Στα όριά του βρίσκεται το σύστημα υγείας, καθώς ο ΕΟΠΠΥ αδυνατεί να ανταποκριθεί στις συμφωνηθείσες υποχρεώσεις του, σε μια περίοδο που οι ιδιωτικές κλινικές βρίσκονται στο «βαθύ κόκκινο» από πλευράς ρευστότητας.

Χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις του προέδρου των νεφροπαθών, πως εδώ και 4-5 μήνες βρίσκονται σε καθημερινή αγωνία, καθώς ο ΕΟΠΥΥ αγωνίζεται την τελευταία στιγμή να βρει –έστω κατά προτεραιότητα και σε βάρος των άλλων προμηθευτών- χρήματα για να αγοραστούν τα απαιτούμενα φίλτρα…

Αν σ’ όλα αυτά προσθέσουμε το γεγονός ότι οι ασφαλισμένοι αγοράζουν κατά καιρούς τα φάρμακα και πληρώνουν τις ιατρικές επισκέψεις μετρητοίς και πως ανάλογη στάση πιθανολογείται να ακολουθήσουν και οι ιδιωτικές κλινικές, τότε αντιλαμβάνεται κάποιος το μέγεθος του προβλήματος…

Πολύ λίγοι ήταν εκείνοι που είχαν διαφωνήσει με την ιδέα δημιουργίας του ΕΟΠΥΥ, δηλαδή ενός μεγάλου Οργανισμού που θα αναλάμβανε τους κλάδους υγείας των μεγάλων ασφαλιστικών ταμείων (ΙΚΑ, Δημόσιο, ΟΑΕΕ, τοπική αυτοδιοίκηση, ΟΓΑ, κ.ά), με προοπτική να απορροφήσει και άλλα ταμεία στο μέλλον.

Πρώτα απ’ όλα επειδή με τον τρόπο αυτό θα δημιουργούνταν ισχυρές οικονομίες κλίμακας προς όφελος των δημόσιων οικονομικών.

Και δεύτερον, γιατί δινόταν προοπτικές προσφοράς ικανοποιητικής περίθαλψης και μάλιστα με λογικότατες τιμές για το κράτος. Πώς θα γινόταν αυτό; Δίνοντας τη δυνατότητα στους ασφαλισμένους να επισκέπτονται όλες τις ιδιωτικές κλινικές χωρίς να χρεώνονται παραπάνω, ή έστω καταβάλλοντας το 10% του τιμήματος.

Και πώς θα διασφαλιζόταν το χαμηλό τίμημα; Θα ήταν το ίδιο με το οποίο τα ασφαλιστικά ταμεία αποζημιώνουν τα κρατικά νοσοκομεία και παρόλα αυτά τα τελευταία μπαίνουν μέσα χοντρά, εδώ και τόσα χρόνια…

Με άλλα λόγια, αν το Δημόσιο έκλεινε μέρος των ιδιαίτερα ζημιογόνων μονάδων του, θα μπορούσε να προσφέρει στους ασφαλισμένους -μέσω του ιδιωτικού τομέα- καλύτερες υπηρεσίες και με πολύ χαμηλότερο (για το δημόσιο) τίμημα.

Κύκλοι της αγοράς εκτιμούν ότι με τον τρόπο αυτό θα μπορούσε να γίνει εξοικονόμηση δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο. Ενδεικτικά αναφέρουν, ότι ιδιωτικές κλινικές εισπράττουν για τους ψυχικά ασθενείς ημερήσιο νοσήλιο γύρω στα 40 ευρώ, όταν π.χ. στο Δαφνί το συνολικό κόστος του δημοσίου είναι πολλαπλάσιο και μάλιστα κατά πολλές-πολλές φορές.

Κλινικάρχης από την Έδεσσα δηλώνει πως μια ιδιωτική κλινική νοσηλεύει ασθενείς μόλις με 35 ευρώ και από αυτά πρέπει να πληρώσει ΦΠΑ, άμεσους φόρους, κρατήσεις, έκτακτες εισφορές, χαράτσια και τόκους εξ’ αιτίας των χρημάτων που της οφείλει το δημόσιο, κ.λπ. Τα κρατικά νοσοκομεία δεν επιβαρύνονται με όλα αυτά και όμως μπαίνουν μέσα…

Το ζήτημα είναι πως αν τώρα περάσει η πρόσφατη πρόταση του ΕΟΠΥΥ που μειώνει τα νοσήλια των ιδιωτικών κλινικών κατά ένα ακόμη 40% (και για τους αγρότες κατά 80%!) τότε προφανώς, μεγάλο τμήμα των ασθενών θα αναγκαστεί να κατευθυνθεί προς τα δημόσια νοσοκομεία, καθώς οι ιδιωτικές κλινικές θα τους ζητήσουν τη διαφορά «στο χέρι». Τα δημόσια νοσοκομεία όμως είναι εκείνα που λειτουργούν με πολύ μεγαλύτερο κόστος σε σχέση με τον ιδιωτικό τομέα…

Οι πέντε κυβερνητικές γκάφες

Ο θεσμός του ΕΟΠΥΥ λοιπόν αποτελεί λοιπόν μια πολύ καλή σύλληψη, αλλά στη θεωρία… Γιατί όταν στην Ελλάδα πάμε στην πράξη, αποδεικνύεται πως -σχεδόν πάντα- ξεκινάμε μια πολύ καλή ιδέα και καταλήγουμε σε ένα έκτρωμα.

Γκάφα Νο1: Ξεκίνησε λοιπόν το εγχείρημα του ΕΟΠΥΥ στις αρχές του 2012 με προϋπολογισμό… τσουρούτικο. Φαινόταν δηλαδή από την αρχή πως ο Οργανισμός δεν θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στην αποστολή του το 2012.

Γκάφα Νο2: Καταγγέλλεται ότι η κυβέρνηση αποφάσισε κάπου μέσα στην άνοιξη να περικόψει δραστικά τον ήδη χαμηλό προϋπολογισμό, με αποτέλεσμα το χάσμα πλέον να μην… παλεύεται.

Γκάφα Νο3: Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, οι αρμόδιοι φρόντισαν να επιβαρύνουν τον νεοσύστατο ΕΟΠΥΥ και με τα ελλείμματα των νοσοκομείων Ωνάσειο, Ερρίκος Ντυνάν και Παπανικολάου στη Θεσσαλονίκη, τα οποία δεν είναι ιδιωτικά…

Γκάφα Νο4: Το ελληνικό Δημόσιο δεν φρόντισε καν το αυτονόητο: να εξασφαλίσει ο ΕΟΠΥΥ τα έσοδα που του αναλογούν. Δηλαδή, αντί οι κρατήσεις των ασφαλισμένων να πηγαίνουν απευθείας στον Οργανισμό, κάποιος… εγκέφαλος σκέφτηκε τα χρήματα αυτά να περνάνε πρώτα από τα ασφαλιστικά ταμεία. Αποτέλεσμα αυτού είναι τα ασφαλιστικά ταμεία να παρακρατούν μέρος των συγκεκριμένων κονδυλίων για να καλύψουν δικές τους «τρύπες» και ένας θεός ξέρει, αν και με πόση καθυστέρηση τα κονδύλια αυτά φτάνουν στον τελικό τους προορισμό (ΕΟΠΥΥ).

Κλίμα καχυποψίας

Το χειρότερο ίσως όλων είναι πέρα από το ταμειακό πρόβλημα των ιδιωτικών κλινικών, υπάρχει και μια έντονη καχυποψία σχετικά με τις προθέσεις του ελληνικού Δημοσίου.

Ο μεγάλος φόβος των κλινικών, των φαρμακείων και άλλων φορέων της ιδιωτικής υγείας είναι ότι το ελληνικό δημόσιο μεθοδεύει σταδιακά «γενναίο» κούρεμα στις υποχρεώσεις του. «Μα τι να κουρέψουμε; Τα νοσήλια που έχουν μείνει στάσιμα από το 1991; Τα φάρμακα που τιμολογούνται από το ίδιο το κράτος, ή τα νοσοκομειακά που προκύπτουν μέσω παρατηρητήριου τιμών», αναρωτιούνται.

Μια δεύτερη πηγή τριβών μεταξύ κλινικών και δημοσίου είναι η άρνηση του τελευταίου να συμψηφίζει τις υποχρεώσεις των κλινικών προς το δημόσιο (ΦΠΑ, φόροι, κ.λπ.), προς τα ασφαλιστικά ταμεία για τις εργοδοτικές εισφορές των εργαζομένων τους, προς τη ΔΕΗ και τον ΟΤΕ, κ.λπ.).

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, εξηγείται το πώς η κόντρα μεταξύ κλινικών και ΕΟΠΥΥ έχει φουντώσει και πως μέσα στις σκέψεις των κλινικών είναι να εξετάσουν τη δυνατότητα προσφυγής στη δικαιοσύνη εναντίον του ΔΣ του ΕΟΠΥΥ.

Τι απαντά το Ερρίκος Ντυνάν

Με αφορμή το δημοσίευμα, το νοσοκομείο Ερρίκος Ντυνάν μας διευκρίνισε τα εξής:

- Το Νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν» δεν έχει ποτέ έως τώρα επιχορηγηθεί από το Δημόσιο.

- Το Νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν» δεν έχει δεχτεί καμία οικονομική κάλυψη για τυχόν ελλείμματά του από τον ΕΟΠΥΥ.

- Οι εισπράξεις που έχει λαμβάνειν το Νοσοκομείο «Ερρίκος Ντυνάν» από τον ΕΟΠΥΥ αφορούν μόνο την παροχή υπηρεσιών του Νοσοκομείου προς τους ασφαλισμένους του ΕΟΠΥΥ".