Κρατικοποιήσεις τραπεζών

Οι ΗΠΑ δεν συνηθίζουν να προχωρούν σε κρατικοποιήσεις τραπεζών. Χρησιμοποιούν αυτό το μέτρο ως "έσχατη λύση". Όμως σε εποχές όπως αυτή -που η Citi είναι κάτω από τα 2$- η τακτική προσαρμόζεται στην κρίση.

Δημοσιεύθηκε: 23 Φεβρουαρίου 2009 - 12:12

Έφτασε η στιγμή να σταματήσουμε τη συζήτηση για την πορεία των μετοχών προβληματικών τραπεζών. Τελικά ο φόβος για κρατικοποίηση δημιουργεί μία αντίδραση ντόμινο: η κάθετη πτώση μίας μετοχής οδηγεί σε υποχώρηση της επενδυτικής εμπιστοσύνης προς μία τράπεζα και ως εκ τούτου καθιστά το ενδεχόμενο κρατικής παρέμβασης περισσότερο πιθανό.

Όμως όταν η μετοχή της Citigroup -η οποία υποτίθεται ότι βρίσκεται στην πρώτη γραμμή του πυρός- υποχωρεί από τα δύο δολάρια, τότε το σύνολο της αξίας της τίθεται υπό αμφισβήτηση. Το debate αλλάζει και τίθεται πλέον το «ερωτηματικό» κατά πόσο υπάρχει ανάγκη περαιτέρω κεφαλαιουχικής αναδιάρθρωσης.

Η σύγχυση για το τι ακριβώς σημαίνει κρατικοποίηση έχει δημιουργήσει προβλήματα. Οι ΗΠΑ δεν είναι υπέρ της αναγκαστικής κρατικοποίησης και χρησιμοποιούν αυτή την τακτική μόνο όταν είναι απόλυτη ανάγκη. Ουσιαστικά όταν δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική λύση.

Περισσότερο πιθανή είναι η χρήση τακτικής ανάλογης με αυτήν που ακολούθησε η Royal Bank of Scotland, όταν η μετατροπή των προνομιούχων μετοχών σε κοινές οδήγησε σε απόκτηση από την κρατική μηχανή του μεγαλύτερου ποσοστού μετοχών της τράπεζας.

Όμως, καθώς το κόστος προστασίας του ενδεχομένου η Citi να μην κατορθώσει να αποπληρώσει το χρέος της έφτασε σε επίπεδα-ρεκόρ, οι κάτοχοι ομολόγων του ομίλου βρέθηκαν αντιμέτωποι με έντονη ανησυχία.

Για παράδειγμα, εάν το μέρισμα σε κατόχους κοινών μετοχών σταματήσει να καταβάλλεται, τότε οι κάτοχοι hybrid μετοχών θα βρεθούν τελικώς με «σάπια χαρτιά» στα χέρια τους.

Άλλωστε το «πακέτο» Obama προϋποθέτει ότι οι τράπεζες που έχουν λάβει κρατική βοήθεια θα καταβάλλουν 0,01 δολάριο ανά μετοχή ως μέρισμα για κάθε τρίμηνο. Με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζεται ότι θα καλύψουν όλες τις οφειλές τους σε βασικό χρέος (senior debt).

Στο «κέντρο» του νέου debate τίθεται το ερώτημα κατά πόσο οι κάτοχοι senior debt θα δεχτούν πλήγμα. Η κάθετη πτώση μιας τράπεζας τελικώς εξανεμίζει την αξία μετοχών αλλά και ομολόγων, θα πρέπει να «βρει» κάποιους που θα αναλάβουν το κόστος των απωλειών. Αυτοί θα είναι είτε οι φορολογούμενοι είτε οι κάτοχοι ομολόγων της τράπεζας.

Η κρατικοποίηση αποδεικνύεται πιο φθηνή λύση, ιδιαίτερα εάν ο τραπεζικός όμιλος αντιμετωπίζει προβλήματα. Άλλωστε η τιμωρία που επέβαλλαν οι αγορές όταν η Washington Mutual και η Lehman αφέθηκαν στην τύχη τους ήταν σκληρή. Εάν αυτό επαναληφθεί, οι αγορές ομολόγων θα βρεθούν αντιμέτωπες με μία εξαιρετικά δύσκολη περίοδο.

Φυσικά οι επιχειρήσεις θα πρέπει από κάπου να αντλούν χρήματα. Από την άλλη πλευρά, η ad hoc προσπάθεια διαχείρισης της κρίσης που έλαβε χώρα το 2008 αποδείχτηκε ο «μπαμπούλας» των αγορών. Οι τράπεζες διασώθηκαν, με αποτέλεσμα οι καταθέτες να είναι ασφαλείς και οι επενδυτές να βρίσκονται μεταξύ σφύρας και άκμονος. Μήπως έφτασε ο καιρός να μάθουμε πού ακριβώς «στέκονται» όλοι οι υπόλοιποι;

© The Financial Times Limited 2009. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation