Λίγους μήνες μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, είχαμε γράψει για τα μαθήματα που πρέπει να πάρει η χώρα μας, μαθήματα που ισχύουν ακόμη περισσότερο σήμερα, αλλά δεν φαίνεται να έχουν γίνει πλήρως αντιληπτά από το πολιτικό σύστημα.

Λίγο αργότερα, εξηγήσαμε γιατί ο πόλεμος στην Ουκρανία καίει την Ελλάδα ενισχύοντας τον απανταχού «αναθεωρητισμό», ενώ πέρυσι τον Ιούλιο, καθώς ακόμη ήταν σε εξέλιξη η «μεγάλη ουκρανική αντεπίθεση» που απέτυχε και πριν υπάρξει οποιαδήποτε υποψία για ανάφλεξη στη Μέση Ανατολή, είχαμε σημειώσει ότι «τα κακά μαντάτα από την Ουκρανία» δεν αφήνουν ιδιαίτερα περιθώρια αισιοδοξίας για τον ελληνοτουρκικό διάλογο.

Μέσα σε περίπου δύο χρόνια η Ευρώπη κινδυνεύει να υποστεί τριπλό σοκ. Μετά το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία, έχασε τη φτηνή ρωσική ενέργεια, αντικαθιστώντας την με ακριβότερες εναλλακτικές πηγές.

Στη συνέχεια, με την εξέλιξη του πολέμου, διαπίστωσε ότι διαβρώνεται και η αμερικανική αμυντική πανοπλία, που της επέτρεψε να δαπανά ελάχιστα για την άμυνά της.

Στον ορίζοντα τώρα βρίσκεται και η πιθανή απώλεια ενός από τους μεγαλύτερους εμπορικούς εταίρους, της Κίνας, που γίνεται πλέον ανταγωνιστής μέσα στο πλαίσιο του νέου διεθνούς ψυχρού πολέμου. Όλα αυτά, όταν η ανταγωνιστικότητα και η παραγωγικότητα της Γηραιάς Ηπείρου υφίσταται σοβαρά πλήγματα, ενώ τα χρέη της βρίσκονται κοντά σε ιστορικά υψηλά επίπεδα.

Το πόσο βαριές θα είναι οι συνέπειες από τη νέα κλιμάκωση στη Μέση Ανατολή, μετά την εναέρια επίθεση του Ιράν, θα εξαρτηθεί από το αν οι Ηνωμένες Πολιτείες καταφέρουν να συγκρατήσουν το Ισραήλ του Νετανιάχου.

Οι Αμερικανοί μιλούν τώρα για διπλωματικές κυρώσεις, ενώ οι ποικίλες πιέσεις που ασκήθηκαν φαίνεται να έφεραν αποτέλεσμα, αποτρέποντας την άμεση ανταπόδοση. Ωστόσο η πάγια πολιτική του Ισραήλ σε τέτοια θέματα δεν αφήνει μεγάλα περιθώρια αισιοδοξίας.

Το τοπίο σε κάθε περίπτωση έχει αλλάξει. Η απευθείας επίθεση του Ιράν στο Ισραήλ ήταν μεν «μετρημένη», ήταν όμως και πρωτοφανής, δείχνοντας για μια ακόμη φορά ότι το διεθνές γεωπολιτικό τοπίο έχει γίνει πολύ πιο βίαιο και ότι η αποτρεπτική δυνατότητα των ΗΠΑ έχει περιοριστεί.

Τα «ποιοτικά» στοιχεία τελευταίων ερευνών αποτελούν «γροθιά στο στομάχι», αποκαλύπτοντας ότι κάτω από το πέπλο της πολιτικής κυριαρχίας της Νέας Δημοκρατίας, βρίσκεται μια κοινωνία δυσαρεστημένη, απογοητευμένη και σε βουβό, προς το παρόν, αναβρασμό.

Σύμφωνα με έρευνα της Public Issue, τα τελευταία 4-5 χρόνια εμφανίζεται έντονα αυξανόμενη μείωση της εμπιστοσύνης προς τη Δικαιοσύνη, τη Βουλή και άλλους θεμελιώδεις θεσμούς, σε επίπεδα τα οποία είχαν παρατηρηθεί μόνο κατά την κορύφωση της μνημονιακής κρίσης, μεταξύ 2011-2015, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, είναι και υψηλότερα.

Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο κατά την τριήμερη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας στη Βουλή ήταν η στάση της κυβερνητικής παράταξης, με πρώτο τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Καθ' όλη τη διάρκειά της, δεν έκαναν ούτε μισό βήμα πίσω για την υπόθεση των Τεμπών.

Χωρίς να προσθέσουν οποιοδήποτε νέο στοιχείο, είπαν μετ’ επιτάσεως σε 8 στους 10 Έλληνες (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις), αλλά και στους συγγενείς των θυμάτων, «εμείς καλά τα κάναμε, εσείς δεν έχετε καταλάβει». Κι έσπευσαν να συνταχθούν, πανηγυρικώς μάλιστα, πίσω από την «πέτρα του σκανδάλου», που ακούει στο όνομα Κώστας Αχιλλέα Καραμανλής.