Μπορεί η ιδέα της πώλησης ελληνικών νησιών να απορρίφθηκε ως… προβληματική, ωστόσο μια καλή λύση για τα οικονομικά προβλήματα της χώρας θα μπορούσε να έρθει με την… ενοικίαση εδαφών της!

Σε άρθρο του στην "International Herald Tribune", ο διδάσκων γεωπολιτικής του Κέντρου Διπλωματικών και Στρατηγικών Σπουδών του Παρισιού, κ. Michael J. Strauss, εκτιμά πως η ενοικίαση ελληνικού εδάφους θα μπορούσε να αποτελέσει έναν τρόπο ώστε να σωθεί η Ελλάδα.

Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, "τα κράτη ορισμένες φορές ενοικιάζουν εδάφη τους το ένα στο άλλο και το αποτέλεσμα συνήθως εξυπηρετεί και τις δύο πλευρές: η μία διευρύνει την περιοχή που μπορεί να χρησιμοποιήσει και η άλλη αποζημιώνεται οικονομικά, πολιτικά ή αλλιώς".

Όπως υποστηρίζει, "η οικονομικά πάσχουσα Ελλάδα καλό θα ήταν να εξετάσει το ενδεχόμενο αυτό ως εναλλακτική λύση έναντι ορισμένων εκ των μέτρων που έχει λάβει και τα οποία δημιουργούν ταραχές".

"Η πρόταση που έκανε Γερμανός πολιτικός, η Ελλάδα να πουλήσει ένα - δυο νησιά της, δικαίως απορρίφθηκε. Η συνεπαγόμενη μεταφορά της εθνικής κυριαρχίας θα ήταν προβληματική. Κατά το παρελθόν υπήρξαν περιπτώσεις πώλησης εδαφών, ωστόσο τα τελευταία 150 χρόνια αυτού του τύπου επίσημες εκχωρήσεις έχουν δώσει τη θέση τους σε εκμισθώσεις γης και παρόμοιους διακανονισμούς, που αφήνουν ανέπαφη την εθνική κυριαρχία".

Ως παράδειγμα, μάλιστα, αναφέρει τις περιπτώσεις του Χονγκ Κονγκ, του Καναλιού του Παναμά και του Γκουαντάναμο, ενώ σημειώνει πως πρόσφατα η Ουκρανία επέτρεψε στη Ρωσία να ανανεώσει την εκμίσθωση του λιμανιού της Σεβαστουπόλεως για άλλα 25 χρόνια, με αντάλλαγμα μια μειωμένη τιμή για το ρωσικό φυσικό αέριο.

Σύμφωνα με τον κ. Strauss, η παραχώρηση περιορισμένων δικαιωμάτων σε ορισμένα εδαφικά της assets, διατηρώντας όμως την εδαφική κυριαρχία, θα μπορούσε να αποτελέσει τον καταλληλότερο τρόπο ώστε να χρηματοδοτηθεί μια μείωση του κρατικού χρέους της Ελλάδας.

"Υπάρχουν πολλές χώρες που δεν θα τις πείραζε να εξασφαλίσουν εδαφικά δικαιώματα σε μέρη της Ελλάδας, ή σε άλλα κράτη της Ε.Ε. που αντιμετωπίζουν πρόβλημα, όπως η Πορτογαλία ή η Ισπανία. Ακόμα και τα περιορισμένα δικαιώματα μπορεί να είναι ελκυστικά, όπως για παράδειγμα η δυνατότητα εκμετάλλευσης μιας συγκεκριμένης πλουτοπαραγωγικής πηγής ή η συμμετοχή σε άλλες κερδοφόρες δραστηριότητες".

Ο κ. Strauss τονίζει ότι κάτι παρόμοιο έγινε στην Ελλάδα και το 1897, τέσσερα χρόνια μετά την κήρυξη χρεοκοπίας της χώρας. Όπως αναφέρει, "έπειτα από μακρές και σκληρές διαπραγματεύσεις, υπήρξε συμφωνία η οποία έδινε στις πιστώτριες χώρες τη δυνατότητα να αποπληρωθούν από μόνες τους με τα μελλοντικά κεφάλαια που θα δημιουργούνταν επί ελληνικού εδάφους. Έλαβαν το δικαίωμα να συγκεντρώνουν τους δασμούς για εισαγωγές στο λιμάνι του Πειραιά, να κρατούν τα έσοδα από τα κρατικά μονοπώλια στο λάδι, στο αλάτι και στα σπίρτα και να συγκεντρώνουν τους φόρους από τα καπνά, μέχρις ότου αποπληρωθούν πλήρως τα χρέη της Ελλάδας. Η Ελλάδα, από την άλλη πλευρά, διατήρησε πλήρως τη δυνατότητα λήψης αποφάσεων στους τομείς αυτούς και κυρίως στο εμπόριο".

Όπως υποστηρίζει ο κ. Strauss, "οι παραλληλισμοί μεταξύ της κατάστασης της Ελλάδας το 1897 και της σημερινής είναι εντυπωσιακοί, ακόμα και αν ληφθούν υπ’ όψιν οι πολλές πολιτικές και οικονομικές αλλαγές που πραγματοποιήθηκαν στα χρόνια που μεσολάβησαν. Αυτό υποδηλώνει ότι η ιδέα μιας οικονομικής δουλείας των ελληνικών εδαφών μπορεί ακόμα να είναι σχετική, εάν προσαρμοστεί στην τρέχουσα κρίση".