Τη μη επιβολή επιπλέον κυρώσεων στην Καπνοβιομηχανία Καρέλια, ανακοίνωσε η Επιτροπή Ανταγωνισμού, αναφορικά με παλαιότερη καταγγελία από χονδρέμπορο τσιγάρων για την οποία είχε επιβάλει στην Καρέλιας πρόστιμο 2 εκατ. δρχ., με την οποία δεν συμμορφώθηκε, στοιχείο που δεν είχε προβλεφθεί από την Επιτροπή Ανταγωνισμού.

Αναλυτικά, στις 16 Μαΐου 2000 η Επιτροπή Ανταγωνισμού είχε εκδόσει την υπ’ αριθμ. 145/ΙΙ/2000 Απόφασή της επί της καταγγελίας που είχε υποβληθεί στην Υπηρεσία από χονδρέμπορο τσιγάρων κατά της εταιρείας Καπνοβιομηχανία Καρέλια για παράβαση του άρθρου 2α του Ν. 703/77 (κατάχρηση οικονομικής εξάρτησης), λόγω της αιφνίδιας και αδικαιολόγητης κατά τον καταγγέλλοντα διακοπής της συνεργασίας τους.

Με την προαναφερθείσα απόφαση η Επιτροπή διαπίστωνε ότι η συμπεριφορά της Καπνοβιομηχανία Καρέλια συνιστούσε πράγματι κατάχρηση της οικονομικής εξάρτησης του καταγγέλλοντος από αυτήν και έκανε δεκτή την καταγγελία του.

Για την ανωτέρω παράβαση η Επιτροπή αποφάσισε αφενός την επιβολή προστίμου 2.000.000 δραχμών στην καταγγελλομένη εταιρεία και αφετέρου την υποχρέωση της τελευταίας να συνεχίζει να προμηθεύει για εύλογο χρονικό διάστημα τον καταγγέλλοντα με τα προϊόντα της, με τους αυτούς όρους που προμήθευε και τους λοιπούς διανομείς.

Την υποχρέωση αυτή η εταιρεία Καπνοβιομηχανία Καρέλια, παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις του καταγγέλλοντος δεν εξεπλήρωσε, με αποτέλεσμα ο τελευταίος να επανέλθει και να καταγγείλει στην Επιτροπή τη μη εφαρμογή αυτού του σκέλους της απόφασής της.

Με την υπ’ αριθμ. 356/V/2007 απόφαση που εξέδωσε στις 27 Σεπτεμβρίου 2007, η Επιτροπή παρότι διαπιστώνει ότι η Καπνοβιομηχανία Καρέλια μη συμμορφούμενη προς τα μέτρα συμπεριφοράς που περιλάμβανε η απόφαση της Επιτροπής του 2000, παρέβη την υποχρέωση μη συνέχισης της παράβασης, δεν επέβαλε στην τελευταία πρόστιμο, με το σκεπτικό ότι στην εν λόγω απόφαση δεν είχε προβλεφθεί, (όπως παρέχεται η δυνατότητα από το Ν. 703/77) η επιβολή κυρώσεων σε περίπτωση μη εκτέλεσης της από τον καταγγελλόμενο.

Κατά την Επιτροπή, η απουσία σχετικής πρόβλεψης δεν μπορεί να ερμηνευθεί ως απλή παράλειψη που δύναται να θεραπευθεί εκ των υστέρων, αλλά αποτελεί έκφραση της αρνητικής βούλησης της Αρχής να προχωρήσει στη λήψη παρόμοιων κυρώσεων.