Ράχμαν: Γιατί εξακολουθώ να πιστεύω στην Αμερική

«Πιστεύω στην Αμερική». Αυτή η φράση κουδουνίζει στο κεφάλι μου από την άνοδο, την πτώση και την επανάκαμψη του Ντόναλντ Τραμπ.

Άργησα να θυμηθώ πως αυτό το καθησυχαστικό συναίσθημα είναι η πρώτη ατάκα στον «Νονό». Τα λόγια αυτά εκφέρει ο Αμέριγκο Μπονασέρα, ένας άνδρας που στην πραγματικότητα έχει χάσει την πίστη του στην Αμερική, και ο οποίος στρέφεται σε έναν νονό της μαφίας για εκδίκηση.

Ο Τραμπ λέει τώρα στους Αμερικάνους ψηφοφόρους πως «είμαι η εκδίκησή σας» - κάνοντας έκκληση σε όλους εκείνους που «αδικήθηκαν και προδόθηκαν» από το σύστημα. Είναι στυλ Ντον Κορλεόνε. Και είναι αποτελεσματικό. Ο Τραμπ γενικά προηγείται του Τζο Μπάιντεν στις δημοσκοπήσεις για τις προεδρικές εκλογές του 2024. Είναι το φαβορί των bookmakers, όχι μόνο για την υποψηφιότητα των Ρεπουμπλικάνων, αλλά και για την προεδρία.

Πώς, λοιπόν, να διατηρήσω την πίστη μου στην Αμερική, όταν οι ψηφοφόροι φαίνονται έτοιμοι να εκλέξουν έναν άνθρωπο που είναι αντιμέτωπος με τη δικαιοσύνη για απόπειρα ανατροπής της τελευταίας προεδρικής εκλογής;

Η «πίστη στην Αμερική» μπορεί να σημαίνει δυο διακριτά πράγματα. Πρώτον, μπορείς να πιστεύεις σε αυτό που πρεσβεύει η Αμερική. Δεύτερον, μπορείς να πιστεύεις ότι η Αμερική θα βγει κερδισμένη στο τέλος. Οι δύο ιδέες σχετίζονται, αλλά δεν είναι το ίδιο.

Η πεποίθησή μου ότι η Αμερική είναι μια δύναμη καλού στον κόσμο με έχει οδηγήσει, όλα αυτά τα χρόνια, σε μερικές πικρές διαφωνίες - ακόμη και στη Βρετανία, η οποία θεωρεί τον εαυτό της ως τον στενότερο σύμμαχο της Αμερικής. Είτε επρόκειτο για τον πόλεμο του Βιετνάμ, είτε για την αύξηση των εξοπλισμών του Ρόναλντ Ρήγκαν, είτε για τον πόλεμο του Ιράκ, είτε για την ένοπλη βία, οι παθιασμένοι επικριτές της Αμερικής είχαν πάντα πολλά στοιχεία να επικαλεστούν.

Η συνήθης απάντησή μου είναι ότι, όπως κάθε μεγάλη δύναμη στην ιστορία, η Αμερική έχει κάνει απαίσια πράγματα. Αλλά στις τρεις μεγάλες παγκόσμιες αντιπαραθέσεις του περασμένου αιώνα - τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και τον ψυχρό πόλεμο - οι ΗΠΑ ήταν στη σωστή πλευρά. Στην πραγματικότητα, η Αμερική ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας σε αυτές τις συγκρούσεις, διασφαλίζοντας ότι ο δημοκρατικός κόσμος επικράτησε της απολυταρχίας ή της απόλυτης δικτατορίας.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τόσα πολλά εξαρτώνται από τη δεύτερη μορφή πίστης μου στην Αμερική - την πεποίθηση ότι οι ΗΠΑ θα τα καταφέρουν στο τέλος. Τα τελευταία 80 χρόνια, η Αμερική υπήρξε πραγματικά ο «ηγέτης του ελεύθερου κόσμου» - τόσο ως παράδειγμα δημοκρατίας στην πράξη, όσο και ως προστάτης των άλλων δημοκρατιών, μέσω ενός δικτύου συμμαχιών με άλλες ελεύθερες χώρες στην Ευρώπη και στην Ασία.

Αν η δημοκρατία αρχίσει να καταρρέει στην Αμερική, τότε οι φιλελεύθερες δημοκρατίες σε όλο τον κόσμο θα έχουν πρόβλημα. Είναι καθησυχαστικό το γεγονός ότι η πλουσιότερη και ισχυρότερη χώρα του κόσμου είναι μια δημοκρατία. Σε μια δεύτερη θητεία του Τραμπ αυτή η αίσθηση καθησυχασμού μπορεί να εξαφανιστεί.

Πολλοί υποστηρικτές του Τραμπ θα απαντήσουν ότι, αν ο άνθρωπός τους κερδίσει τις εκλογές, η νίκη του θα είναι ένα παράδειγμα δημοκρατίας εν δράσει και όχι μια διολίσθηση στην απολυταρχία. Αλλά μια εκλογική νίκη του Τραμπ δεν θα μπορούσε να σβήσει όλα όσα έχουν προηγηθεί.

Γνωρίζουμε τον χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο Τραμπ είναι κάποιος που έχει ήδη αποδείξει ότι δεν σέβεται την πιο βασική δημοκρατική διαδικασία - τις ελεύθερες εκλογές. Η υπόσχεσή του για «εκδίκηση» περιλαμβάνει επίσης επανειλημμένες απειλές να δικάσει τους πολιτικούς του εχθρούς, από τον ίδιο τον Μπάιντεν, μέχρι τον Μαρκ Μίλεϊ, τον πρώην επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Σε αντίθεση με τις παραπομπές εναντίον του Τραμπ, αυτές δεν θα είναι υποθέσεις που θα ασκηθούν από ανεξάρτητους εισαγγελείς οι οποίοι θα έχουν σταθμίσει τα στοιχεία. Θα ήταν πολιτικές δίκες επίδειξης που θα διέταζε ο ηγέτης της χώρας. Αυτό είναι το χαρακτηριστικό γνώρισμα μιας απολυταρχίας.

Πώς μπορώ λοιπόν να συνεχίσω να πιστεύω στην Αμερική υπό αυτές τις συνθήκες; Πρώτον, και πιο προφανώς, τίποτα δεν έχει κριθεί. Υπάρχουν ακόμα πολλοί μήνες μέχρι τις εκλογές του Νοεμβρίου.

Δεύτερον, η περίοδος μεγαλείου και παγκόσμιας ηγεσίας της Αμερικής περιλάμβανε πάντα αναταραχές και μελόδραμα, από τη δολοφονία του Τζον Κένεντι το 1963 μέχρι τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» υπό τον Τζορτζ Μπους. Στο τέλος, η χώρα πάντα διορθωνόταν και ο υποκείμενος δυναμισμός και το συνταγματικό της σύστημα επιβεβαιώνονταν εκ νέου. Φαίνεται λοιπόν απίθανο ότι αυτό το τελευταίο μελόδραμα - η «ένατη σεζόν της Αμερικής», όπως την αποκαλούν ορισμένοι - θα φέρει αυτό το σερί σε ένα οριστικό και τραγικό τέλος.

Το μελόδραμα που αναμοχλεύει η Αμερική - ακόμη και το μελόδραμα του Τραμπ - μπορεί να είναι σημάδι ζωτικότητας, όσο και αρρώστιας. Οι ΗΠΑ είναι μια χώρα με μια επαναστατική, αντικαθεστωτική τάση που της επιτρέπει να ταρακουνάει τα πράγματα και να επανεφευρίσκει συνεχώς τον εαυτό της. Η ψήφος στον Τραμπ είναι ένα σημάδι ότι οι άνθρωποι απαιτούν θεμελιώδεις αλλαγές. Και ακόμη και αν ο Τραμπ δεν είναι η σωστή απάντηση, η εμφάνισή του είναι ένα σημάδι αυτής της ανησυχίας και της άρνησης να συμβιβασμού με το status quo.

Η διαρκής δημοφιλία του Τραμπ μπορεί ακόμη και καθυστερημένα να ωθήσει την αμερικανική ελίτ σε κάποια αναγκαία αυτοεξέταση. Η προσπάθεια του Μπάιντεν να επαναφέρει την ισότητα στο επίκεντρο της οικονομικής πολιτικής των ΗΠΑ είναι ένα παράδειγμα αυτής της διόρθωσης. Το ίδιο και η αρχή μιας αντίδρασης κατά του τρόπου σκέψεις των «woke». Όπως μου το είπε ένας βοηθός του Μπάιντεν, σε μια στιγμή ενδοσκόπησης, «συνειδητοποιήσαμε ότι πολλοί άνθρωποι φοβούνται την αμερικανική αριστερά».

Η «εκδίκηση» του Τραμπ κατά της αριστεράς θα μπορούσε να οδηγήσει τις ΗΠΑ σε νέες και τρομακτικές κατευθύνσεις. Αλλά πιστεύω στην Αμερική αρκετά, ώστε να πιστεύω ότι θα χρειαστούν περισσότερα από μία ακόμη θητεία του Τραμπ για να καταστραφεί η αμερικανική δημοκρατία.

Οι ΗΠΑ δεν είναι η Ουγγαρία. Είναι μια μεγάλη, πολύπλοκη χώρα με πολλές διαφορετικές πηγές εξουσίας και πλούτου. Ο Τραμπ και οι ακόλουθοί του δεν θα μπορούσαν να τους φέρουν όλους υπό τον έλεγχό τους, μέσα σε μόλις τέσσερα χρόνια.

Αρα, μπορείτε ακόμα να με υπολογίζεται σαν κάποιον που «πιστεύει στην Αμερική». Εμένα και τον Αμέριγκο Μπονασέρα.

© The Financial Times Limited 2024. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation