Η Ελλάδα είτε θα προβεί σε "προσεκτική" επαναδιαπραγμάτευση των μέτρων λιτότητας και ίσως αναδιαρθρώσει και πάλι το χρέος της είτε θα χρεοκοπήσει και θα αποκηρύξει το χρέος της, εκτιμά η UBS, χωρίς να πιστεύει ότι το δεύτερο σενάριο θέτει τη χώρας εκτός ευρώ αυτόματα. Ζητούμενο για το ευρώ μια σύγχρονη συνθήκη Μάαστριχτ, καταλήγουν οι οικονομολόγοι του ελβετικού οίκου.

Πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στη ζώνη του ευρώ, καθώς το κόστος της αποχώρησης είναι υπερβολικό τόσο για την Ελλάδα όσο και για την ευρωζώνη, εκτιμά η UBS. Εάν η Ελλάδα σκεφτεί να πραγματοποιήσει την έξοδό της από το ευρώ, οι αγορές, αλλά και όλοι οι καταθέτες στις τράπεζες θα αντιμετωπίσουν τις συνέπειες αυτής της απόφασης.

Η προσδοκία και μόνο της εξόδου θα μπορούσε να οδηγήσει σε οικονομική αναταραχή, ενώ η αναμονή, και όχι η ίδια η αναχώρηση θα οδηγήσει πιθανότατα σε παύση του εμπορίου της, σε αδυναμία της κυβέρνησης να βρει χρήματα στις αγορές και σε μαζικές αναλήψεις από τις τράπεζες.

Στην παρούσα φάση, οι επιλογές της Ελλάδας είναι να προχωρήσει είτε σε προσεκτική επαναδιαπραγμάτευση των μέτρων λιτότητας και ενδεχομένως να αναδιαρθρώσει το υφιστάμενο χρέος και πάλι είτε σε χρεοκοπία με δραστική αποκήρυξη του χρέους.

Υπάρχουν πολλά παραδείγματα χρεοκοπίας εντός των τειχών μιας νομισματικής ένωσης, οπότε η έξοδος από αυτήν δεν θα πρέπει να θεωρείται αυτόματη. Η χρεοκοπία θα απαιτούσε ανακεφαλαιοποίηση του τραπεζικού συστήματος, που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, και ένα "αναγκαστικό δάνειο" για τη χρηματοδότηση του πρωτογενούς ελλείμματος του προϋπολογισμού.

Στην περίπτωση ελληνικής αποχώρησης από το ευρώ, σαφώς υφίσταται κίνδυνος μετάδοσης. Φαίνεται πως υπάρχει μεγάλος εφησυχασμός από τους δημόσιους φορείς αναφορικά με την ικανότητα των τειχών προστασίας να εμποδίσουν αυτήν την εξέλιξη. Ο κίνδυνος βρίσκεται στη μετάδοση της κρίσης στις τράπεζες.

Οι μαζικές αναλήψεις από τις τράπεζες, εφόσον συμβούν, θα προκύψουν, κατά πάσα πιθανότητα, λόγω των κινδύνων του ίδιου του ευρώ, και λιγότερο εξαιτίας της φερεγγυότητας ή των κινδύνων ρευστότητας των τραπεζικών συστημάτων. Αν αυτό συμβεί τελικά, τότε τα πανευρωπαϊκά συστήματα εγγύησης των καταθέσεων είναι απίθανο να προσφέρουν λύσεις.

Το ενδεχόμενο και άλλες οικονομίες να ενωθούν με την Ελλάδα στην άτακτη αποχώρησή της από το ευρώ θα πρέπει να θεωρείται πολύ υψηλό - και αυτό είναι που καθιστά τους ορθολογικούς φορείς χάραξης της πολιτικής απρόθυμους να παίξουν με τις πιθανότητες.

Εάν η υπαρξιακή κρίση του ευρώ συνεχίσει να μεγαλώνει, θα πρέπει να γίνουν σημαντικά βήματα για να αποφευχθούν οι αλυσιδωτές επιπτώσεις από τη μετάδοση της κρίσης.

Άλλη επιλογή μπορεί να είναι μια νέα σύγχρονη συνθήκη του Μάαστριχτ. Ακριβώς όπως η αρχική καθορίζει ένα χρονοδιάγραμμα για την επίτευξη της νομισματικής ένωσης, έτσι ένα σύγχρονο Μάαστριχτ θα μπορούσε να θέσει τα αναγκαία μέτρα για να διορθώσει την τρέχουσα δυσλειτουργία της σημερινής ένωσης.

Ένα αξιόπιστο σχέδιο δράσης θα έπρεπε να αφιερωθεί αποκλειστικά στην αμετάκλητη ύπαρξη της νομισματικής ένωσης και θα μπορούσε να μειώσει τον κίνδυνο των πολιτικών αλλά και να εξουδετερώσει τις δυνάμεις φυγής εντός της ζώνης του ευρώ.