Γιατί οι τζιχαντιστές δεν ισχυροποιούνται στη ΝΑ Ασία

Eπτά άτομα σκοτώθηκαν από εκρήξεις βομβών στις 14 Ιανουαρίου στην πρωτεύουσα της Ινδονησίας Τζακάρτα, ενώ σημειώθηκαν και ανταλλαγές πυροβολισμών.

Λίγες ώρες μετά η αστυνομία ανακοίνωσε πως όλοι οι δράστες σκοτώθηκαν ή συνελήφθησαν. Την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβαν οι τζιχαντιστές του ISIS.

Aυτή ήταν η πρώτη μεγάλη κλίμακας τρομοκρατική επίθεση στη χώρα από το 2009 όταν η Jemaah Islamiah είχε πραγματοποιήσει επιθέσεις σε μεγάλα ξενοδοχεία.

Η Ινδονησία είναι το μεγαλύτερο σε πληθυσμό μουσουλμανικό κράτος με πάνω 250 εκατομμύρια κατοίκους.

Παράλληλα είναι η τέταρτη πολυπληθέστερη χώρα στον κόσμο και αποτελείται από πάνω από 14.000 νησιά τα οποία προφανώς δεν κατοικούνται όλα.

Το κλίμα, το ανάγλυφο και ο νησιωτικός χαρακτήρας της χώρας καθιστούν εξαιρετικά δύσκολη την πλήρη και άρτια αστυνόμευση όλων των περιοχών. Στον αντίποδα «ευνοεί» την εμφάνιση ακραίων ισλαμικών οργανώσεων.

Όμως τόσο στην Ινδονησία όσο και άλλες χώρες της ΝΑ Ασίας (πχ Βιρμανία) τζιχαντιστικές οργανώσεις όπως η Αλ Κάιντα στη Μέση Ανατολή-Αφρική και το ISIS σε Συρία, Ιράκ ποτέ δεν αποτέλεσαν μια σημαντική απειλή για τα καθεστώτα.

Παράλληλα ελάχιστοι μουσουλμάνοι ασιάτες πλαισιώνουν τις τάξεις του ISIS ή της Αλ Κάιντα όπως αντίστοιχα κάνουν Τυνήσιοι, Σαουδάραβες ή ακόμα και Ευρωπαίοι.

Όπως αναφέρουν ξένα δημοσιεύματα, το ισλάμ και το μουσουλμανικό στοιχείο σε κράτη της ΝΑ Ασίας σε αρκετές περιπτώσεις συνδέεται με αιτήματα για αυτοδιάθεση, αυτονομία, ή εν πάση περιπτώσει ανεξαρτησία μιας μειονότητας από μια κεντρική κυβερνητική αρχή.

Δεν σχετίζεται με την φιλοδοξία να ιδρυθεί ένα «παγκόσμιο» χαλιφάτο που θα ενώσει όλους τους μουσουλμάνους και θα διεξάγει επιθέσεις στη Δύση.

Σε αυτήν την ευρύτερη «κατηγορία» (της αυτοδιάθεσης) εμπίπτουν σε γενικές γραμμές «οργανώσεις» όπως οι Rohingua στη Βιρμανία, οι Moro στις Φιλιππίνες, οι Malays στην Ταϊλάνδη, ανεξαρτήτως των μεθόδων (τρομοκρατικές επιθέσεις κλπ) που κατά καιρούς χρησιμοποίησαν αρκετές από αυτές.

Ορισμένες από τις τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η Jemaah Islamiah (Ινδονησία) έχουν αναπτύξει δεσμούς με τζιχαντιστές της Μέσης Ανατολής (την Αλ Κάιντα εν προκειμένω) όμως ποτέ δεν αποτέλεσαν μια σοβαρή και υπολογίσιμη απειλή για τα κράτη.

Αναλυτές αποδίδουν την σχετική αποτυχία του τζιχαντισμού στην ΝΑ Ασία και σε λόγους ευρύτερης «κουλτούρας». Το ισλάμ μεταφέρθηκε στη ΝΑ Ασία μέσω εμπόρων και καραβανιών και εν πάση περιπτώσει όχι μέσω κατακτητών.

Παράλληλα η χρόνια συνύπαρξη με το βουδιστικό στοιχείο προσέδωσε -σε γενικές γραμμές-διαφορετική χροιά στον ισλαμισμό, συγκριτικά με την Μέση Ανατολή.

Ακόμη ορισμένες χώρες όπως η Βιρμανία, κυβερνήθηκαν από στρατιωτική χούντα για μεγάλο χρονικό διάστημα, και οδηγηθήκαν σε απομόνωση. Ως εκ τούτου ήταν εξαιρετικά δύσκολο για τους κατοίκους της να ταξιδέψουν με στόχο να πλαισιώσουν τις τάξεις των ακραίων ισλαμιστών, αναφέρουν ξένα δημοσιεύματα.

Αξίζει ακόμη να αναφερθεί πως σε αρκετά κράτη, όπως η Ινδονησία, οι επιθέσεις φαίνεται να απομονώνουν τον (μουσουλμανικό) πληθυσμό από τους τρομοκράτες.

Όμως όσο πολυπληθείς και αν είναι οι οργανώσεις, χρειάζονται την στήριξη μια μερίδας του τοπικού πληθυσμού ώστε να μπορούν να αναπληρώνουν τις απώλειες σε έμψυχο υλικό.