Το ΠΑΣΟΚ και η Σοσιαλδημοκρατία αναμένεται να είναι τα πρώτα θύματα τυχόν συγκυβέρνησης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Γερμανίας με την Άνγκελα Μέρκελ.

Ο «μεγάλος συνασπισμός» στο Βερολίνο αποτελεί ήδη το νέο μεγάλο «πονοκέφαλο» της Χαριλάου Τρικούπη, που έως τώρα σχεδιάζει τη στρατηγική της για τις ευρωεκλογές στη βάση της ομπρέλας του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Να κατέβει, δηλαδή, στις εκλογές με τον τίτλο ΕΣΚ και με προτεινόμενο για διάδοχο του Χοσέ Μπαρόζο τον σοσιαλδημοκράτη Μάρτιν Σουλτς.

Όμως, αν στη Γερμανία συγκυβερνούν Μέρκελ - SPD πώς θα διαφοροποιηθούν στο ΠΑΣΟΚ από την κυρίαρχη ευρωπαϊκή πολιτική; Πώς θα προσπαθήσουν να πείσουν πως θέλουν μια «διαφορετική Ευρώπη» όταν την υπάρχουσα Ευρώπη θα την έχουν διαμορφώσει και οι Σοσιαλδημοκράτες; Όταν πρόσφατα μάλιστα το ΠΑΣΟΚ προσχώρησε στη νέα… «Σοσιαλιστική Διεθνή» του SPD; Το ίδιο το SPD, άλλωστε, με τυχόν συμμετοχή του στη συγκυβέρνηση, πέραν του γεγονότος ότι δεν θα έχει καμία ελπίδα να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, πιθανότατα θα οδηγηθεί σε αλλεπάλληλες διασπάσεις, άλλες μικρότερες, άλλες μεγαλύτερες.

Η δε συγκυβέρνηση του SPD με τη Μέρκελ θα σηματοδοτήσει οριστικά τη στρατηγική σύμπλευσης της σοσιαλδημοκρατίας με τα νεοφιλελεύθερα χριστιανοδημοκρατικά δεξιά κόμματα. Είναι δε χαρακτηριστικό πως το SPD έχει τη δυνατότητα να συγκροτήσει κυβέρνηση με την αριστερά αλλά το αρνείται. Συγκεκριμένα οι χριστιανοδημοκράτες έχουν 311 έδρες και οι υπόλοιποι 319- τις 192 οι σοσιαλδημοκράτες, 64 το «Ντε Λίνκε» της Αριστεράς και άλλες 63 οι «Πράσινοι». Ωστόσο ο Π. Στάινμπουργκ αρνείται να γίνει… Καγκελάριος ηγούμενος ενός κεντροαριστερού συνασπισμού, προκειμένου να στηρίξει μαζί με τη Μέρκελ την κυρίαρχη πολιτική της Γερμανίας, έστω και με ορισμένες μικροαλλαγές!

Πολιτικές πηγές στις Βρυξέλλες εκτιμούν πως τυχόν «μεγάλος συνασπισμός» στο Βερολίνο θα οδηγήσει σε καταβαράθρωση του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος στις ευρωεκλογές, επιταχύνοντας τις εξελίξεις αναδιάταξης του πολιτικού συστήματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Συνολικότερα, πάντως, η σοσιαλδημοκρατία δείχνει να μην έχει πλέον ρόλο ύπαρξης, καθώς μεγαλούργησε μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν υπήρξε μεγάλος δημόσιος τομέας και στα χέρια του κράτους οι μηχανισμοί αναδιανομής, ώστε να ασκεί κοινωνική πολιτική. Πλέον σχεδόν πουθενά δεν υπάρχει, παρά μόνο ως συμπλήρωμα του νεοφιλελευθερισμού και της αγοράς…