Τα private equity πάνε χάλια όπως κι αν αξιολογηθούν

Τα private equity funds  τα πηγαίνουν άσχημα, με όποιον τρόπο κι αν μετρηθούν οι αποδόσεις τους, σχολιάζει η γνωστή στήλη Lex. Αφού επισημαίνει ότι η αξιολόγηση των αποδόσεων είναι μια ατελής επιστήμη, όποια μέθοδος και αν χρησιμοποιηθεί. Με τα υπέρ και τα κατά της. Ωστόσο αυτό δεν κρύβει την προσπάθεια «εξωραϊσμού» της κακής πορείας των private equity funds.

«Η μετακίνηση των γκολπόστ, ωστόσο, σπάνια είναι σημάδι ότι το παιχνίδι πηγαίνει καλά» γράφει χαρακτηριστικά, παρομοιάζοντας κάτι τέτοιο με την προσπάθεια να αντικατασταθεί ως βασικός δείκτης για την αποτίμηση της πορείας των funds το IRR (σ.σ. δείκτης εσωτερικής απόδοσης των κεφαλαίων) με το DPI (σ.σ. Distributed to Paid-In Capital (DPI) δείκτης που χρησιμοποιείται για τη μέτρηση του συνολικού κεφαλαίου που έχει επιστρέψει έως τώρα στους επενδυτές του ένα private equity fund, δηλαδή οι «χρηματικές διανομές» -μερίσματα, επιστροφές κεφαλαίου κ.λπ.- ως ποσοστό του επενδεδυμένου κεφαλαίου) 

Εκ πρώτης όψεως, η αλλαγή του δείκτη αναφοράς  προς το DPI σε σχέση με τα εσωτερικά ποσοστά απόδοσης (IRR) προκαλεί σύγχυση δεδομένου ότι και ως προς τους δύο δείκτες τα private equity funds δεν πήγαν καλά.

Το ετήσιο IRR των private equity funds έπεσε κάτω από το 10% σε 12μηνη βάση έως τον Μάρτιο του 2024,  Αυτό είναι πολύ κάτω από το 25%  που στόχευε ο κλάδος, Κατά την ίδια περίοδο μια επένδυση χωρίς μόχλευση στον S&P 500 θα είχε αποδώσει 30%.

Αλλά και τα DPI (οι χρηματικές διανομές) πήγαν χάλια. Τα funds την περίοδο 2019-2022 είχαν εκταμιεύσει περίπου 15 σεντς στο δολάριο σύμφωνα με ανάλυση της Goldman Sachs. Στα προηγούμενα χρόνια είχαν επιστρέψει πολύ περισσότερα από τα μισά χρήματα ως προς αυτά που είχαν επενδυθεί. 

Ωστόσο, υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο  δεικτών. Για ένα καλά τοποθετημένο και καλά διαχειριζόμενο χαρτοφυλάκιο, τα DPI θα ανακάμψουν με την πάροδο του χρόνου. Οι μεθυστικές μέρες, όμως, των IRR χαρτοφυλακίου 20%  έχουν παρέλθει οριστικά.

Και οι δύο υπολογισμοί, με όποιο δείκτη απόδοσης, επηρεάζονται από το προσωρινό πάγωμα της εξόδου των private equity funds από την αγορά. Η αγορά των IPO  περιορίζεται με γοργούς ρυθμούς και αυτό σημαίνει ότι είναι δύσκολο να «πουληθούν» οι εταιρείες χαρτοφυλακίου (ενν. μερίδιά τους σε νέους πελάτες ώστε να εισρεύσουν νέα κεφάλαια). Αυτό αφήνει λίγα χρήματα διαθέσιμα για διανομές. Οι στάσιμες εταιρείες, οι οποίες δεν μεγεθύνονται γρήγορά σε αξία, μειώνουν τα IRR.  Οι κακές αποδόσεις και η έλλειψη διανομής μετρητών βλάπτουν τη συγκέντρωση νέων κεφαλαίων.

Κάποια στιγμή βέβαια θα υπάρξει «απόψυξη». Όταν συμβεί αυτό, τα DPI θα βελτιωθούν. Στον βαθμό που τα προβλήματα των private equity πηγάζουν από το χρόνο λήξης του fund (και όχι από την ποιότητα των περιουσιακών στοιχείων ή την τιμή στην οποία αποκτήθηκαν), το DPI στη λήξη μπορεί να μην απέχει πολύ από τα ιστορικά μέσα επίπεδα που είναι 1,5 φορές (ενν. επί του επενδεδυμένου κεφαλαίου). Τα IRR - τα οποία εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τον χρόνο - δεν προσφέρουν την ίδια επιείκεια.

Οι επενδυτές - ολοένα και πιο απελπισμένοι να δουν κάποια επιστροφή μετρητών -θα εστιάζουν οι ίδιοι στα DPI, δεδομένου ότι τα μετρητά στο χέρι αξίζουν περισσότερο από ένα μη πραγματοποιημένο IRR.

Στον βαθμό που αυτό αυξάνει την πίεση στα ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια να συνθηκολογήσουν (ενν. να ρευστοποιήσουν), θα πιέζουν τις τιμές των υπό ρευστοποίηση θέσεών τους. Και αυτό θα βλάψει  την όποια  μακροπρόθεσμη απόδοσή τους  — ανεξάρτητα από τον δείκτη που χρησιμοποιείται για την αξιολόγησή της.