Τι χρειάζεται η αγορά για να ξαναβρεί το δρόμο της

Νέα πρόσωπα στο ΣΜΕΧΑ, εφαρμογή των ΔΛΠ, αλλά και ισότιμος ανταγωνισμός μεταξύ ιδιωτικών και τραπεζικών ΑΧΕ αποτελούν μερικές από τις προϋποθέσεις, τονίζει ο Δ.Ι. Λευτάκης, Αντιπροέδρος & Γενικός Διευθυντής της Merit ΑΧΕΠΕΥ, ώστε να ξαναβρεί η αγορά το δρόμο της, ενώ παράλληλα θέτει το ερώτημα μήπως έφθασε η εποχή για ένα ελληνικό New Deal.

Δημοσιεύθηκε: 30 Σεπτεμβρίου 2004 - 09:14

Τι χρειάζεται η αγορά για να ξαναβρεί το δρόμο της

του Δ.Ι. Λευτάκη, Αντιπροέδρου & Γενικού Διευθυντή της Merit ΑΧΕΠΕΥ

Με τη μεγάλη υπερτιμημένη αγορά να αποτελεί ανάμνηση του παρελθόντος και με την ευημερία-ευφορία να χάνεται σταδιακά, διαπιστώνουμε ότι ζούμε σε έναν αλλαγμένο κόσμο, ο οποίος απαιτεί νέες ρυθμίσεις (ή τουλάχιστον την εφαρμογή των υφιστάμενων), νέες ιδέες, νέους τρόπους σκέψεις και αναμφιβόλως νέες αξίες.

Κάπως έτσι βίωσε τις επιπτώσεις της μεγάλης οικονομικής κρίσεως του 1930 επί προεδρίας Χούβερ και η κοινωνία των ΗΠΑ και κάπως έτσι αισθάνθηκε ο μετέπειτα πρόεδρος Φράνκλιν Ρούζβελτ όταν πρώτος μίλησε για την εποχή του New Deal.

17 Σεπτεμβρίου 1999.

Ο Γενικός Δείκτης του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών εκτινάσσεται στο ιστορικό υψηλό των 6.684 μονάδων. Η ευφορία των επαγγελματιών του χώρου και των επενδυτών ξεχειλίζει.

Σήμερα, 5 χρόνια μετά, ο Γενικός Δείκτης βρίσκεται στις 2.300 μονάδες, 66% χαμηλότερα από τα ιστορικά υψηλά και η ψυχολογία των περισσοτέρων στο ναδίρ.

Τηρουμένων των αναλογιών αναρωτιέμαι μήπως έφθασε η εποχή για το δικό μας New Deal;

Και τι δεν ζήσαμε στη διάρκεια αυτής της 5ετίας: την είσοδο της χώρας στην ΟΝΕ, την αναβάθμιση της αγοράς μας σε ώριμη, τη μετοχοποίηση (και όχι ιδιωτικοποίηση) μεγάλων οργανισμών όπως ο ΟΤΕ, ο ΟΠΑΠ, η ΔΕΗ, ο ΟΛΠ, η ΕΥΔΑΠ, τον αριθμό των εισηγμένων υπό την ανοχή αν μη τι άλλο των αρχών, φευ, να φτάνει τις 355, τον αριθμό των χρηματιστηριακών (ΑΧΕ και ΑΧΕΠΕΥ) να φτάνει τις 104, την ψυχολογία των επενδυτών να βλάπτεται σοβαρά –ανεπανόρθωτα για πολλούς-, τη φράση ”σκάνδαλο της Σοφοκλέους” να χρησιμοποιείται κατά κόρον από τους πολιτικούς του τόπου, τον πληθωρισμό να τιθασεύεται στο 3%, τα επιτόκια καταθέσεων να μην ξεπερνούν το 2%, τις μερισματικές αποδόσεις των εισηγμένων να φτάνουν και να ξεπερνούν το 5%, τους πολλαπλασιαστές κερδών (P/Es) να υποχωρούν από το υπερβολικό 100 στο ισχνό και απαξιωτικό συνάμα 10, μάθαμε τους ”κόκκινους” κωδικούς, είδαμε επιχειρηματίες να φτάνουν στο χείλος του γκρεμού και άλλους να το ξεπερνούν, ζήσαμε την εξολόθρευση των lobbies, είδαμε τα πρώτα de-listings, και στη συνέχεια την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων με τεράστια επιτυχία, δίχως ωστόσο να μεγιστοποιεί τα έσοδα από το marketing.

