Οι έξι πολιτικοί «μάγειροι» που σκοτώνουν την Ευρώπη

Με την κρίση στην ευρωζώνη να αναμένεται να συνεχιστεί για μια ακόμα χρονιά, μια ματιά στα «πρόσωπα της χρονιάς» της Ευρώπης –σε αυτούς δηλαδή που είχαν την μεγαλύτερη επίπτωση στην πολιτική- δείχνει πως τα προβλήματα στην περιοχή του ενιαίου νομίσματος πιθανότατα θα συνεχιστούν, σχολιάζει ο πολιτικός αρθρογράφους του Marketwatch, Darrell Delamaide.

Όπως επισημαίνει, οι ηγέτες αυτοί έχουν ωθήσει την Ευρώπη σε μια κατεύθυνση που έχει οδηγήσει σε οικονομική στασιμότητα και ανεργία σε επίπεδα ρεκόρ. Έχουν οδηγήσει το μεγαλύτερο μέρος της νότιας Ευρώπης σε χρόνια αποπληθωρισμού και υποβάθμισης του βιοτικού επιπέδου. Έχουν βάλει φρένο στην όποια σημαντική πρόοδο της οικονομικής και πολιτικής ενοποίησης που μπορεί τελικά να εγγυηθεί την επιβίωση του ευρώ. Και θα συνεχίσουν να «κάνουν κουμάντο» και το 2014. Εν τω μεταξύ, αυτοί που θα μπορούσαν να βρεθούν σε θέση να αντισταθμίσουν την κυριαρχούσα φιλοσοφία της λιτότητας, αγνοούνται, και φαίνεται πως θα συνεχίσουν να αγνοούνται.

Οι «προσωπικότητες της χρονιάς»

Ο Delemaide παραθέτει μια λίστα «ευρω-προσωπικοτήτων της χρονιάς», των ανθρώπων που επηρέασαν περισσότερο την πολιτική της ΕΕ στη διάρκεια της κρίσης.

Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών στη δεύτερη θητεία της Άνγκελα Μέρκελ επιβεβαιώθηκε ότι θα συμμετέχει και στο νέο υπουργικό συμβούλιο, το οποίο ανέλαβε καθήκοντα αυτόν τον μήνα, και θα συνεχίσει να καθοδηγεί την πολιτική της ευρωζώνης ως το «alter ego» της Μέρκελ.

Ο χριστιανοδημοκράτης πολιτικός είναι ένας σκληροπυρηνικός συντηρητικός. Ο Σόιμπλε, που κάθε άλλο παρά ειδήμον στα οικονομικά είναι, φάνηκε αρχικά να αισθάνεται λιγότερο άνετα στο υπουργείο Οικονομικών, αν και αυτό δεν τον σταμάτησε από το να επιβάλει τις υπερσυντηριτικές απόψεις της Γερμανίας επί των δημοσιονομικών και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Στις αρχές της καριέρας του, ο Σόιμπλε αναμένονταν να αναρριχηθεί στη θέση του καγκελάριου, προτού μια αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας το 1990 τον αφήσει ανάπηρο. Όμως εξακολούθησε να έχει μεγάλη πολιτική «βαρύτητα» στο κόμμα του. Δεν θα υπάρχει καμία αλλαγή στην πολιτική του ευρώ για όσο παραμένει στο τιμόνι του υπουργείου Οικονομικών, αν και η Γερμανία θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να κάνει κάποιες υποχωρήσεις, καθώς μέτρα όπως η μερική διαγραφή του ελληνικού χρέους θα γίνονται αναπόφευκτα.

Μάριο Ντράγκι: Ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας συνεχίζει να διατηρεί την ισορροπία μεταξύ των Γερμανών και των αδύναμων οικονομιών του ευρωπαϊκού Νότου, δίνοντας την ευρωζώνη τόσο περιθώριο ώστε να μπορέσει να προχωρήσει η αργή και επώδυνη πορεία που επέλεξαν η Μέρκελ και ο Σόιμπλε.

Κανένας δεν έχει χρησιμοποιήσει την δύναμη της ΕΚΤ να «μπλοφάρει» καλύτερα από τον Ντράγκι. Σε αντίθεση με τον προκάτοχό του Ζαν Κλοντ Τρισέ, ο οποίος φάνηκε αποφασισμένος να τηρήσει σκληρότερη γραμμή ακόμα και από τους Γερμανούς, ο Ντράγκι έχει καταφέρει επιτυχώς να αντισταθεί στις απαιτήσεις της Bundesbank και να διατηρήσει την εμπιστοσύνη της γερμανικής κυβέρνησης. Τελικά, όμως, δεν μπορεί να παρακάμψει ένα σύστημα το οποίο ελέγχεται από τη Γερμανία. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η ΕΚΤ έχει έδρα στη Φρανκφούρτη.

