Δημοσιονομικό κανόνα που να "αναπνέει" προτείνει μεταξύ άλλων το Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας Κιέλου. Θεωρεί ότι τα πακέτα λιτότητας οδηγούν την οικονομία σε φαύλο κύκλο. "Χρειάζεται πολιτική βούληση και θάρρος".

Όπως μεταδίδει η Deutsche Welle, το Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας του Κιέλου υποστηρίζει ότι η μέχρι τώρα ευρωπαϊκή πολιτική διάσωσης του ευρώ δεν μπορεί να εξασφαλίσει μακροπρόθεσμα τη βιωσιμότητα του κοινού νομίσματος. Επίσης, εκτός κάθε συζήτησης θεωρεί τις προτάσεις για ευρωομόλογο για οποιαδήποτε άλλη λύση που θα προκαλούσε πληθωρισμό. Προτείνει λοιπόν ένα σχέδιο από 4 σημεία.

Η οικονομική ύφεση που ήδη υπάρχει λόγω της κρίσης γίνεται μεγαλύτερη κι αυτό οδηγεί σε μείωση των φορολογικών εσόδων. Το δημόσιο χρέος διογκώνεται κι αυτό οδηγεί σε νέες περικοπές, οι οποίες οξύνουν και πάλι την οικονομική κρίση. Ένας δημοσιονομικός κανόνας που να αναπνέει θα επέτρεπε σε κάθε χώρα της Ευρώπη να θεσπίσει συνταγματικά ένα δημοσιονομικό κανόνα με μακροπρόθεσμο στόχο ένα ποσοστό χρέους μέχρι 60% του ΑΕΠ, να προσδιορίζει τον χρόνο επίτευξής του και να διασφαλίζει ότι σε περιόδους ύφεσης θα ακολουθείται χαλαρή δημοσιονομική πολιτική σε αντίθεση σε περιόδους ανάπτυξης.

Ένα δεύτερο σημείο του σχεδίου αφορά τις προϋποθέσεις χρεοκοπίας στις χώρες της Ε.Ε. Η ΕΚΤ θα πρέπει να θεσπίσει διαφανή, εφαρμόσιμα και σαφή κριτήρια ώστε σε περίπτωση χρεοκοπίας μιας χώρας να γίνεται με απόλυτα ελεγχόμενο τρόπο. Σε αυτό το διάστημα, βέβαια, η χρεοκοπημένη χώρα δεν θα πρέπει να παίρνει χρήματα από την ΕΚΤ. Με αυτόν τον τρόπο, θα αποτρέπεται ο κίνδυνος μετάδοσης της κρίσης, αφού και οι άλλες χρεοκοπημένες χώρες θα εφαρμόσουν τα ίδια κριτήρια.

Το Ινστιτούτο Παγκόσμιας Οικονομίας του Κιέλου προτείνει επίσης αυτό που θέλουν να εξασφαλίσουν και οι χώρες της ευρωζώνης, όπως διατυπώθηκε στην πρόσφατη σύνοδο κορυφής για την ανάπτυξη, δηλαδή τη χρήση πόρων από τα διαρθρωτικά ταμεία της Ε.Ε. για τη στήριξη συγκεκριμένων επενδυτικών έργων σε χώρες με δημοσιονομικά προβλήματα. Με τον τρόπο αυτόν, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ενισχύοντας την ανάπτυξη, θα έκανε πιο ανταγωνιστικές αυτές τις χώρες. Τέλος, θα πρέπει να διασφαλιστεί η μακροβιότητα μεγάλων χρηματοπιστωτικών θεσμών που σε περίπτωση ενδεχόμενης χρεοκοπία μπορεί να παρασύρουν κι ολόκληρη τη χώρα σε χρεοκοπία.