Έμεινε κάτι καλό από αυτήν την ιστορία; Άφησε η νόσος του 1999 κάτι θετικό στην αγορά μας, πέρα από ανοιχτές πληγές στην αξιοπιστία του χρηματιστηρίου, στην αξιοπιστία των εποπτικών αρχών, στην υποβαθμισμένη ούτως ή αλλως αξιοπιστία του ΣΜΕΧΑ και καίρια χτυπήματα στις επενδυτικές συνήθειες των συμμετεχόντων;

Βεβαίως και άφησε, είναι η απάντηση, άφησε την ιστορική ευκαιρία για ουσιαστική αυτοκριτική και επαναπροσδιορισμό στόχων.

Η αγορά πλέον απαιτεί άμμεσα:

• Στο προσκήνιο νέους ανθρώπους, αρχής γενομένης από τον ΣΜΕΧΑ (όχι απαραιτήτως στην ηλικία), άφθαρτους και ικανούς, που θα επιχειρήσουν τη ρήξη με το παλιό, θα αποτελούν ισότιμους και αξιόπιστους συνομιλητές με την πολιτεία και θα συνεισφέρουν αποφασιστικά στο New Deal.

Ο ΣΜΕΧΑ δεν είναι απλώς ένα συνδικαλιστικό όργανο και ούτε ως τέτοιο πρέπει να το βλέπουμε, είναι θεσμικό όργανο και ως εκ τούτου οι άνθρωποι που το απαρτίζουν και δη ο πρόεδρος πρέπει να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται ως μέλη θεσμικού οργάνου και ουχί ως συνδικαλιστές.

• Επιπλέον οι υποψήφιοι θα πρέπει να προέρχονται από εταιρείες υγιείς (αποδεδειγμένα διά των αριθμών) με προσδόκιμο επιβίωσης τουλάχιστον δεκαετίας και με διάθεση να εργασθούν στο προσκήνιο και όχι να φύγουν αύριο. Δεν έχει τόση σημασία το πόσο γρήγορα θα επιστραφούν τα κεφάλαια του συνεγγυητικού στις υγιείς εταιρείες ή το εάν άμεσα προσληφθεί γενικός διευθυντής στον ΣΜΕΧΑ. Σημαντικό είναι να αποκατασταθεί η πληγείσα αξιοπιστία του θεσμικού οργάνου.

• Εχέγγυα και προϋποθέσεις ισότιμου ανταγωνισμού μεταξύ τραπεζικών και ιδιωτικών ΑΧΕ

• Σοβαρές διαρθρωτικές αλλαγές δίχως να υπολογισθεί το πολιτικό κόστος

• Ιδιωτικοποιήσεις στις ΔΕΚΟ και όχι μεσοβέζικες λύσεις τύπου Ολυμπιακής

• Φορολογικές ελαφρύνσεις των εταιρειών, άμεσα και όχι σταδιακά μέχρι το... 2020

• Ελαστικότερη εργατική νομοθεσία

• Πάταξη της γραφειοκρατίας

• Σοβαρά και διαρκή κίνητρα διά την προσέλκυση ξένων κεφαλαίων

• Εφαρμογή των Διεθνών Λογιστικών Προτύπων

• Διευκόλυνση διά την έξοδο από το Χ.Α εταιρειών που δεν έπρεπε ποτέ να είχαν εν πρώτοις εισαχθεί.

• Σοβαρά κίνητρα για συγχωνεύσεις (όχι βέβαια του αριθμητικού μοντέλου 1+1=0.2) στις χρηματιστηριακές εταιρείες, ώστε τελικώς να παραμείνουν εκείνες που πραγματικά θα προσφέρουν είτε 1. τραπεζικού μοντέλου χρηματιστηριακές υπηρεσίες είτε 2. Tailored made υπηρεσίες από ιδιωτικές χρηματιστηριακές εταιρείες-πρότυπα.

. Ο έλεγχος των επενδυτών, των χρηματιστηριακών εταιρειών και των εισηγμένων επιχειρήσεων εντατικοποιείται σε σημείο που να φαίνεται εξοντωτικός σήμερα –στο μέλλον και όταν η συναλλακτική δραστηριότητα ενισχυθεί θα αποδειχθεί ευεργετικός.

Βρισκόμαστε στο τέλος εποχής για την κεφαλαιαγορά, όπως τη γνωρίζαμε μέχρι σήμερα. Τέλος εποχής για τον ΣΜΕΧΑ όπως τον γνωρίζαμε ως σήμερα. Τέλος εποχής ελπίζουμε και για την κυβερνητική απραξία στον τομέα της οικονομίας όπως τη συνηθίσαμε το τελευταίο εξάμηνο.

Δημιουργείται μια ιστορική ευκαιρία για ένα new deal, ας μην την αφήσουμε στα χέρια αυτών που σταθερά δηλώνουν ”απών”.

Oι απόψεις που διατυπώνονται σε ενυπόγραφο άρθρο γνώμης ανήκουν στον συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν αναγκαστικά, μερικώς ή στο σύνολο, απόψεις του Euro2day.gr.