Όταν γράφαμε την περασμένη Δευτέρα ότι Το «καμπανάκι» των Ευρωεκλογών ίσως ήταν το τελευταίο!, δεν περιμέναμε ότι ο Μακρόν θα έπαιζε τη Γαλλία στα… ζάρια, επιταχύνοντας έτι περισσότερο τις εξελίξεις, ούτε ότι η Νέα Δημοκρατία θα έπεφτε κάτω από το ψυχολογικό όριο του 30%.

Παρά τις διαβεβαιώσεις για τη συνεχιζόμενη ισχύ του «κέντρου» στο Ευρωκοινοβούλιο (που ισχύουν αλλά όχι με τον τρόπο που διατυπώνονται), τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών πυροδότησαν ένα κλίμα αβεβαιότητας που προστίθεται στο μεγάλο ερώτημα για το ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος στις ΗΠΑ.

Τα προγνωστικά χθες επιβεβαιώθηκαν. Η Ευρώπη ολοένα και περισσότερο κλίνει (ακρο)δεξιά, καθώς ο «λαϊκισμός» και ο αντισυστημισμός κερδίζουν συνεχώς νέο έδαφος. Εντούτοις, πέρα από τις καταγγελίες περί λαϊκισμού (πάντα των… άλλων), πέρα από διάφορες έμμεσες ή και άμεσες μομφές προς τους... ψηφοφόρους, για την ελαφρότητά τους, η αυτοκριτική των καθιερωμένων πολιτικών κάθε άλλο παρά περισσεύει.

Ποιες είναι οι αιτίες για τη στροφή μεγάλου μέρους των πολιτών, καθημερινών ανθρώπων, με οικογένειες, μακριά από τη μετριοπάθεια και το «κατεστημένο»; Αυτό είναι το πρώτο και σημαντικότερο ερώτημα.

Ολοένα και περισσότερο, η Ευρώπη φαίνεται να παίρνει την πρωτοβουλία της κλιμάκωσης του πολέμου, με τις ΗΠΑ να εμφανίζονται επιφανειακά διστακτικές, ενθαρρύνοντας τις χώρες της Βαλτικής και της ρωσικής παραμεθορίου να «βγάζουν το φίδι από την τρύπα», σε μια διαδικασία ολοένα και περισσότερο αυξημένης εμπλοκής, που δείχνει να μην έχει τέλος.

Δεν περιμέναμε ότι μόλις μία εβδομάδα μετά το άρθρο «Όταν η ουρά κουνάει τον σκύλο», θα είχαμε τόσο ξεκάθαρη έμπρακτη επιβεβαίωση. Τόσο η πρωτοβουλία των «προθύμων» για ανάπτυξη «στρατιωτικών συμβούλων» στην Ουκρανία όσο και η απελευθέρωση της χρήσης δυτικών όπλων εναντίον ρωσικού εδάφους ξεκίνησαν από παροτρύνσεις και προτάσεις των μικρών χωρών της Βαλτικής, που έχουν ιστορικούς λόγους να φοβούνται τη «ρωσική αρκούδα».

Η απαισιοδοξία που εκφράζουν προσωπικότητες μεγάλης ακτινοβολίας από τον επιχειρηματικό και τον πολιτικό χώρο για το μέλλον της Ευρώπης τα επόμενα χρόνια, έγινε έκδηλη το τελευταίο διάστημα.

Τόσο ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Παπαλεξόπουλος όσο, ακόμη περισσότερο, ο Ευάγγελος Μυτιληναίoς που είναι και πρόεδρος της ευρωπαϊκή ένωσης Εurometaux εξέφρασαν έντονο προβληματισμό, εστιάζοντας, όχι όμως αποκλειστικά, στην ανταγωνιστικότητα της ΕΕ και την αδυναμία λήψης γρήγορων και αποτελεσματικών αποφάσεων.

Την πρόθεσή τους να συνεργαστούν στενά, σε όλους τους τομείς, προκειμένου να επιτύχουν την ανατροπή της καθεστηκυίας διεθνούς τάξης που στηρίζουν οι ΗΠΑ και να επιφέρουν στην πράξη τον «πολυπολικό κόσμο», περιγράφουν απροκάλυπτα, μέσα από το νέο κοινό ανακοινωθέν τους, Κίνα και Ρωσία.

Είναι ίσως σημείο των καιρών ότι ένα κείμενο μεγέθους περίπου 9.000 λέξεων, το οποίο αναλύει την αμοιβαία στήριξή τους σε όλα τα επίπεδα και το εύρος μιας συνεργασίας που ξεκινά από τον πολιτισμό και τον αθλητισμό και φτάνει ως το Διάστημα, τις διεθνείς συμμαχίες και τα πυρηνικά όπλα, καλύπτοντας κάθε ενδιάμεσο τομέα, οικονομικό, στρατιωτικό και κοινωνικό, δεν έτυχε ιδιαίτερης αναφοράς και ανάλυσης στα διεθνή (και τα ελληνικά) ΜΜΕ.