Spiegel: Να προετοιμαστούμε για ένα Grexit

Με τις λέξεις «Να προετοιμαστούμε για Grexit» τιτλοφορεί άρθρο του στο Spiegel ο αρθρογράφος Wolfgang Münchau. Κι αυτό γιατί η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν τη χρεωκοπία και θα χρειαστεί σύντομα ένα νέο νόμισμα, σύμφωνα με τον αρθρογράφο. 

Κανείς δεν ξέρει αν μετά από τα 460 εκ. ευρώ που θα πληρώσει στο ΔΝΤ, η Ελλάδα θα έχει να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, γράφει ο Münchau.

Όμως μετά από από δυο με τρεις μήνες ένα είναι το σίγουρο: Δε θα είναι δυνατόν να βρεθούν περαιτέρω χρήματα – ακόμα κι αν βάλει κανείς χέρι στα ασφαλιστικά ταμεία και στα αποθέματα των τραπεζών. Η κρίσιμη αυτή στιγμή δε θα έρθει τον Απρίλη, αλλά κάποια στιγμή στο Μάιο ή το αργότερο τον Ιούλιο. Και τότε κάποιος θα πρέπει να υποχωρήσει: Οι Έλληνες ή οι δανειστές. Ή και οι δύο μαζί. Εάν αυτό δε συμβεί τότε θα είμαστε αναπόφευκτα κοντά σε ένα Grexit, στην έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη.

Θα ήταν λοιπόν καλό να προετοιμαστούμε όλοι πολιτικά και οικονομικά για αυτό το σενάριο, γράφει ο Münchau. «Και δεν εννοώ τους κινδύνους που θα αντιμετωπίσουν οι τράπεζες», συμπληρώνει, «αλλά πρωτίστως τις γεωπολιτικές και οικονομικές συνέπειες, καθώς και την ανθρωπιστική κρίση, η οποία μπορεί να οξυνθεί από μια τέτοια έξοδο».

«Πάντα συμβούλευα να μην αφήσουμε τα πράγματα να φτάσουν στο σημείο που βρισκόμαστε τώρα. Στη Γερμανία κάθε αρμόδιος γνωρίζει εδώ και καιρό, ότι οι Έλληνες δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποπληρώσουν τα χρέη τους», συνεχίζει το άρθρο. Κι αυτήν την αλήθεια, όπως προσθέτει χαρακτηριστικά, θα μπορούσαμε να την δούμε ήδη από το 2010, το αργότερο όμως το 2012. Πριν από πέντε χρόνια η διάσωση της Ελλάδας θα ήταν απλή υπόθεση, όχι τώρα πια.

Μόνο ένα μεγάλο κούρεμα του χρέους θα μπορούσε να περιγραφεί ως σωστή αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος, τότε όπως και τώρα, σύμφωνα με τον Münchau. Θα κοστίσει βέβαια μερικές εκατοντάδες δισ. παραπάνω - τόσο θα μας κοστίσει η πολιτική της αναβλητικότητας που υιοθέτησε η κ. Μέρκελ. Ακόμα κι έτσι όμως, αυτή εξακολουθεί να είναι η καλύτερη στρατηγική. 

Παράλληλα, το καλύτερο θα ήταν να εγκαθιδρυθεί ένα «ερμαφρόδιτο» στάτους στην Ελλάδα, ένα είδος «καθαρτηρίου» μεταξύ του «έξω» και του «μέσα» στο κοινό νόμισμα. Επισήμως η Ελλάδα θα ήταν ακόμα μέλος της Ευρωζώνης, αλλά η χώρα θα εξέδιδε ταυτόχρονα ένα παράλληλο νόμισμα. Όχι νέες δραχμές, αλλά ελληνικά ευρώ, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν μόνο στην Ελλάδα.

Η χώρα θα περικυκλωνόταν από ελέγχους κίνησης κεφαλαίων αλλά θα απελευθερωνόταν από το βάρος των χρεών και των τόκων των πιστωτών της. Θα αποφάσιζε ελεύθερα για την οικονομική της πολιτική και οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι θα την βοηθούσαν σε αυτή τη μεταβατική φάση.

Με άλλα λόγια: Θα αποδεχτούμε ένα μονομερές κούρεμα του χρέους. Διότι ένα κούρεμα του ελληνικού χρέους δεν μπορεί να γίνει αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Η ΕΚΤ ο μεγαλύτερος πιστωτής της Ελλάδας, δεν μπορεί νομικά να άρει εθελουσίως τις αξιώσεις της. Και η Γερμανική κυβέρνηση δεν μπορεί να το αντέξει πολιτικά. Ωστόσο, αν η Ελλάδα κηρύξει μόνη της μια απομείωση του χρέους της, τότε δεν μπορεί κανείς να κάνει κάτι γι' αυτό.

Όσο λοιπόν για το μέλλον της Ελλάδας, θα πρέπει η χώρα μόνη της να αποφασίσει τι θα κάνει από εκεί και πέρα. Αν δηλαδή από αυτήν την ερμαφρόδιτη κατάσταση θα επιστρέψει στο Ευρώ, αφήνοντας και πάλι κεφάλαια να κινούνται εντός και εκτός των συνόρων, ή αν θα αποχωρήσει από το κοινό νόμισμα, με το να μετατρέψει το ελληνικό Ευρώ σε δραχμές, εντάσσοντάς πλέον το νέο αυτό νόμισμα κανονικά στις συναλλαγματικές αγορές. Η Τράπεζα της Ελλάδος θα γινόταν έτσι και πάλι μια αληθινή κεντρική τράπεζα και όχι το ελληνικό παράρτημα της ΕΚΤ.

Οι πολιτικοί στο Βερολίνο, στις Βρυξέλλες και το Παρίσι θα πρέπει ήδη να αρχίσουν να σκέφτονται αυτό το ενδιάμεσο βήμα, αλλιώς θα το κάνουν και πάλι βιαστικά, μέσα στην πίεση ενός Σαββατοκύριακου το Μάιο ή τον Ιούνιο.