S&P: Γιατί η Ελλάδα δεν φοβάται τις αυξήσεις επιτοκίων

Οι οικονομίες του κόσμου θα μπορέσουν να «χωνέψουν» τις πρώτες επιδράσεις από αυξήσεις των επιτοκίων της τάξεως των 300 μονάδων βάσης, επισημαίνει η S&P Global ratings. Η άποψη του αμερικανικού οίκου αξιολόγησης είναι ότι οι ανησυχίες για τον πληθωρισμό παγκοσμίως είναι υπερβολικές και ότι μία ελεγχόμενη αναθέρμανση αποτελεί μία θετική εξέλιξη για την παγκόσμια οικονομία.

Τα αποτελέσματα του στρες τεστ της S&P δείχνουν ότι ακόμα και στο σενάριο της αύξησης των επιτοκίων κατά 300 μονάδες βάσης, οι 15 από τις 18 ανεπτυγμένες χώρες και οι 16 από τις 20 αναδυόμενες χώρες, oι δαπάνες για τόκους αυξάνονται λιγότερο από 1 ποσοστιαία μονάδα του ΑΕΠ σε σχέση με το βασικό σενάριο έως το 2023. Η S&P συμπεραίνει ότι η πλειονότητα των κρατών θα πληρώνει είτε τους ίδιους είτε λιγότερους τόκους ως ποσοστό του ΑΕΠ σε σχέση με το 2018.

Το συμπέρασμα για την Ελλάδα είναι θετικό αφού παρότι αναμένεται να εμφανίσει χρέος ίσο με το 212% του ΑΕΠ φέτος, η μεγάλη χρονική διάρκεια του ελληνικού χρέους και το γεγονός ότι μεγάλο μέρος του οφείλεται προς τους πιστωτές του επίσημου τομέα, προστατεύει την Ελλάδα από τις επιτοκιακές διακυμάνσεις.

Το βασικό σενάριο του οίκου αξιολόγησης τοποθετεί τις δαπάνες της χώρας για τόκους στο 2,7% του ΑΕΠ για το 2021, στο 2,6% για το 2022 και στο 2,5% για το 2023. Στο σενάριο της αύξησης των επιτοκίων κατά 100 μονάδες βάσης, οι δαπάνες για τόκους αυξάνονται οριακά, στο 2,8% του ΑΕΠ για κάθε ένα από τα τρία χρόνια. Ακόμα και στο σενάριο της αύξησης των επιτοκίων κατά 300 μονάδες βάσης, οι δαπάνες για τόκους εμφανίζουν μικρή αύξηση, στο 2,9% του ΑΕΠ για το 2021, στο 3% του ΑΕΠ για το 2022 και στο 3,1% για το 2023.

Η S&P καταλήγει ότι τρεις χώρες ανάμεσα στις 18 ανεπτυγμένες που εξετάστηκαν, θα πληρώνουν πάνω από μία ποσοστιαία μονάδα του ΑΕΠ περισσότερο για τόκους έως το 2023, στο σενάριο της αύξησης των επιτοκίων κατά 3 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το βασικό σενάριο και πρόκειται για την Ιαπωνία, τις ΗΠΑ και την Πορτογαλία. Το συμπέρασμα συνεπώς είναι ότι το άμεσο δημοσιονομικό κόστος των υψηλότερων επιτοκίων είναι διαχειρίσιμο για τα κράτη, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις.