Νέος γύρος παζαριού ξεκινάει σήμερα μεταξύ της Άγκελα Μέρκελ και του Νικολά Σαρκοζί για την κοινή πρόταση που αναμένεται να καταθέσουν στη Σύνοδο Κορυφής της Παρασκευής στις Βρυξέλλες.

Ο πρωταρχικός στόχος του Βερολίνου είναι να πείσει όλους ότι χρειάζονται άμεσες τροποποιήσεις στις Συνθήκες ώστε να επιτευχθεί η δημοσιονομική εξυγίανση.

Εάν όμως δεν καταφέρει να πείσει γι' αυτό (κλειδί θα είναι η στάση της Βρετανίας), τότε υπάρχει έτοιμο και εναλλακτικό γερμανικό σχέδιο: να προχωρήσει ο σκληρός πυρήνας της ευρωζώνης, η Γερμανία, η Ολλανδία, η Φινλανδία, η Αυστρία, η Γαλλία κ.ά., σε διακρατικές συμφωνίες για ισχυροποίηση της δημοσιονομικής εποπτείας, οι οποίες θα είναι ανοιχτές και για άλλα κράτη της ευρωζώνης που θέλουν να συμμετέχουν.

Έτσι θα αποφευχθεί ένα μακρόσυρτο debate για αλλαγές στις Συνθήκες και θα παρακαμφθούν οποιεσδήποτε αντιστάσεις, αφού, κατά τους Γερμανούς, εάν τεθεί σε εφαρμογή ένα τέτοιο παράλληλο Σύμφωνο (ένα νέο Μάαστριχτ), τότε αναγκαστικά αργά ή γρήγορα όλοι θα ακολουθήσουν.

Όμως, άλλο το κοινό σχέδιο στη θεωρία κι άλλο στην πράξη. Γιατί η Γαλλία και η Γερμανία πίσω από τις κλειστές πόρτες διαφωνούν για όλα τα ακανθώδη θέματα:

1. Για το εύρος και το είδος της παρέμβασης της ΕΚΤ, όπου ο Ν. Σαρκοζί επιδιώκει άμεση και σαφή παρέμβαση-μαμούθ.

2. Για τη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στον μόνιμο μηχανισμό ΕSΜ καθώς και σε πιθανό κούρεμα χρέους άλλων χωρών, πλην της Ελλάδας.

Η Γαλλία θέλει να διασφαλίσει ότι το ελληνικό πρόβλημα δεν θα επαναληφθεί. Η Άν. Μέρκελ όμως ανησυχεί και για μία άλλη εξέλιξη: για το ότι η επιδείνωση της κρίσης χρέους θα σπρώξει και μεγάλες χώρες σε συμμαχίες. Θεωρεί ότι ο Νότος, με τη συμμετοχή της Ιταλίας και της Ισπανίας, μπορεί να ισχυροποιηθεί «επικίνδυνα», συγκροτώντας ενιαίο μέτωπο και οι αποφάσεις στις Συνόδους Κορυφής να μην περνούν τόσο εύκολα όπως παλαιότερα, όταν το αμαρτωλό πρόβατο ήταν μόνο η Ελλάδα.

Η αλλαγή πολιτικού σκηνικού στη Ρώμη και στη Μαδρίτη προκαλεί πονοκεφάλους στον γαλλογερμανικό άξονα, καθώς τόσο ο Ιταλός πρωθυπουργός Μάριο Μόντι όσο και ο Ισπανός Μ. Ραχόι, βλέποντας το ελληνικό παράδειγμα, όχι μόνο πιέζουν, αλλά και πίσω από τις κλειστές πόρτες απειλούν. Επιθυμούν τη μεγαλύτερη δυνατή στήριξη από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς με τη μικρότερη παρέμβαση στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.

Γι' αυτό η κ. Μέρκελ τις τελευταίες μέρες δείχνει εμμέσως πλην σαφώς ότι δεν φοβάται τη διάσπαση της ευρωζώνης προκειμένου να πετύχει τη δημοσιονομική πειθαρχία.

Προς το παρόν, πάντως, το σχέδιό της συναντά απρόοπτα εμπόδια. Η επιδίωξη των Γαλλογερμανών να παρακάμψουν τις Βρυξέλλες και την Κομισιόν και να μεταφέρουν τις ευθύνες των αποφάσεων στις «υγιείς» κυβερνήσεις προκάλεσε μια νέα συμμαχία:

Ο πρόεδρος του Εurogroup, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, που παρά το γεγονός ότι ανήκει στις χώρες με ΑΑΑ δεν βλέπει θετικά τη γαλλογερμανική «υπερδύναμη», έχει ρίξει γέφυρες επικοινωνίας με τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο και τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χέρμαν Βαν Ρομπάι.

Οι δύο τελευταίοι επιθυμούν όχι μόνο να διατηρήσουν αλλά και να ενισχύσουν τις εξουσίες τους. Έτσι, οι τρεις αξιωματούχοι ανακοίνωσαν ότι την Παρασκευή θα καταθέσουν τη δική τους κοινή πρόταση με τροποποιήσεις στην Ευρωπαϊκή Συνθήκη, οι οποίες θα θεωρούνται αλλαγές στο πρωτόκολλο, αλλά θα διατηρούν την εξουσία των Βρυξελλών.

Το Βερολίνο, βλέποντας τα μέτωπα που σχηματίζονται, διέδωσε χθες ότι δεν θα αρνούνταν έναν Επίτροπο Σταθερότητας, που θα είχε εξουσίες πάνω από τις εθνικές κυβερνήσεις. Δεν θα αρνούνταν ούτε την επιλογή η Κομισιόν να προσφεύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο όταν μία χώρα καταπατά το δημοσιονομικό της πρόγραμμα.

Μέχρι εκεί όμως. Γιατί το Βερολίνο επιμένει να θέλει τον τελευταίο λόγο στην εφαρμογή της δημοσιονομικής πειθαρχίας και στην επιβολή ποινών.

Σήμερα πάντως το ΔΝΤ συνεδριάζει για την εκταμίευση της έκτης δόσης του δανείου, όπου αναμένεται να δοθεί το πράσινο φως για τα 2,2 δισ. ευρώ που του αναλογούν.

Το ενδιαφέρον στρέφεται στην έκθεση που θα κατατεθεί εκ μέρους του κ. Πόουλ Τόμσεν στο διοικητικό συμβούλιο, όπου, σύμφωνα με πληροφορίες, θα εκφράζονται φόβοι για προβλήματα στην εφαρμογή του PSI λόγω της γενικευμένης κρίσης χρέους στην ευρωζώνη.