Τελικά το ελληνικό πολιτικό προσωπικό είναι τόσο σάπιο, τόσο κούφιο που δεν έχει ούτε τα αντανακλαστικά της επιβίωσης. Πώς αλλιώς να εξηγήσουμε τις επικίνδυνα ανόητες δηλώσεις για το «κούρεμα» ή για την αντίδραση του κόσμου την 28η Οκτωβρίου.

Σύμφωνοι, η ματαίωση της στρατιωτικής παρέλασης ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας ήταν μια υπερβολή. Στο σπίτι όμως του κρεμασμένου, θα έπρεπε να ξέρουν οι πολιτικοί μας, δεν μιλάνε για σχοινί.

Είναι οι ίδιοι υπεύθυνοι για την αγανάκτηση που ξεχειλίζει με όσα έκαναν όλα τα προηγούμενα χρόνια, αλλά και για τον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται ως τώρα τη βαριά κρίση, που με ευθύνη τους προκάλεσαν.

Μόλις μία ημέρα πριν από την επέτειο, την ημέρα δηλαδή όπου ανακοινώθηκε η οργανωμένη «στάση πληρωμών» της χώρας, έναντι των πιστωτών της, οι δύο πρωταγωνιστικές φιγούρες της κυβέρνησης προχώρησαν σε μια απίστευτη επίδειξη πολιτικού θράσους.

Αντί να ζητήσουν συγγνώμη για τις αποτυχίες τους, μας μίλησαν για ανύπαρκτες «επιτυχίες», επειδή η ηγεσία της Ευρώπης επέβαλε στους ιδιώτες ένα κούρεμα της τάξεως του 50%.

Όταν το ίδιο το ανακοινωθέν της Συνόδου Κορυφής, που επαινεί μόνο την Πορτογαλία και την Ιρλανδία για τις επιδόσεις τους, αποτελεί χαστούκι γι' αυτούς, αλλά -δυστυχώς- και για τη χώρα.

Απορίας άξιον ποιον προσπάθησε να πείσει ο κ. Παπανδρέου και ιδίως ο κ. Βενιζέλος, που μέσα στην αμετροέπειά του μας είπε λίγο-πολύ ότι πρέπει να τον… ευγνωμονούμε για τη μείωση του χρέους. Τη μείωση του χρέους που μας πρόσφερε, με δικούς της όρους και για δικούς της λόγους, η ευρωπαϊκή ηγεσία, και ιδίως η κ. Μέρκελ!

Λες και δεν έμαθαν όλοι από τις τηλεοπτικές οθόνες ποιοι αποφάσισαν σε πολιτικό επίπεδο και ποιοι «στραμπούλιξαν» τα χέρια των τραπεζιτών για να αποδεχτούν τη συμφωνία του κουρέματος. Λες και δεν άκουσαν και δεν ακούν όλοι τις μειωτικές για την Ελλάδα δηλώσεις των ξένων ηγετών.

Όσοι ασχολούνται με αυτά τα θέματα έστω και λίγο γνωρίζουν τι συνέβη. Κι απλώς χλευάζουν τις δηλώσεις αυτού του επιπέδου. Η πλειονότητα του κόσμου νιώθει την τσέπη της που αδειάζει κυριολεκτικά με τρόπο άδικο, άνισο κι ως τώρα απόλυτα αναποτελεσματικό.

Οι ρητορείες της δεκάρας, είτε προέρχονται από την κυβέρνηση είτε και από την αντιπολίτευση, εξοργίζουν διότι προσθέτουν την κοροϊδία, την προσβολή της νοημοσύνης, στην υλική ζημία της κρίσης.

Υπάρχει πλέον πολίτης που δεν αντιλαμβάνεται ότι οι θεσμοί -τους οποίους το φαύλο πολιτικό σύστημα ροκάνιζε χρόνο με τον χρόνο- είναι ένα βήμα πριν από την ολοκληρωτική κατάρρευση;

Είναι κάποιος ευχαριστημένος από το επίπεδο της Δημοκρατίας μας, από το επίπεδο της Πολιτικής, της Δικαιοσύνης, της Παιδείας, της Υγείας ή εν τέλει και της Προστασίας του πολίτη;

Όταν η κοινωνία στενάζει, οι αυτάρεσκες δηλώσεις των πολιτικών ταγών, ο συνεχιζόμενος ξύλινος λόγος και οι προσπάθειες να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα ή να μοιραστούν τάχα ευθύνες στα πολιτικά κόμματα (διότι έρχονται αργά ή γρήγορα οι… εκλογές) ένα πράγμα προκαλούν:

Οργή και αηδία.

Αυτή είναι η αλήθεια. Η πλειονότητα της κοινής γνώμης έχει οργιστεί κι έχει αηδιάσει με το πολιτικό προσωπικό της χώρας. Γι' αυτό και δεν τολμούν να πάνε ούτε σινεμά χωρίς τον φόβο του προπηλακισμού, των αβγών και του γιαουρτώματος, κι όχι γιατί ξαφνικά πλήθυναν οι… φασίστες.

Θα συμφωνήσω απόλυτα με όποιον μου απαντήσει ότι τελικά αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για τη χώρα.

Γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο επιβάλλεται να ξυπνήσουν οι ίδιοι οι εκπρόσωποι του πολιτικού συστήματος, να καταλάβουν τι συμβαίνει και να προσπαθήσουν, αν μη τι άλλο, με συγκεκριμένες ενέργειες και μέτρα να εκτονώσουν τη δικαιολογημένη οργή του κόσμου.

Ξεκινώντας με μία «συγγνώμη».

Ανεξαρτήτως κόμματος . Όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις, όλοι μαζί αντιμετωπίζουν την αποστροφή του κόσμου. Τα δύο μεγάλα κόμματα δεν πιάνουν ούτε 40%, ενώ τα μικρότερα ελάχιστα έχουν ενισχύσει τα ποσοστά τους.

Απλώς εκείνοι που βρίσκονται σήμερα μακριά από την εξουσία είναι σε δεύτερο πλάνο. Αν όμως επιστρέψουν, θα δουν γρήγορα ότι η οργή έχει αχρωματοψία.

Ο χρόνος τους -κι ο χρόνος αποφυγής μεγάλων περιπετειών για τη χώρα- εξαντλείται μέρα με τη μέρα, παρά τα ευχολόγια. Το 2012 θα είναι πολύ δύσκολο και ιδιαίτερα κρίσιμο.

Η πλήρης «απονομιμοποίηση» των περισσότερων θεσμών δείχνει πλέον να είναι προ των πυλών. Κι αυτό θα είναι ολέθριο.

Ας σπεύσουν πριν να είναι πολύ αργά.