Σφοδρή διμέτωπη επίθεση στο «αντιμνημονιακό μέτωπο» και στο μέτωπο που κυβερνά τη χώρα είτε μονοκομματικά, είτε σε συνεργασία τα 2,5 τελευταία χρόνια εξαπολύει ο πρώην υπουργός Γιώργος Φλωρίδης.

Με άρθρο του στην ιστοσελίδα του Κοινωνικού Συνδέσμου, που ανήρτησε το απόγευμα της Δευτέρας του Πάσχα, ο Γιώργος Φλωρίδης τονίζει ότι η Ελλάδα χρειάζεται μια τρίτη πολιτική κατεύθυνση στην οποία, κατά την άποψή του, πρέπει να προσανατολιστούν όλες οι δυνάμεις που θέλουν την προσαρμογή της χώρας στα ευρωπαϊκά πλαίσια. Οι δυνάμεις αυτές όπως αναφέρει δεν είναι συγκροτημένες στην ελληνική κοινωνία, αλλά ψήγματά τους υπάρχουν στα κυβερνητικά κόμματα και είναι διάχυτες στην ελληνική κοινωνία.

«Πιστεύω πως οι δυνάμεις που μπορούν να εκφράσουν αυτήν την άποψη θα πρέπει να συγκροτήσουν τον επόμενο κυβερνητικό πυρήνα. Οι δυνάμεις αυτές πρέπει να ενθαρρυνθούν ώστε να κυριαρχήσουν στα κόμματα που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Επίσης, οι δυνάμεις της παραγωγής οφείλουν να συμμετάσχουν στο δημόσιο διάλογο και να δοκιμαστούν στον πολιτικό στίβο», αναφέρει χαρακτηριστικά, ενώ αφήνει αιχμές ότι η κρίση μπορεί να οδηγήσει σε εθνική τραγωδία: « Η ιστορία της χώρας διδάσκει ότι στο παρελθόν δεν καταφέραμε σχεδόν ποτέ να αντιμετωπίσουμε μια μεγάλη κρίση δημιουργικά, κοιτώντας προς τις δικές μας ευθύνες. Τις αντιμετωπίσαμε με ένταση και σύγκρουση που είχαν ως αποτέλεσμα εθνικές τραγωδίες. Φοβάμαι ότι διατρέχουμε τον ίδιο κίνδυνο τώρα».

Ο πρώην υπουργός επιτίθεται στο αντιμνημονιακό μέτωπο, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Το μέτωπο αυτό, το οποίο κυριαρχείται πολιτικά από την αριστερά, παρέχει κάλυψη στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στην κρίση και ταυτόχρονα εκτρέπουν τις δικές τους ευθύνες αλλού. Η αγαπημένη τους επωδός είναι: «Για όλα φταίνε το Μνημόνιο και οι ξένοι». Αυτή η εκτροπή οδηγεί τελικά στο να απαλλάσσονται των ευθυνών οι βασικοί υπεύθυνοι για την κρίση, που είναι το πολιτικό σύστημα και οι κοινωνικές πρακτικές και νοοτροπίες που το στήριξαν. Προσπαθούν, επίσης, να πείσουν ότι έχουμε «νέα Κατοχή», άρα η ιστορική σειρά της χώρας προβλέπει «νέα Αντίσταση» και μετά έναν «νέο Εμφύλιο», χωρίς να βρούμε, αυτή τη φορά, ποιοι θα νικήσουν -ίσως ο άλλοι. Θα ήταν απλώς μια πολιτική καρικατούρα ή ίσως και φάρσα, αν δεν κινδυνεύαμε με μια φοβερή τραγωδία».

Παράλληλα επιτίθεται στο μέτωπο που κυβέρνησε τα 2,5 τελευταία χρόνια, κάνοντας λόγο για μέτωπο της απρόθυμης, διστακτικής και αναποτελεσματικής προσαρμογής, ενώ τονίζει: «Η αδυναμία του μετώπου αυτού να παράξει αποτελέσματα στην κατεύθυνση των μεγάλων αναγκών της χώρας με δίκαιη κατανομή βαρών οδηγεί στη γιγάντωση του αντιμνημονιακού μετώπου, ιδίως στη λαϊκή του συνιστώσα,η οποία μεγαλώνει διαρκώς τις πιθανότητες μιας κοινωνικής εξέγερσης».

Ολόκληρο το άρθρο έχει ως εξής:

«Διάβασα προ ημερών μια επίκαιρη φράση του Bernard Baruch: «Ψηφίστε εκείνον που υπόσχεται τα λιγότερα. Μετά τις εκλογές, θα είστε λιγότερο απογοητευμένοι».

Πίστευα και πιστεύω πως το πρόβλημα της χώρας μας ήταν και παραμένει πολιτικό -και από την επίλυσή του ή όχι θα εξαρτηθεί αποφασιστικά η πορεία της.

Η Ελλάδα είναι εγκλωβισμένη στις συμπληγάδες δύο αδιέξοδων πολιτικών. Από τη μία, υπάρχει η πολιτική του λεγόμενου «Αντιμνημονιακού» μετώπου. Το μέτωπο αυτό αποτελείται, στο πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο, από ετερόκλητες δυνάμεις.

Περιλαμβάνει:

-δεξιούς και αριστερούς

-εθνικοανεξαρτησιακούς και διεθνιστές

-κοινωνικά ισχυρούς και κοινωνικά αδύνατους

-παρασιτικούς πλούσιους και δραματικά φτωχούς.

Το μέτωπο αυτό, το οποίο κυριαρχείται πολιτικά από την αριστερά, παρέχει κάλυψη στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που έπαιξαν πρωτεύοντα ρόλο στην κρίση και ταυτόχρονα εκτρέπουν τις δικές τους ευθύνες αλλού. Η αγαπημένη τους επωδός είναι: «Για όλα φταίνε το Μνημόνιο και οι ξένοι». Αυτή η εκτροπή οδηγεί τελικά στο να απαλλάσσονται των ευθυνών οι βασικοί υπεύθυνοι για την κρίση, που είναι το πολιτικό σύστημα και οι κοινωνικές πρακτικές και νοοτροπίες που το στήριξαν. Προσπαθούν, επίσης, να πείσουν ότι έχουμε «νέα Κατοχή», άρα η ιστορική σειρά της χώρας προβλέπει «νέα Αντίσταση» και μετά έναν «νέο Εμφύλιο», χωρίς να βρούμε, αυτή τη φορά, ποιοι θα νικήσουν -ίσως ο άλλοι. Θα ήταν απλώς μια πολιτική καρικατούρα ή ίσως και φάρσα, αν δεν κινδυνεύαμε με μια φοβερή τραγωδία.

Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί θα ήθελαν να μην αλλάξει τίποτα σε μια χώρα όπου η πολιτική φαυλότητα επέτρεψε στους μεγαλομεσαίους παράσιτους να υπεραμοίβονται, να υπo-αποδίδουν και να φοροδιαφεύγουν. Οι φτωχοί που μετέχουν σε αυτό το μέτωπο και δίκαια αγανακτούν θα έπρεπε να πληροφορηθούν ότι η δυστυχία τους οφείλεται κυρίως σε αυτήν την πολιτική φαυλότητα - δεξιά, κεντρώα και αριστερή - που αντιδρούσε και αντιστεκόταν συστηματικά σε μείζονες εξυγιαντικές ενέργειες, όπως η προσπάθεια του 2001 για το Ασφαλιστικό, καθώς και σε κάθε μικρό ή μεγάλο μεταρρυθμιστικό εγχείρημα την περίοδο της μεταπολιτευτικής αμεριμνησίας.

Από την άλλη πλευρά, υπάρχει το μέτωπο που κυβέρνησε αυτά τα 2,5 χρόνια -είτε μονοκομματικά, είτε σε συνεργασία. Είναι το μέτωπο της απρόθυμης, διστακτικής και αναποτελεσματικής προσαρμογής. Είναι οι κυρίαρχες - ως τώρα τουλάχιστον - πολιτικές δυνάμεις που αρνούνται πεισματικά να συγκρουστούν με το παρελθόν τους και να αλλάξουν τον πελατειακό-κρατικιστικό-παρασιτικό εαυτό τους ώστε να πάρουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες για μια επιθετική προσαρμογή της χώρας.

Δυνάμεις που δεν διαθέτουν σχέδιο για την ανόρθωση της χώρας και που το πολιτικό προσωπικό τους - πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- ούτε μπορεί και μάλλον ούτε θέλει να εκπονήσει και να υπηρετήσει ουσιαστικά ένα τέτοιο σχέδιο.

Η αδυναμία του μετώπου αυτού να παράξει αποτελέσματα στην κατεύθυνση των μεγάλων αναγκών της χώρας με δίκαιη κατανομή βαρών οδηγεί στη γιγάντωση του αντιμνημονιακού μετώπου, ιδίως στη λαϊκή του συνιστώσα,η οποία μεγαλώνει διαρκώς τις πιθανότητες μιας κοινωνικής εξέγερσης.

Η απάντηση, λοιπόν, στο καίριο στρατηγικό δίλημμα των εκλογών, αν δηλαδή θα οργανώσει η Ελλάδα την ανορθωτική της προσπάθεια στα ευρωπαϊκά πλαίσια ή αν θα την εγκαταλείψει με τρόπο πολιτικά ανεύθυνο και με πολιτική εξουθένωση, βρίσκεται στο εξής: η Ελλάδα χρειάζεται μια τρίτη πολιτική κατεύθυνση, στην οποία, κατά την άποψή μου, πρέπει να προσανατολιστούν όλες οι δυνάμεις που θέλουν την προσαρμογή της χώρας στα ευρωπαϊκά πλαίσια. Αυτή η τρίτη κατεύθυνση ορίζεται:

-πρώτον, από την ανάγκη του κρατικού αποπαρασιτισμού, που σημαίνει επιθετικό περιορισμό του κράτους. Δίπλα στον περιορισμό του κράτους δεν μπορούν να αναπτύσσονται ασαφείς έννοιες, όπως αλλαγή της Δημόσιας Διοίκησης. Αλλαγή προς τα πού και για ποιο σκοπό; Η ενδεικτική αναφορά μου σε αυτό το θέμα είναι για να πω πως οποιαδήποτε μεγάλη ή μικρή αλλαγή στη Δημόσια Διοίκηση και στο Κράτος -έχοντας μπροστά μας τη δεκαετία της βαθιάς κρίσης- πρέπει να υπηρετεί κυρίως το σκοπό της παραγωγικής ανάπτυξης της χώρας, με ό,τι αυτό σημαίνει και απαιτεί

-δεύτερον, από την ανάγκη πολιτικού αποπαρασιτισμού. Αυτό σημαίνει βαθύ «κούρεμα», άρα δραματική μείωση του κόστους για το συνολικό πολιτικό σύστημα της χώρας, δηλαδή κεντρικό και αυτοδιοικητικό.

-τρίτον, από την ανάγκη κοινωνικού αποπαρασιτισμού. Αυτό σημαίνει τον εξαναγκασμό των κακομαθημένων κοινωνικών ομάδων που παρασιτούν και κλέβουν το κράτος και την κοινωνία να αναλάβουν, επιτέλους, το βάρος που τους αναλογεί απέναντι στη χώρα που χρεοκόπησε, κυρίως, εξαιτίας τους -άρα ένα απλό, δίκαιο, διαφανές και αποτελεσματικό φορολογικό σύστημα

-τέταρτον, από την άμεση δρομολόγηση της αναπτυξιακής διαδικασίας σε νέα παραγωγική κατεύθυνση. Χρειάζεται ένα οριστικό «όχι» στην κρατικοδίαιτη και την καταναλωτική οικονομική μεγέθυνση που εσφαλμένα ονομάζεται ανάπτυξη.

Αυτή η τρίτη άποψη δεν είναι ακόμα συγκροτημένη στην ελληνική κοινωνία. Υπάρχουν ψήγματά της στα κυβερνητικά κόμματα. Είναι διάχυτη στην ελληνική κοινωνία, με φορείς κάποιους δημιουργικούς και δυναμικούς Έλληνες που προσβλέπουν σε άλλου τύπου ανάπτυξη της χώρας.

Στόχος μας είναι αυτή η άποψη:

-να κατισχύσει ιδεολογικά

-να μορφοποιηθεί πολιτικά

-να δράσει κοινωνικά

Πιστεύω πως οι δυνάμεις που μπορούν να εκφράσουν αυτήν την άποψη θα πρέπει να συγκροτήσουν τον επόμενο κυβερνητικό πυρήνα. Οι δυνάμεις αυτές πρέπει να ενθαρρυνθούν ώστε να κυριαρχήσουν στα κόμματα που έχουν ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Επίσης, οι δυνάμεις της παραγωγής οφείλουν να συμμετάσχουν στο δημόσιο διάλογο και να δοκιμαστούν στον πολιτικό στίβο. Εκτιμώ ότι η προοπτική της χώρας στο επόμενο κρίσιμο διάστημα είναι άμεσα συναρτημένη με το κατά πόσο θα κυριαρχήσει η διαδικασία προσαρμογής και ανόρθωσης απέναντι στον αριστερό και δεξιό λαϊκισμό της μεταπολίτευσης.
Η ιστορία της χώρας διδάσκει ότι στο παρελθόν δεν καταφέραμε σχεδόν ποτέ να αντιμετωπίσουμε μια μεγάλη κρίση δημιουργικά, κοιτώντας προς τις δικές μας ευθύνες. Τις αντιμετωπίσαμε με ένταση και σύγκρουση που είχαν ως αποτέλεσμα εθνικές τραγωδίες. Φοβάμαι ότι διατρέχουμε τον ίδιο κίνδυνο τώρα. Μένει να δούμε αν, όπως λένε στο ποδόσφαιρο, μπορέσουμε να ανατρέψουμε αυτήν την καταστροφική παράδοση. Και γι΄ αυτό θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια».