Η απροσδόκητη αύξηση της μακροζωίας, πέρα από τις προβλέψεις κυβερνήσεων και οικονομικών οργανισμών, αποτελεί σύμφωνα με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ένα σημαντικό δημοσιονομικό κίνδυνο. 

"Αν συνταξιοδοτηθείτε στα 65 και έχετε υπολογίσει τα χρήματα που θα χρειαστείτε, περιμένοντας ότι θα ζήσετε άλλα 20 χρόνια, θα αντιμετωπίσετε μια πολύ σοβαρή προσωπική οικονομική κρίση αν τελικά ζήσετε ως τα 95 ή τα 100" υπογραμμίζει ο Erik Oppers του ΔΝΤ.

Εφόσον  ο κίνδυνος αυτός δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα, προειδοποιεί το ΔΝΤ, ενδέχεται να υπάρξουν τεράστιες επιπτώσεις σε ήδη αποδυναμωμένους ισολογισμούς κυβερνήσεων και νοικοκυριών, "καθιστώντας τους πιο ευάλωτους σε άλλα σοκ και επηρεάζοντας τελικά τη δημοσιονομική σταθερότητα".

Στην έκθεση με τίτλο "The Financial Impact of Longevity Risk" το ΔΝΤ υποστηρίζει ότι αν το προσδόκιμο ζωής αυξηθεί τρία χρόνια περισσότερο από τις προβλέψεις, το ήδη μεγάλο δημοσιονομικό κόστος της γήρανσης του πληθυσμού μπορεί να αυξηθεί κατά 50% ακόμα.

Συγκεκριμένα, το ΔΝΤ προβλέπει ότι το κόστος αυτό θα αντιστοιχεί στο 50% του ΑΕΠ του 2010 για τις ανεπτυγμένες οικονομίας και στο 25% για τις αναπτυσσόμενες.

Στις ΗΠΑ, μια τέτοια αύξηση του προσδόκιμου ζωής θα αύξανε κατά 9% τις υποχρεώσεις των ιδιωτικών ταμείων συνταξιοδότησης.

Η αντιμετώπιση των κινδύνων που ανακύπτουν από μια απροσδόκητη αύξηση της μακροζωίας, απαιτεί σύμφωνα με το ΔΝΤ μια συντονισμένη δράση σε τρία επίπεδα.

* Πρώτον, οι κυβερνήσεις πρέπει να αναγνωρίσουν τον κίνδυνο που διατρέχουν και να υπολογίσουν με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια το προσδόκιμο ζωής και τις υποχρεώσεις που μπορεί να αναλάβουν εξαιτίας ανεπαρκών πόρων συνταξιοδότησης στον ιδιωτικό τομέα.

* Δεύτερον, ο κίνδυνος πρέπει να διαμοιραστεί ανάμεσα στον ιδιωτικό τομέα, το δημόσιο τομέα και τα νοικοκυριά.

Η "διάχυση" του κινδύνου μπορεί να προωθηθεί μέσα από την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης ή την σύνδεση τους με το προσδόκιμο ζωής και την αύξηση της ελαστικότητας των προγραμμάτων συνταξιοδότησης σε περίπτωση που εμφανιστούν ελλείμματα.

Η ελαστικότητα αυτή προϋποθέτει δυνατότητα αύξησης των εισφορών, του ορίου συνταξιοδότησης και τη μείωση της σύνταξης.

* Τρίτον, το ΔΝΤ προτείνει την μεταφορά του κινδύνου στις κεφαλαιακές αγορές από προβληματικά συνταξιοδοτικά ταμεία σε αυτά που μπορούν να τον αντιμετωπίσουν καλύτερα.