Αμφισβητείται η πολιτική απόλυτης λιτότητας

Η Ελλάδα αν και επικρίνεται για το μερίδιο ευθύνης της στην κρίση της ευρωζώνης, περιγράφεται επίσης και ως θύμα εξαιτίας του εύρους των προσπαθειών, που της ζητήθηκε να καταβάλει, και οι οποίες ίσως αποδειχθούν αναποτελεσματικές.

Ορισμένοι πολιτικοί και οικονομολόγοι εκτιμούν πως είναι ανώφελο να «πυροβολεί κάποιος το ασθενοφόρο, που μεταφέρει τον ασθενή».  Κρίνουν πως οι Έλληνες πολίτες έχουν ήδη πληρώσει ένα βαρύ τίμημα για την κρίση, με το να έχουν υποστεί μεγάλες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, αυξήσεις στην τιμή του ηλεκτρικού, των μέσων μαζικής μεταφοράς ή του φυσικού αερίου, έχουν δεχτεί την εργασιακή εφεδρεία δεκάδων χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων και έχουν πληρώσει αυξημένη φορολογία. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, πολλοί είναι εκείνοι που αμφισβητούν την ικανότητα της χώρας να ξαναβρεθεί στο δρόμο της ανάπτυξης και συνεπώς να μειώσει το έλλειμμά της.

Το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο κάνει όλο και πιο δυσοίωνα προγνωστικά για τη χώρα, ανακοινώνοντας στα μέσα Οκτωβρίου ότι η ανάκαμψη θα έρθει το 2013 αν και η χώρα βρίσκεται σε ύφεση από το τέλος του 2008. «Η Ελλάδα δεν θα καταφέρει να αποκτήσει σταθερότητα με ένα πρόγραμμα που δεν θα βασίζεται στην δημοσιονομική εξυγίανση», προειδοποιούν οι Πράσινοι του Ευρωκοινοβουλίου, οι οποίοι τάσσονται υπέρ «ενός προγράμματος ανοικοδόμησης της χώρας».

Για τον Σάιμον Τίλφορντ του Κέντρου Ευρωπαϊκής Μεταρρύθμισης με έδρα το Λονδίνο, η λιτότητα που επιβλήθηκε στους Έλληνες είναι «πολύ υπερβολική». «Η ευρωζώνη φέρει ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας», επισημαίνει.

Αυτή είναι και η γνώμη του Ανρί Στερντινιάκ του Γαλλικού Παρατηρητηρίου Οικονομικών Συγκυριών (OFCE), ο οποίος εκτιμά πως τα μέτρα που επιβλήθηκαν στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες «προκαλούν μείωση κάθε δραστηριότητας και οι χώρες αυτές δεν μπορούν να εκπληρώσουν τους στόχους τους σχετικά με τα δημοσιονομικά τους, με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις να γίνονται όλο και πιο ευάλωτες και οι αγορές περισσότερο αβέβαιες απέναντι τους».

Για τον οικονομολόγο, πρέπει αντίθετα να «δοθεί περισσότερος χρόνος στους Έλληνες για να επιλύσουν τα προβλήματά τους, να εγγυηθούν το χρέος τους και να εφαρμόσουν ένα σχέδιο ανόρθωσης της βιομηχανίας, με επίκεντρο τις χώρες της Νότιας Ευρώπης», επισήμανε. «Οι χώρες της Βόρειας Ευρώπης πρέπει να επενδύσουν στις χώρες του Νότου, ώστε η Ευρώπη να θεωρηθεί ως ένας παράγοντας ανάπτυξης και αλληλεγγύης και όχι λιτότητας», κατέληξε ο ίδιος.