανόν στην Ελλάδα των υπερβολών και των σκοπιμοτήτων; Μάλλον, όχι ακόμη.

Dr. Money

[email protected]

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.