Δια μέσου των Βρυξελλών φαίνεται ότι θα λυθεί το χωροταξικό, αλλά και το θέμα των αδειοδοτήσεων των ελληνικών υδατοκαλλιεργειών.
 
Στόχος της ΕΕ δεν είναι φυσικά να λύσει αποκλειστικά και μόνο τα προβλήματα τα οποία ενδεχομένως αντιμετωπίζουν οι Έλληνες επιχειρηματίες του κλάδου, αλλά κυρίως να χαράξει μια στρατηγική προκειμένου να προσφέρει μια βιώσιμη εναλλακτική λύση στην υπεραλίευση και να δημιουργήσει οικονομική μεγέθυνση και απασχόληση ειδικά σε παράκτειες περιοχές.

Και αυτό γιατί για κάθε ποσοστιαία μονάδα τρέχουσας κατανάλωσης στην ΕΕ που παράγεται εσωτερικά μέσω υδατοκαλλιέργειας μπορεί να συμβάλει στη δημιουργία από 3.000 έως 4.000 θέσεις εργασίας πλήρους απασχόλησης.

Σε μια περίοδο μάλιστα που ενώ ο κλάδος παγκοσμίως γνωρίζει άνθηση, στην ΕΕ, παρουσιάζει στασιμότητα, λόγω των αργών διαδικασιών αδειοδότησης και της διοικητικής αναποτελεσματικότητας σε διάφορα επίπεδα. Κάτι που αποτυπώνεται αφ ενός στα μεγέθη του κλάδου όσο και στη συμμετοχή του στην κατανάλωση.

Συγκεκριμένα η αξία της παραγωγής προϊόντων υδατοκαλλιέργειας στην ΕΕ ήταν το 2010 στα 3,1 δισ. ευρώ για 1,26 εκατομμύρια τόνους παραγωγής, ποσοστό που αντιστοιχεί μόλις στο 2% της παγκόσμιας παραγωγής υδατοκαλλιέργειας.
 
Την ίδια ώρα μόνο, το 10% της κατανάλωσης αλιευτικών προϊόντων στην Ε.Ε. προέρχεται από την υδατοκαλλιέργεια, 25% από αλιεία στην Ε.Ε. και το 65% από εισαγωγές από τρίτες χώρες (εισαγωγές στις οποίες περιλαμβάνονται προϊόντα τόσο της αλιείας, όσο και της υδατοκαλλιέργειας).

Για όλους αυτούς τους λόγους η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έχει χαράξει τις βασικές στρατηγικές κατευθυντήριες γραμμές συνεργαζόμενη με τα κράτη μέλη και τους ενδιαφερόμενους φορείς προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο τομέας.

Οι κατευθυντήριες γραμμές θα συμβάλουν, σύμφωνα με εκτιμήσεις των Βρυξελλών, στον συντονισμό των προσπαθειών σε όλα τα κράτη μέλη.

Επίσης, όπως αναφέρεται σε σχετικό έγγραφο, δεν δημιουργούν νέες νομικές υποχρεώσεις, αλλά προβλέπουν σειρά εθελοντικών μέτρων τα οποία τα κράτη μέλη, η Επιτροπή και οι ενδιαφερόμενοι φορείς μπορούν να λάβουν για την προώθηση ενός οικονομικά, κοινωνικά και περιβαλλοντικά βιώσιμου κλάδου και την παροχή στους καταναλωτές υγιών και υψηλής ποιότητας αλιευτικών προϊόντων.


Οι τέσσερις άξονες του χάρτη

Η Επιτροπή, σε στενή διαβούλευση με όλους τους ενδιαφερόμενους φορείς, έχει προσδιορίσει τέσσερις κύριες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο τομέας της υδατοκαλλιέργειας:

* Την αναγκαιότητα για τη μείωση της γραφειοκρατίας και της αβεβαιότητας για τους επιχειρηματίες του κλάδου
* Την αναγκαιότητα να διευκολυνθεί η πρόσβαση σε χώρο και σε ύδατα
* Την ανάγκη για αύξηση της ανταγωνιστικότητας του τομέα, και
* Την ανάγκη για βελτίωση των συνθηκών ισότιμου ανταγωνισμού μέσω της αξιοποίησης του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος των προϊόντων αλιείας «παραγωγής ΕΕ».

Οι κατευθυντήριες γραμμές αντιμετωπίζουν τις προκλήσεις αυτές και προβλέπουν συνδυασμό μέτρων, όπως απλούστευση των διοικητικών διαδικασιών, χωροταξικό σχεδιασμό, οργάνωση της αγοράς, διαφοροποίηση, καλύτερη επισήμανση και ενημέρωση ώστε να βοηθηθούν οι δυνάμεις της αγοράς με στόχο την αξιοποίηση του δυναμικού στον τομέα της υδατοκαλλιέργειας στην ΕΕ.

Για παράδειγμα:

• Η Επιτροπή θα συντονίσει ένα εγχείρημα που θα αφορά τον εντοπισμό των βέλτιστων πρακτικών για τη μείωση του χρόνου που απαιτεί η χορήγηση αδειών για την έναρξη δραστηριοτήτων νέας επιχείρησης υδατοκαλλιέργειας

• Η Επιτροπή προωθεί μια ολοκληρωμένη προσέγγιση όσον αφορά τον χωροταξικό σχεδιασμό που θα επιτρέψει στους ιχθυοκαλλιεργητές να εξασφαλίσουν κατάλληλη πρόσβαση σε χώρο και σε ύδατα, ελαχιστοποιώντας παράλληλα τις επιπτώσεις στο περιβάλλον και στις λοιπές οικονομικές δραστηριότητες.


Το επόμενο βήμα

Οι στρατηγικές κατευθυντήριες γραμμές συνδέονται με την προτεινόμενη μεταρρύθμιση της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής (ΚΑλΠ), η οποία αποσκοπεί στην προαγωγή της υδατοκαλλιέργειας μέσω της γνωστής ως «ανοικτής μεθόδου συντονισμού».

Με βάση τις εν λόγω κατευθυντήριες γραμμές, και με την επιφύλαξη της έκβασης των διαπραγματεύσεων για τη μεταρρύθμιση της ΚΑλΠ, τα κράτη μέλη θα καταρτίσουν τα πολυετή εθνικά στρατηγικά σχέδια, λαμβάνοντας υπόψη τις ειδικές συνθήκες εκκίνησης, τις προκλήσεις και το δυναμικό κάθε χώρας.