ΣτΕ: Συνταγματική η αυτοδίκαιη αργία

Πέρασε τις "εξετάσεις" της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας η νέα διάταξη του υπαλληλικού κώδικα βάσει της οποίας οι Δημόσιοι υπάλληλοι οι οποίοι διαπράττουν πειθαρχικό αδίκημα τίθενται σε αυτοδίκαιη αργία άμεσα με την άσκηση ποινικής δίωξης σε βάρος τους ή με την παραπομπή τους σε πειθαρχικό συμβούλιο προς κρίση.

Η Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας σε πιλοτική δίκη έκρινε συνταγματική και σύμφωνη με την Ευρωπαική Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) την επίμαχη διάταξη και απέρριψε αίτηση εκπαιδευτικού δευετροβάθμιας εκπαίδευσης.

Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης (1900/2014) οι συμβουλοι Επικρατείας έκριναν ότι το μέτρο της αυτοδίκαιης αργίας των πειθαρχικός ελεγκτέων δημοσίων υπαλλήλων είναι επιβεβλημένο για λόγους δημοσίου συμφέροντος και εύρυθμης λειτουργίας της υπηρεσίας. Όπως άλλωστε επισημαίνουν οι δικαστές του ανώτατου ακυρωτικού δικαστηρίου η αυτοδίκαιη αργία δεν αποτελεί πράξη απόλυσης από την υπηρεσία καθώς δεν επιφέρει τη λύση της υπαλληλικής σχέσης, ούτε την απώλεια της οργανικής θέσης.

"Συνιστά προσωρινό διοικητικό μέτρο, το οποίο συνεπάγεται την για λόγους δημοσίου συμφέροντος διακοπή της ενεργού ασκήσεως των υπηρεσιακών καθηκόντων του υπαλλήλου κατά τη διάρκεια της εκκρεμότητας της πειθαρχικής ή ποινικής υποθέσεως», αναφέρεται στην απόφαση της Ολομέλειας η οποία υπογραμμίζει οτι η αυτοδίκαιη αργία «δεν ισοδυναμεί από πλευράς εννόμων αποτελεσμάτων προς απόλυση ή υποβιβασμό».

Πάντως οι δημόσιοι υπάλληλοι "προστατεύονται" καθώς όντας σε αργία εξακολουθούν να λαμβάνουν το 75% του μισθού τους ενώ ο πειθαρχικός έλεγχος σε βάρος τους θα πρέπει να έχει ολοκληρωθεί το πολύ εντός τεσσάρων μηνών.

Ως εκ τούτου, καταλήγουν οι δικαστές, η νέα διάταξη του άρθρου 103 του Υπαλληλικού Κώδικα δεν παραβιάζει την συνταγματική αρχή της αναλογικότητας, ούτε το άρθρο 20 του συνταγματικού χάρτη που κατοχυρώνει το δικαίωμα της προηγούμενης ακροάσεως.

Η αυτοδίκαιη θέση σε αργία «δεν πλήττει τον υπάλληλο σε τέτοια σφοδρότητα, ώστε να προσλαμβάνει ποινική χροιά και να λογίζεται ως ποινική κύρωση, κατά την έννοια του άρθρου 6 της ΕΣΔΑ.

Στο ΣτΕ προσέφυγε εκπαιδευτικός δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης ο οποίος προσελήφθηκε στο Δημόσιο το 2000 και παράλληλα τη δωδεκαετία 2000-2012 δίδασκε παράλληλα ως ωρομίσθιος καθηγητής με σύμβαση μίσθωσης εργασίας ορισμένου χρόνου, ενώ την τετραετία 2000-2004 δίδασκε και σε Σχολή.

Για τις παράλληλες απασχολήσεις του δεν είχε λάβει την άδεια όπως προβλέπει ο νόμος για την πολυθεσία ενώ υπέβαλε ψευδώς δηλώσεις ότι δεν ενέπιπτε στις απαγορευτικές διατάξεις του νόμου περί πολυθεσίας με αποτέλεσμα να τεθεί σε αυτοδίκαιη αργία τον Δεκέμβριο του 2012.