Η δυστυχία του να είσαι... μεσαίο στέλεχος

Πρόσφατα, χιλιάδες εργαζόμενοι στις ΗΠΑ ρωτήθηκαν εάν θα ήθελαν να πάρουν προαγωγή σε επίπεδο μεσαίου διευθυντικού στελέχους. Θα περίμενε κανείς ότι οι περισσότεροι θα απαντούσαν θετικά. Οι ΗΠΑ άλλωστε, είναι η χώρα των ευκαιριών και η ευρύτερη εργασιακή κουλτούρα της χώρας έχει στηριχθεί στην αρχή πως είναι καλύτερα να βρίσκεσαι σε ανώτερο σκαλί της ιεραρχίας παρά σε κατώτερο.

Δεν απάντησαν όμως, όλοι θετικά. Μόνο το ένα τρίτο των εργαζομένων που ρωτήθηκαν από την CareerBuilder είπαν ότι έβλεπαν θετικά την προοπτική να γίνουν διευθυντικά στελέχη. Τα δύο τρίτα απάντησαν: «Όχι, ευχαριστώ. Προτιμώ να μείνω στην ταπεινή θέση που έχω».

Μεταξύ αυτών, υπήρξαν κάποιες απογοητευτικά προβλέψιμες διακυμάνσεις. Για παράδειγμα, το 40% των ανδρών ήθελαν την προαγωγή, έναντι μόλις 29% των γυναικών. Αυτό που δεν ήταν και τόσο προβλέψιμο, ήταν πως οι ομοφυλόφιλοι και οι λεσβίες αποδείχθηκαν πιο φιλόδοξοι από τους περισσότερους με το 44% εξ αυτών να απαντά ότι θα ήθελε ηγετική θέση.

Γιατί όμως, δεν θέλουν όλοι οι υπόλοιποι να γίνουν διευθυντές;

Αρκετοί εξ αυτών – ποσοστό λίγο μεγαλύτερο από το 50% - απαντούν πως τους αρέσει η δουλειά που έχουν τώρα και δεν βλέπουν κανένα λόγο για να την αλλάξουν. Για μένα αυτός είναι ένας εξαιρετικός λόγος. Δεδομένου ότι η πυραμίδα είναι ευρύτερη στη βάση, είναι καλό που τόσο πολλοί άνθρωποι είναι χαρούμενοι που βρίσκονται εκεί ακριβώς.

Σχεδόν το ένα τρίτο του δείγματος δήλωσε ότι δεν ήθελε την προαγωγή λόγω του μεγαλύτερου ωραρίου και των ευθυνών που συνοδεύουν μία διευθυντική θέση – και αυτό το βρίσκω δίκαιο.

Μία μικρή μειονότητα δεν ήθελε να προχωρήσει με την προαγωγή επειδή δεν είχε τα απαιτούμενα προσόντα. Κατά τη γνώμη μου, αυτός είναι ο μόνος κακός λόγος που αναφέρθηκε – είναι κρίμα και άδικο. Υπάρχουν πολλοί παράγοντες που εμποδίζουν τους ανθρώπους από το να γίνουν μεγάλοι manager, αλλά η έλλειψη προσόντων δεν είναι ένας εξ αυτών.

Το αυτονόητο σε όλα αυτά είναι μία αλήθεια που οι επιχειρήσεις προσπαθούν να κρατήσουν μυστική. Το να είσαι μεσαίο διευθυντικό στέλεχος είναι η πιο αχάριστη δουλειά. Οι εργαζόμενοι δεν είναι ηλίθιοι. Βλέπουν τι κάνουν καθημερινά οι άνθρωποι που βρίσκονται ένα σκαλί παραπάνω και σκέφτονται: Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.

Εάν κάποιος έχει ακόμη τη φαντασίωση ότι θα ήταν ωραία να είναι ένα μεσαίο διευθυντικό στέλεχος, η απάντηση έρχεται από έρευνα που δημοσιεύθηκε την προηγούμενη εβδομάδα στο Harvard Business Review, που βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Εξέτασε επιχειρήσεις που συνολικά απασχολούν 320.000 εργαζόμενους και κοίταξε το προφίλ του 5% εξ αυτών που δηλώνουν λιγότεροι χαρούμενοι. Οι ερευνητές περίμεναν ότι αυτοί οι περίπου 16.000 δυστυχισμένοι εργαζόμενοι θα ήταν καταπιεσμένοι πεζικάριοι ή ευφυίες που δεν έχουν αναγνωριστεί ή απελπισμένα ανίκανοι που κινδυνεύουν να απολυθούν ανά πάσα στιγμή.

Προς έκπληξή τους όμως, είδαν ότι το τυπικό προφίλ του δυστυχισμένου εργαζόμενου ήταν πολύ διαφορετικό. Ήταν εκείνοι που τα πήγαιναν μια χαρά, αυτοί που δουλεύουν στην ίδια εταιρεία για 5 ή 10 χρόνια. Με άλλα λόγια, ήταν εκείνοι που στη θεωρία θα έπρεπε να είναι οι πιο ικανοποιημένοι, εκείνοι που κρατούν τον ιστό της εταιρείας ενωμένο.

Αυτά τα στελέχη παρέθεσαν μπαράζ παραγόντων για να εξηγήσουν την κακή τους ψυχολογική κατάσταση: νοιώθουν ότι δεν εκτιμώνται, ότι δουλεύουν υπερβολικά, ότι κανείς δεν τους ακούει, ότι έχουν εγκλωβιστεί και πως δεν υπάρχει νόημα σε ό,τι κάνουν. Περισσότερο από όλα όμως, παραπονέθηκαν ότι οι ανώτεροί τους δεν έκαναν και πολλά.

Τι μπορεί να γίνει λοιπόν; Οι συντάκτες της έρευνας καταλήγουν ωμά στο συμπέρασμα ότι είναι όλα θέμα ηγεσίας. «Κάθε εργαζόμενος αξίζει έναν καλό ηγέτη» αναφέρουν. Ναι, αλλά όλοι αξίζουμε πολλά πράγματα στη ζωή τα οποία συχνά δεν έχουμε, όπως υγεία, ελευθερία λόγου, τρία γεύματα την ημέρα κλπ.

Οι περισσότεροι από εμάς δεν έχουμε έναν καλό ηγέτη. Ακόμη κι αυτός όμως, δεν θα βοηθούσε πάρα πολύ εκείνους που βρίσκονται στη μέση της ιεραρχίας.

Σχεδόν όλες οι επιχειρήσεις είναι δυσλειτουργικές με κάποιο τρόπο και αυτή η δυσλειτουργία επηρεάζει περισσότερο εκείνους που βρίσκονται στη μέση της διαδρομής.

Από τους ανθρώπους που γνωρίζω και απεχθάνονται περισσότερο τη δουλειά τους, όλοι είναι εγκλωβισμένοι σε μία θέση. Δουλειά τους είναι να εφαρμόζουν κακές αποφάσεις που έχουν πάρει κάποιοι άλλοι. Δουλειά τους είναι να αναλαμβάνουν την ευθύνη για πράγματα για τα οποία δεν είναι υπεύθυνοι. Μπορούν να πάνε παραπάνω, αλλά δεν μπορούν να πάνε πίσω. Πλήττονται περισσότερο από τις καταιγίδες της ενδοεταιρικής πολιτικής. Δεν είναι μία ωραία κατάσταση να ζεις.

Το πραγματικό πρόβλημα δεν βρίσκεται στην κορυφή, αλλά στη βάση. Είναι το πώς πείθεις αξιοπρεπείς και σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους ότι αξίζει τον κόπο να προχωρήσουν. Δεδομένου του πόσο δύσκολο μοιάζει το ταξίδι, δεν αποτελεί έκπληξη ότι οι περσότεροι άνθρωποι που το κάνουν και φτάνουν τελικά στην κορυφή δεν θα έπρεπε να είναι εκεί. Εν τω μεταξύ, ορισμένοι άνθρωποι που θα έπρεπε να έχουν καλύτερη πορεία προς την κορυφή, παραμένουν στη βάση, αποφασίζοντας σοφά να μην ταξιδέψουν καθόλου. 

© The Financial Times Limited 2014. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation