Νέες γκρίνιες της WSJ για τον αναβαλλόμενο φόρο

Το ζήτημα, γράφει η WSJ, αφορά τον αναβαλλόμενο φόρο με τον οποίο οι τράπεζες στο Νότο (Ισπανία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ελλάδα) καλύπτουν ζημιές που έγγραψαν στην κρίση. Οι κυβερνήσεις των χωρών αυτών πέρασαν νομοθετικές ρυθμίσεις που μετατρέπουν τα assets αναβαλλόμενου φόρου σε credits αναβαλλόμενου φόρου. Η διαφορά είναι ότι μια τράπεζα πρέπει να εμφανίζει κέρδη για να έχει την αξία ενός asset αναβαλλόμενου φόρου. Με το credit όμως, η τράπεζα μπορεί είτε να απαιτήσει έκπτωση στον φόρο, εάν έχει κέρδη, ή καταβολή του από την κυβέρνηση εάν έχει ζημιές. Και το καλύτερο, τα credits αναβαλλόμενου φόρου εξακολουθούν να λογίζονται ως κεφάλαιο.

Η Ισπανία έκανε την αλλαγή αυτή πριν από έναν χρόνο και η Ιταλία δυο χρόνια νωρίτερα. Η Πορτογαλία και ιδιαίτερα η Ελλάδα πέρασαν πιο πρόσφατα τις σχετικές νομοθεσίες, την ώρα που δεν έχουν βγει ακόμα τα αποτελέσματα των stress tests και του AQR της ΕΚΤ.

Η πορτογαλική νομοθεσία προβλέπει επιπλέον προϋποθέσεις για τις τράπεζες της χώρας, με στόχο να προστατευθούν οι φορολογούμενοι από τις απαιτήσεις των τραπεζών. Η ΕΚΤ το σημείωσε αυτό, όμως φρόντισε να εκφράσει ανοικτά τις ανησυχίες της σε αιτιολογημένη γνώμη που εξέδωσε τον Σεπτέμβριο.

Στην Ελλάδα, ο νόμος λέει ότι η κυβέρνηση θα υλοποιήσει το tax credit πληρώνοντας τις τράπεζες με νέα κρατικά ομόλογα. Έτσι, υποστηρίζει η WSJ, ο φορολογούμενος έρχεται αντιμέτωπος με την προοπτική δημιουργίας νέου χρέους στο όνομά του, προκειμένου να ενισχυθούν οι ελληνικές τράπεζες στην περίπτωση που αντιμετωπίσουν πάλι πρόβλημα.

Για την Alpha Bank και την Εθνική Τράπεζα, η απώλεια των assets αναβαλλόμενου φόρου θα οδηγούσε σε μείωση του κύριου κεφαλαίου τους κατά 4 ποσοστιαίες μονάδες, σύμφωνα με την Citigroup. Η μετατροπή σε credits «κλείνει την τρύπα» αυτή. Για την Πειραιώς, τα assets αντιστοιχούν σε 3,6 ποσοστιαίες μονάδες του κεφαλαίου και για την Eurobank 6 ποσοστιαίες μονάδες –περίπου το ήμισυ της κεφαλαιακής της βάσης.

Η ΕΚΤ δεν έχει την εξουσία να αλλάζει τις εθνικές νομοθεσίες. Ωστόσο, στον νέο της ρόλο ως επόπτριας όλων των τραπεζών της ευρωζώνης, μπορεί να αποφασίσει ότι αυτού του είδους οι κυβερνητικές δεσμεύσεις δεν θα υπολογίζονται στο κεφάλαιο.

Η κεντρική τράπεζα θα πρέπει να ασκήσει αυτήν την εξουσία, διότι είναι ο μόνος τρόπος ώστε να διασφαλιστεί ότι οι τράπεζες της ευρωζώνης έχουν πραγματικά κόψει τον «ομφάλιο λώρο» με τις κυβερνήσεις τους, υποστηρίζει η WSJ.