DW: Ποιος δεν θέλει τα ευρωομόλογα

Η έκδοση ευρωομολόγων ήταν μία από τις πιο ριζοσπαστικές αλλά και διαμφισβητούμενες προτάσεις για την αντιμετώπιση της κρίσης στην ευρωζώνη. Ενόψει ευρωεκλογών η πρόταση επανέρχεται, αλλά με επιφυλάξεις, σύμφωνα με την Deutsche Welle.

Η υπόθεση πέρασε από πολλές διακυμάνσεις. Το 2010, ο σημερινός υποψήφιος της Κεντροδεξιάς για τη προεδρία της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνκερ είχε ταχθεί υπέρ των ευρωομολόγων, αλλά, όπως δήλωσε πρόσφατα στην Deutsche Welle, είχε προβάλλει συγκεκριμένες προϋποθέσεις που δεν εκπληρώνονται, γι' αυτό δεν στηρίζει πλέον τη σχετική πρόταση. Το 2012 η Κομισιόν εξέδωσε μία «Πράσινη Βίβλο» για τα ευρωομόλογα ως προάγγελο ενδεχόμενης νομοθετικής πρωτοβουλίας, η οποία όμως δεν προχώρησε. Με μεγαλύτερη θέρμη στήριζε την έκδοση ευρωομολόγων μέχρι πρότινος ο υποψήφιος των Ευρωπαίων σοσιαλιστών Μάρτιν Σουλτς, αλλά τελευταία αποφεύγει και αυτός να ανακινήσει το θέμα.

Απομένουν λοιπόν οι Πράσινοι να δηλώνουν υπέρμαχοι της ιδέας, όπως είχαν κάνει και στις γερμανικές εκλογές, όταν μάλιστα είχαν συμπεριλάβει την έκδοση των ευρωομολόγων στο προεκλογικό τους πρόγραμμα. Η συμπροεδρεύουσα των Ευρωπαίων Πρασίνων Ρεμπέκα Χαρμς εξηγεί: «Οι Ευρωπαίοι πρέπει να συμφωνήσουν σε κοινά εργαλεία δράσης, με στόχο να σταθεροποιήσουν το ευρώ και την ευρωπαϊκή οικονομία. Κατά την άποψή μας σε αυτά τα εργαλεία πρέπει να συμπεριλαμβάνονται και τα ευρωομόλογα. Διαπιστώνω ότι οι Γιούνκερ και Σουλτς συζητούν γι' αυτό το θέμα, αλλά δεν βλέπω να διατυπώνουν ξεκάθαρες θέσεις», δηλώνει η γερμανίδα ευρωβουλευτής.

Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές «το εξετάζουν»

Για τον επικεφαλής των Ευρωπαίων Σοσιαλιστών στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο Χάνες Σβόμποντα, το θέμα των ευρωομολόγων δεν έχει εγκαταλειφθεί, αλλά δεν φαίνεται να αποτελεί πλέον και την πρώτη προτεραιότητα μπροστά στην κάλπη. Σε κάθε περίπτωση, λέει ο Χάνες Σβόμποντα στην Deutsche Welle, οι σοσιαλιστές δεν στηρίζουν την «κοινοτικοποίηση» του χρέους για τις χώρες της κρίσης

«Υπάρχουν διαφορετικές μορφές ευρωομολόγων», εξηγεί ο αυστριακός ευρωβουλευτής. «Το γερμανικό Συμβούλιο Εμπειρογνομώνων (οι αποκαλούμενοι ʻΠέντε Σοφοίʼ της γερμανικής οικονομίας) έχει κάνει προτάσεις επί του θέματος, τις οποίες εξετάζει μία ειδική επιτροπή, μετά από υπόδειξη του Ευρωκοινοβουλίου. Ασφαλώς δεν θέλουμε μία κοινοτικοποίηση του χρέους με την έννοια ότι ένα κράτος-μέλος θα υπερχρεώνεται και θα επαναπαύεται στη σκέψη ότι πληρώνει η Κοινότητα. Αυτό σίγουρα δεν γίνεται. Από εκεί και πέρα μπορούμε να αναζητήσουμε τρόπους για τη μείωση του χρέους που επιβαρύνει χώρες όπως η Ελλάδα. Αυτό είναι νομίζω θεμιτό σε μία ενωμένη Ευρώπη», τονίζει ο Χάνες Σβόμποντα.

Για τη σχετικά ασαφή στάση τους στο ζήτημα των ευρωομολόγων οι σοσιαλιστές δέχονται «πυρά» εξ΄αριστερών- τόσο στη Γερμανία, όπου το Κόμμα της Αριστεράς έχει αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση απέναντι στον παντοδύναμο «μεγάλο συνασπισμό» χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών, όσο και στις Βρυξέλλες. Σήμερα η Ευρωπαϊκή Αριστερά περιλαμβάνει μόλις 35 βουλευτές από 13 χώρες, αλλά ελπίζει να αυξήσει αισθητά τα ποσοστά τις στις ευρωεκλογές.

«Εξαγωγή μεγάλου συνασπισμού» στις Βρυξέλλες;

 Η επικεφαλής της πολιτικής ομάδας Γκάμπι Τσίμερ λέει στην Deutsche Welle: «Προσωπικά είχα ούτως ή άλλως την εντύπωση ότι μέρος των σοσιαλδημοκρατών, ή τουλάχιστον εκείνοι που συμμετέχουν στον μεγάλο συνασπισμό στη Γερμανία, δεν υποστηρίζουν με θέρμη αυτό το ζήτημα. Λυπούμαι που εγκαταλείπουμε τη συζήτηση για τα ευρωομόλογα, γιατί νομίζω είναι σαφές ότι καμία από τις χώρες της κρίσης με τόσο υψηλό δημόσιο χρέος δεν μπορεί να λύσει μόνη της το πρόβλημά της».

Προς το παρόν, η κρατούσα άποψη παραμένει ότι οι οικονομικά «ισχυροί» της ΕΕ δεν θα μοιράζονται την εξαιρετική πιστοληπτική τους ικανότητα με τις χώρες εκείνες που δεν μπορούν να νοικοκυρέψουν τα δημόσια οικονομικά τους. Σε τελική ανάλυση οι «ισχυροί» δεν απορρίπτουν εντελώς την ιδέα των ευρωομολόγων, υποστηρίζουν ωστόσο ότι δεν μπορεί να είναι η αρχή, αλλά το τέλος μίας μακράς πορείας προς την πειθαρχημένη δημοσιονομική σύγκλιση στην Ευρώπη. Μπορεί να αλλάξουν κάτι σε αυτή τη νοοτροπία οι δύο βασικοί «μονομάχοι» για την προεδρία της Κομισιόν, δηλαδή ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ και ο Μάρτιν Σουλτς;

Η Ρεμπέκα Χαρμς αμφιβάλλει: «Το πρόβλημα είναι, νομίζω, ότι σε αυτόν τον προεκλογικό αγώνα ότι οι υποψήφιοι δεν έχουν το θάρρος να πουν κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλει να ακούσει το εκάστοτε κομματικό τους ακροατήριο, ανάλογα με τη χώρα στην οποία εμφανίζονται. Στον Νότο ο Σουλτς φαίνεται είναι περισσότερο υπέρ των ευρωομολόγων απ΄ ότι είναι στον Βορρά. Αλλά και ο Γιούνκερ είναι πιο οξύς στις εκφράσεις του όταν μιλάει στον ευρωπαϊκό Νότο…».