Θεοδωράκης: Γιατί θέλω το Ποτάμι στο 10%

Το άρθρο του Σταύρου Θεοδωράκη στο ΑΠΕ έχει ως εξής: 

Γιατί το Ποτάμι έβαλε στόχο το 10%; Πήραν τα μυαλά του αέρα; Έχει κάποιο σχέδιο; Θα αλλάξει κάτι; Και τέλος πάντων τι έχει μεγαλύτερη σημασία σήμερα; Να έχει το Ποτάμι 10% ή να είναι ποιο δυνατός ο πρώτος; Πότε θα έχουμε σταθερότερη κυβέρνηση;

Να σας πω λοιπόν τις απαντήσεις μας στα ερωτήματα των φίλων αλλά και των αντιπάλων. Αυτοδυναμία δεν θα έχει κανένα κόμμα. Θα πάμε αναγκαστικά σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Και έτσι πρέπει. Γιατί ένα κόμμα αυτοδύναμο, μόνο του, θα είναι ανεξέλεγκτο. Θα αλωνίζει ο κομματικός του μηχανισμός παντού.

Οι περισσότεροι πολίτες λοιπόν θέλουν κυβερνήσεις συνεργασίας. Και εδώ τα μοντέλα είναι τρία:

1ον. Συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων

2ον Συνεργασία του πρώτου κόμματος με 2-3 μικρά κόμματα

3ον Συνεργασία του πρώτου κόμματος με ένα ισχυρό κόμμα του 10% και πιθανόν και με άλλα μικρότερα κόμματα

Το πρώτο σενάριο στην Ελλάδα δεν λειτουργεί. Δεν θέλουν ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΝΔ, οπότε ας μην χάνουμε χρόνο.

Το δεύτερο σενάριο καθιστά απόλυτο κυρίαρχο το πρώτο κόμμα. Μπορεί «κάθε μέρα» να παζαρεύει με τα μικρά κόμματα, να μοιράζει «ξεροκόμματα» και να κυβερνά ουσιαστικά χωρίς να ρωτά κανένα. Πρακτικά, κανένα μικρό κόμμα δεν θα μπορεί να αντισταθεί στην αυθαιρεσία του «μεγάλου», γιατί ο «μεγάλος» θα έχει εναλλακτικές λύσεις.

Και πάμε στο τρίτο σενάριο. Το πρώτο κόμμα είναι υποχρεωμένο να βασιστεί σε έναν ισχυρό «τρίτο παίχτη». Δεν θα μπορεί να αυθαιρετεί γιατί θα γνωρίζει ότι αν χάσει την υποστήριξη του 10% θα πέσει. Βεβαίως η στήριξή του και από άλλα κόμματα αυτής της κυβέρνησης είναι επιθυμητή. Θα προσθέσει σταθερότητα αλλά χωρίς όλοι να πρέπει να υπακούουν στις «εντολές» του πρώτου.

Αυτή λοιπόν είναι η αλήθεια του Ποταμιού. Γι' αυτό διεκδικεί να είναι η τρίτη δύναμη με 10%.

Και εδώ αρχίζουν και τα θέματα ουσίας. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ τους γνωρίσαμε και μαζί και χώρια. Κομματικό κράτος - ατολμία - προσωπικές στρατηγικές - απέχθεια στις μεταρρυθμίσεις - αδικίες - εξυπηρέτηση συμφερόντων και συντεχνιών. Θέλουμε ξανά να τους παραδώσουμε τη χώρα; Μάλλον όχι. Σίγουρα όχι.

Η άλλη «λύση» που έχουμε δοκιμάσει είναι Τσίπρας - Καμμένος. Είναι τόσα πρόσφατα τα λάθη τους, που ίσως δεν υπάρχει λόγος να τα θυμίσω. Θα αναφερθώ μόνο σε ένα. Στην Παιδεία, στη μέση εκπαίδευση τοποθέτησαν σε όλες τις θέσεις-κλειδιά μόνο στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Και όταν το επεσήμανα στον κ.Τσίπρα στην Βουλή μου είπε απολογητικά: «μα το ίδιο έκαναν και όλοι οι προηγούμενοι». Αυτή λοιπόν είναι η υπόσχεση του κ.Τσίπρα. Να κάνει με το «συνεταίρο» του τα ίδια που έκαναν και οι προηγούμενοι.

Το Ποτάμι λέει ότι η χώρα δεν μπορεί να πάει πίσω. Μας αξίζει κάτι καλύτερο. Θέλουμε: «δουλειές - σύγκρουση με τη διαφθορά και μια επανάσταση στην παιδεία». Αυτές οι τρεις θέσεις συγκροτούν τη νέα μεγάλη ιδέα. Αλλά όλα αυτά δεν θα έρθουν αν συνεχίσουν να κυβερνούν οι κομματικοί υπάλληλοι, οι «κληρονόμοι» και οι ένοχοι των μικρών και μεγάλων εγκλημάτων του παρελθόντος, οι υπουργοί της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ που έδιωξε ο λαός τον Γενάρη. Το Ποτάμι έχει πει ποιοι άνθρωποι πρέπει να βγουν μπροστά. Έχουμε δώσει ονόματα και διευθύνσεις. Η παρουσία στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας προσώπων όπως ο πρώην Συνήγορος του Πολίτη Νικηφόρος Διαμαντούρος, ο «εισαγγελέας των φτωχών» Βασίλης Μαρκής, η οικολόγος Λενιώ Μυριβήλη, ο ρεφορμιστής οικονομολόγος της Αριστεράς Μάνος Ματσαγγάνης, ο συνταγματολόγος Νίκος Αλιβιζάτος δείχνει ότι αυτό που λέει το Ποτάμι το εννοεί. Βάζει μπροστά τους ικανούς. Όχι τους έμπιστους ή τους κολλητούς. Γιατί μπορεί το πρόβλημα να είναι δικό τους - των κομμάτων που κυβέρνησαν - οι λύσεις όμως πρέπει να είναι δικές μας. Και οι λύσεις στην Ελλάδα είναι οι άνθρωποι.