Στο προσκήνιο ξανά η Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία

Το θέμα της επαναλειτουργίας μερικών τουλάχιστον μονάδων παραγωγής της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας τέθηκε εκ νέου στη νέα κυβέρνηση από εργαζόμενους του ομίλου, σε συνάντηση που είχαν με το βουλευτή Ημαθίας (ΣΥΡΙΖΑ) κ. Κώστα Λαπαβίτσα.

Πέρα όμως από το προφανές ενδιαφέρον των εργαζομένων, δεν είναι λίγοι οι οικονομικοί και πολιτικοί παράγοντες οι οποίοι παραδέχονται τα πολλά και μεγάλα λάθη που έγιναν από την πλευρά του δημοσίου και των πιστωτών κατά τα τελευταία χρόνια.

Επισημαίνουν μάλιστα πως υπάρχουν μελέτες ακόμη και με τη «βούλα» της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, σύμφωνα με τις οποίες, εταιρείες με τόσους εργαζόμενους και τέτοια συνεισφορά στο ΑΕΠ δεν θα έπρεπε να «βάζουν λουκέτο».

Πολλοί ακόμη είναι εκείνοι που υποστηρίζουν πως το κλείσιμο των ελληνικών νηματουργιών αποτελεί «έγκλημα» καθώς εξάγουμε το βαμβάκι στην Τουρκία και σε άλλες χώρες, με αποτέλεσμα να εισάγουμε στη συνέχεια έτοιμα ενδύματα και να χάνουμε με αυτό τον τρόπο ΑΕΠ αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο.

«Η κατάσταση στην ελληνική κλωστοϋφαντουργία σήμερα διαφέρει σημαντικά από την εκείνη των προηγούμενων ετών. Κατά τα τελευταία χρόνια το ευρώ έχει χάσει γύρω στο 30% σε σχέση με το αμερικανικό δολάριο, ενώ το ελληνικό κόστος εργασίας έχει ψαλιδιστεί κατά περίπου 25%. Σήμερα, οι ελληνικές εταιρείες θα μπορούσαν άνετα να είναι ανταγωνιστικές κόντρα σε αυτές της Τουρκίας και της ΝΑ Ασίας, αν επένδυαν σε προϊόντα προστιθέμενης αξίας και αν είχαν μια θετική αντιμετώπιση από τράπεζες και Πολιτεία» υποστηρίζει στέλεχος που γνωρίζει πολύ καλά τον κλωστοϋφαντουργικό κλάδο.

Τι θα μπορούσε να γίνει

Οι εργαζόμενοι και ο κ. Λαπαβίτσας συζήτησαν πιθανές λύσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν τρεις μονάδες του Ομίλου σε επαναλειτουργία, με τη συνδρομή των πιστωτών και του ελληνικού δημοσίου.

Σήμερα, η Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία βρίσκεται σε καθεστώς πτώχευσης και ο σύνδικος έχει ήδη ξεκινήσει τις ρευστοποιήσεις κάποιων περιουσιακών της στοιχείων μικρής αξίας (πχ αποθέματα, σκραπ). Αντίθετα, η διαδικασία εκποίησης των παραγωγικών μονάδων και άλλων σημαντικών περιουσιακών στοιχείων (ακίνητη περιουσία) δεν έχει προχωρήσει.

Ο πρόεδρος του ομίλου Επίλεκτος κ. Ευριπίδης Δοντάς είχε δηλώσει στο τέλος του 2014 πως θα περίμενε το αν και πότε κάποια περιουσιακά στοιχεία της ΕΝΚΛΩ θα έβγαιναν προς πώληση, προκειμένου να καθορίσει τη στάση του.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά και άλλωστε από τη συνάντηση Λαπαβίτσα-εργαζομένων δεν βγήκε κάτι το ουσιαστικό (ήταν μια πρώτη συνάντηση και συμφωνήθηκε να δημιουργηθεί μια ομάδα εργασίας...).

Άτομο που γνωρίζει πρόσωπα και πράγματα υποστηρίζει πως για να επαναλειτουργήσει τμήμα τουλάχιστον της εταιρείας, οι πιστωτές (που ουσιαστικά ελέγχουν τον όμιλο) θα πρέπει να βάλουν... άπειρο νερό στο κρασί τους και να μην επαναλάβουν σφάλματα του παρελθόντος.

«Οι σημερινές υποχρεώσεις του ομίλου προς τράπεζες και εταιρείες leasing προσεγγίζουν τα 270 εκατ. ευρώ, ενώ οι οφειλές προς ελληνικό δημόσιο και εργαζόμενους (που ούτως ή άλλως προηγούνται κατά τη διαδικασία της ρευστοποίησης) κυμαίνονται γύρω στα 80 εκατ. ευρώ.

Αν λοιπόν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα θέλουν να εισπράξουν έστω και ένα ευρώ, τότε θα πρέπει να πουλήσουν τον όμιλο πάνω από 80 εκατ. ευρώ, πράγμα που φαντάζει αδύνατο» σημειώνει, συμπληρώνοντας:

«Αν η νέα κυβέρνηση θέλει πραγματικά να αναδιοργανώσει την οικονομία -και δεν αναφέρομαι μόνο για την περίπτωση της ΕΝΚΛΩ αλλά και για άλλες όπως η Shelman και ο Κατσέλης- θα πρέπει να προχωρήσει σε έξυπνες, τολμηρές και ευέλικτες λύσεις.

Θα πρέπει λοιπόν με τη σύμπραξη τραπεζών, εργαζομένων και δημοσίου -που θα συμφωνήσουν να διαγράψουν όλες ή τις πλείστες απαιτήσεις τους- να ξαναρχίσει η λειτουργία της εταιρείας (ή έστω μέρους της) και στη συνέχεια η εταιρεία να πουληθεί σε ιδιώτες ενδιαφερόμενους. Αλλιώς, θα βλέπουμε συνεχώς τον χρόνο να περνάει και τα περιουσιακά στοιχεία του ομίλου να απαξιώνονται» καταλήγει.