Ενρίκο Λέττα: Η επιτυχία αυτού του πρωθυπουργού του Δημοκρατικού Κόμματος στη διατήρηση ενός λειτουργικού συνασπισμού την ώρα που το «μαύρο πρόβατο» της Ιταλίας, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αγωνίζονταν –ανεπιτυχώς- για την πολιτική επιβίωσή του, προκαλεί μεγάλη έκπληξη.

Ωστόσο, η επόμενη χρονιά θα αποτελέσει την μεγαλύτερη πρόκληση για τον Λέττα, καθώς θα πρέπει να διατηρήσει τη γραμμή της λιτότητας σε έναν ασταθή συνασπισμό και να έρθει σε συμφωνία με τον νέο επικεφαλής του κόμματός του, τον δήμαρχο της Φλωρεντίας Ματέο Ρένζι.

...και οι «αγνοούμενοι»

Ακολουθεί μια λίστα των αγνοουμένων, των ηγετών εκείνων που δεν κατάφεραν να παράσχουν κάποιο αντιστάθμισμα στη λιτότητα.

Φρανσουά Ολάντ: Ο Γάλλος πρόεδρος, μετά από μια σαρωτική νίκη στις εκλογές, ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2012 με την ελπίδα ότι θα έδινε μια εναλλακτική λύση έναντι της λιτότητας που επέβαλε η Γερμανία, όχι μόνο για τη Γαλλία αλλά και για την ευρωζώνη στο σύνολό της.

Όμως ο σοσιαλιστής απογοήτευσε, μετά από μια σειρά λαθών, ενώ αποδείχθηκε ανίκανος να συνεργαστεί με τη Μέρκελ όπως έκανε ο προκάτοχός του, Νικολά Σαρκοζί, ή να την αντιμετωπίσει. Η δημοφιλία του Ολάντ έχει κάνει «βουτιά», ανοίγοντας τον δρόμο, όχι μόνο για την άνοδο του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου στη Γαλλία, αλλά και για φωνές που κάνουν λόγο ακόμα και για πολιτική επάνοδο του Σαρκοζί.

Γερούν Ντάισελμπλουμ: Ο Ολλανδός υπουργός Οικονομικών έγινε επικεφαλής του Eurogroup στις αρχές του έτους, λόγω των αντιδράσεων που προκάλεσε το ενδεχόμενο ανάληψης της θέσης αυτής από τον Σόιμπλε, όμως γρήγορα «τα έκανε θάλασσα» με την διάσωση της Κύπρου και έτσι έχασε την πραγματική δύναμή του μεταξύ των ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών που καθορίζουν την πολιτική για το ευρώ.

Επιβλέπει το «σπασμωδικό σχέδιο» της ΕΕ για την τραπεζική ένωση, μόνο όμως με όρους που η Γερμανία κρίνει αποδεκτούς και τους οποίους ελάχιστοι είναι αυτοί που θεωρούν πειστικούς. Ψηφίστηκε πολιτικός της χρονιάς στην Ολλανδία από τον τοπικό πολιτικό τύπο, αν και η Standard & Poor's υποβάθμισε τον Νοέμβριο την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας.

Όλι Ρεν: Ο ευρωπαίος επίτροπος οικονομικών και νομισματικών υποθέσεων έπρεπε να αντιμετωπίσει μια δύσκολη αποστολή κατά τη διάρκεια της ευρωκρίσης, όμως αυτός ο Φινλανδός αξιωματούχος, αντί να κάνει κάποια προσπάθεια να εξισορροπήσει τα συμφέροντα Βορρά-Νότου της Ευρώπης, επιμένει στην νεοφιλελεύθερη γραμμή της λιτότητας που υπαγορεύει η Γερμανία.

Τώρα φιλοδοξεί να ηγηθεί της ομάδας των Φιλελευθέρων στις ευρωεκλογές που θα πραγματοποιηθούν την ερχόμενη άνοιξη. Μετά την αποτυχία του να φέρει κάποια ισορροπία στην πολιτική για το ευρώ, ο Ρεν αντιπροσωπεύει πλέον μια Επιτροπή η οποία εκπροσωπεί σταθερά τα συμφέροντα της Βόρειας Ευρώπης έναντι αυτών της Νότιας.