Η πανδημία, η κυβέρνηση, ο Αϊνστάιν και ο... τοίχος!

Το υποτίθεται σκληρό lockdown που επιβλήθηκε στην Αττική και κάποιες άλλες περιοχές όχι απλώς δεν αποδίδει, είναι ωσάν να μην υπάρχει!

Δύο μέρες πριν από την κήρυξη των πιο σκληρών μέτρων στην Αττική, στις 9 Φεβρουαρίου, ο εβδομαδιαίος μέσος όρος των κρουσμάτων ήταν στα 1.060. Μία εβδομάδα αργότερα, στις 16/02, είχε ανέλθει στα 1.133, γράφοντας αύξηση κατά 7%, ενώ 14 μέρες αργότερα, στις 24/02, βρέθηκε στα 1.278 κρούσματα, καταγράφοντας αύξηση 13% σε σχέση με το προηγούμενο επταήμερο.

Χθες, ο μέσος όρος κρουσμάτων τις τελευταίες επτά ημέρες έφτασε τα 1.702, με αύξηση κατά… 33%, σε σύγκριση με τις προηγούμενες επτά ημέρες, ενώ σε σχέση με την έναρξη του lockdown, η αύξηση του εβδομαδιαίου μέσου όρου ξεπερνά το 60%!

Στην ίδια την Αττική, στις 9/2 είχαμε 750 κρούσματα και χθες, 1.159, μια αύξηση περίπου 55%!

Επειδή όπως έλεγε και ο Αϊνστάιν, είναι παράνοια να προσδοκάς διαφορετικό αποτέλεσμα, κάνοντας ακριβώς το ίδιο πράγμα, είναι μάλλον ανώφελο να περιμένουμε ότι τα κρούσματα που δεν έπεσαν τις προηγούμενες 21 ημέρες, αντιθέτως αυξήθηκαν θεαματικά, θα πέσουν τις επόμενες 15, χωρίς να αλλάξει κάτι!

Ευλόγως, προκύπτει από την αλληλουχία των αριθμών άλλωστε, το πιθανότερο είναι ότι θα αυξηθούν περαιτέρω, ίσως και με πιο επιταχυνόμενους ρυθμούς, απειλώντας ξανά να συντρίψουν το σύστημα υγείας. Το ότι αυτό οφείλεται, τουλάχιστον εν μέρει, στις πιο μεταδοτικές νέες μεταλλάξεις του ιού, μικρή σημασία έχει ως προς το αποτέλεσμα.

Με αυτές τις συνθήκες, είναι μάλλον ακατανόητη η συζήτηση που γίνεται για οποιοδήποτε «άνοιγμα», μετά από 7 ή 15 μέρες, όταν δεν αντιμετωπίζονται σοβαρές εστίες μετάδοσης κι ασχολούμαστε κυρίως με το πόσος κόσμος βολτάριζε στις παραλίες μια ηλιόλουστη μέρα ή αν κάποιοι πάνε βόλτα στην Πάρνηθα ή στην Πεντέλη, για να ξεσκάσουν.

Δύσκολα οι περιορισμοί στο SMS με κωδικό 6 ή όποιον άλλο αριθμό θα δώσουν ορατό αποτέλεσμα. 

Όλα αυτά, την ώρα που στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς εξακολουθεί να υπάρχει «σαρδελοποίηση» σε ώρες αιχμής, ενώ σε εστίες και συρροές μετάδοσης μετατρέπονται και οι εργασιακοί χώροι.

Κι επειδή το θέμα αυτό είναι -κακώς, κάκιστα- πολιτικά φορτισμένο από τις σχετικές επανειλημμένες αιτιάσεις της αντιπολίτευσης, εδώ και μήνες, παραθέτω αυτολεξεί σχετικό απόσπασμα από χθεσινό ρεπορτάζ στο «Πρώτο Θέμα», που μόνο αντικυβερνητικό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί:

«Το πεδίο που κατά τους ειδικούς αποτελεί... πεδίον δόξης λαμπρό για την επιδημία και την εκτίναξη των κρουσμάτων είναι οι εργασιακοί χώροι. Αποτελεί όμως ταυτόχρονα και ένα πεδίο από το οποίο απουσιάζουν επιδεικτικά σχεδόν οι σχετικοί έλεγχοι. Η ανεξέλεγκτη κατάσταση της επιδημίας στον Πειραιά, στη Δυτική Αττική, την Αρκαδία, την Εύβοια, οφείλεται κυρίως στις συρροές κρουσμάτων σε βιομηχανίες, βιοτεχνίες και άλλους εργασιακούς χώρους. Όχι μόνο το testing που έχει ανακοινωθεί από το αρμόδιο υπουργείο δεν εφαρμόζεται, αλλά ούτε και η τήρηση του πιο απλού μέτρου, της χρήσης μάσκας από τους εργαζόμενους.
Δεν υπάρχει άλλο μέτρο για να εφαρμοστεί. Πρέπει -και το ζητάμε συνέχεια- να εφαρμοστούν όσα εισηγούμαστε και τα υιοθετεί η κυβέρνηση», λέει χαρακτηριστικά μέλος της Επιτροπής.

Μάλιστα, όπως πληροφορείται το protothema.gr, «μέσα στην Επιτροπή ενισχύεται συνεχώς τις τελευταίες ημέρες -μετά και τα «μαύρα» επιδημιολογικά δεδομένα- η επιστημονική άποψη για εισήγηση ενός 15νθήμερου lockdown στη χώρα, ακριβώς όπως το πρώτο του περασμένου Μαρτίου, με πλήρη και καθολική απαγόρευση κυκλοφορίας, ώστε να κοπεί... μαχαίρι η μετάδοση του ιού και να διανυθεί ο δύσκολος αυτός Μάρτιος. Άλλοι ωστόσο ειδικοί διαφωνούν, θεωρώντας πως ο κύκλος της μετάδοσης πρέπει να ελέγχεται με τα μέσα και τα μέτρα που έχουν ήδη ενεργοποιηθεί, υποστηρίζοντας πως η λύση του testing στα σχολεία και στην εργασία θα ήταν πρόσφορη και αποτελεσματική -διαπιστώνουν όμως δυσανεξία των αρμοδίων να αναλάβουν την υλοποίησή της».

Ο υπογράφων δεν είναι καθόλου σίγουρος ότι η κυβέρνηση είναι σήμερα σε θέση να εφαρμόσει ένα πραγματικά σκληρό lockdown, τύπου Μαρτίου ή και σκληρότερου, κάτι που σίγουρα, εκ του αποτελέσματος, έπρεπε να είχε κάνει νωρίτερα. Ότι έχει δηλαδή το σθένος που θα απαιτηθεί, τις αντοχές στο πολιτικό κόστος αλλά και στις αντιδράσεις, καθώς μεγάλη μερίδα των πολιτών έχει κουραστεί μετά από 4 ολόκληρους μήνες «ακορντεόν» με περιοριστικά μέτρα. Ούτε όμως είναι σίγουρο ότι έχει τα μέσα και τους μηχανισμούς για να εφαρμόσει αυστηρότερη επιτήρηση, με εκτεταμένα test σε χώρους εργασίας, με αύξηση των δρομολογίων στα ΜΜΜ και -στο εγγύς μέλλον- με λιγότερους μαθητές ανά τάξη και περισσότερα τεστ στα σχολεία.

Εντούτοις, είναι τώρα προφανές ότι το αδιέξοδο πλησιάζει καθώς τα χρήματα για στήριξη των κλειστών δραστηριοτήτων μειώνονται επικίνδυνα, τα κρούσματα όμως αυξάνονται, ενώ η επίδραση των εμβολίων είναι πολύ νωρίς για να γίνει αισθητή.

Το μόνο βέβαιο, λοιπόν, είναι ότι αν συνεχίσουμε έτσι, θα βρεθούμε σε τοίχο. Σύντομα, όχι αργότερα...