Η επιστροφή του αμερικανικού απομονωτισμού

Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι λέει ότι δεν υπάρχει «ημερομηνία λήξης» για την προθυμία της Ουκρανίας να πολεμήσει τη Ρωσία. Αλλά γίνεται όλο και πιο δύσκολο να αγνοήσει τη δυνητική διάρκεια ζωής της υποστήριξης της Αμερικής στον αγώνα του.

Ο Ματ Γκέιτζ, νομοθέτης και σκληροπυρηνικός υπέρμαχος του Make America Great Again (MAGA) ο οποίος ηγήθηκε της κίνησης την Τρίτη για την αποπομπή του Κέβιν Μακάρθι από την προεδρία της Βουλής των Αντιπροσώπων, επικαλέστηκε μια υποτιθέμενη μυστική παράλληλη συμφωνία που έκανε ο Μακάρθι με τον Τζο Μπάιντεν για να συνεχίσει να χρηματοδοτεί την Ουκρανία. Αυτό συνέβη παρά το γεγονός ότι ο Μακάρθι είχε πετύχει την παροχή βοήθειας 6 δισ. δολαρίων στην Ουκρανία με τη συμφωνία του περασμένου Σαββατοκύριακου για να παραμείνει ανοιχτή η κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Αυτό ήταν το επιστέγασμα των ζοφερών ημερών που προηγήθηκαν για τον Ζελένσκι. Ακόμα και αν υποθέσουμε ότι ο επόμενος Πρόεδρος της Βουλής  θα είναι φιλικός προς την Ουκρανία, θα είναι σε ακόμα πιο αδύναμη θέση από τον Μακάρθι.

Το Ρεπουμπλικανικό κόμμα κινείται προς την κατεύθυνση της Ρωσίας εδώ και καιρό. Περισσότεροι από οκτώ στους 10 Ρεπουμπλικανούς ψηφοφόρους υποστηρίζουν τώρα υποψηφίους -τον Ντόναλντ Τραμπ, τον Ρον ΝτεΣάντις και τον Βίβεκ Ραμασβάμι- που θα διέκοπταν τη βοήθεια προς την Ουκρανία. Περίπου οι μισοί Αμερικανοί θέλουν επίσης να τραβήξουν την πρίζα. Για πρώτη φορά από τη δεκαετία του 1920, οι Αμερικανοί είναι πιθανό να έχουν του χρόνου την επιλογή να βάλουν έναν απομονωτιστή στον Λευκό Οίκο. Αυτή θα είναι μια μοιραία επιλογή.

Ο χαρακτηρισμός «απομονωτισμός» χρησιμοποιείται συχνά λανθασμένα. Δεν σημαίνει αυτομάτως ουδετερότητα σε μάχες μεταξύ ξένων, αν και αυτό το συναίσθημα ήταν χαρακτηριστικό της αμερικανικής δημοκρατίας κατά τη γέννησή της. Μπορεί επίσης να σημαίνει προκατάληψη προς τη μία πλευρά. Ο Τσαρλς Λίντμπεργκ, ο οποίος ήταν επικεφαλής της Επιτροπής «Πρώτα η Αμερική» στα πρώτα στάδια του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, κατέστησε σαφή τη συμπάθειά του για τη ναζιστική Γερμανία. Πολλοί και διάφοροι υποστηρικτές - ειρηνιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες και αντισημίτες – συντάχθηκαν μαζί του.

Ο σημερινός αυξανόμενος απομονωτισμός δεν έχει να κάνει με την ισότητα μεταξύ της Ρωσίας και της Ουκρανίας· η κινητήρια δύναμή του προέρχεται από τους Ρεπουμπλικάνους που συμπαθούν τον Ρώσο Βλαντιμίρ Πούτιν. Οι υπόλοιποι παραγκωνίζονται ή εκδιώκονται.

Σε μια προσπάθεια να διατηρήσει τη δουλειά του, ο Μακάρθι αρνήθηκε το αίτημα του Ζελένσκι να μιλήσει στο Κογκρέσο όταν βρέθηκε στην Ουάσιγκτον πριν από δύο εβδομάδες. Το περασμένο Σάββατο, ο Μιτς Μακόνελ, ο ηγέτης των Ρεπουμπλικανών στη Γερουσία, προσπάθησε να περάσει ένα ξεχωριστό νομοσχέδιο που θα επανέφερε τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας. Τον εμπόδισαν οι Ρεπουμπλικάνοι συνάδελφοί του.

Τα δύο κόμματα της Αμερικής συμφωνούν σε γενικές γραμμές ότι η Κίνα αποτελεί την κύρια πρόκληση για την ηγεμονία των ΗΠΑ. Η Ρωσία, ωστόσο, είναι ένας εμπρηστής πραγματικού χρόνου στη δυτική γειτονιά.

Οι ρίζες του αμερικανικού απομονωτισμού αφορούσαν την αποφυγή εμπλοκών με την Ευρώπη. Δεν είχε πολλά να πει για τον υπόλοιπο κόσμο. Ο Λίντμπεργκ πήγε εθελοντικά στον Ειρηνικό μετά την επίθεση της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ. Οι μεταπολεμικοί απομονωτιστές της χώρας, με επικεφαλής τον γερουσιαστή Ρόμπερτ Ταφτ, αντιτάχθηκαν στη δημιουργία του ΝΑΤΟ το 1949, αλλά εξοργίστηκαν από την αποτυχία της Αμερικής την ίδια χρονιά να σταματήσει την κομμουνιστική επανάσταση της Κίνας.

«Ποιος έχασε την Κίνα;» ήταν μια κραυγή συσπείρωσης των απομονωτιστών. Ένα παρόμοιο μοτίβο είναι ορατό σήμερα. Οι απομονωτιστές Ρεπουμπλικάνοι λένε ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία αποσπά την προσοχή της Αμερικής από την πραγματική απειλή της Κίνας. Ο Ραμασουάμι αναφέρεται στον Ζελένσκι ως «ο Πάπας τους» - δείχνοντας τους φιλοουκρανούς συναδέλφους του. Το Πεκίνο, από την άλλη πλευρά, θέλει να μετατρέψει τους Αμερικανούς σε «Κινέζους δουλοπάροικους».

Η εκτίμηση της επικείμενης απειλής δείχνει προς τη Μόσχα. Ο Πούτιν ήταν σαφής σχετικά με τα σχέδιά του να αποκαταστήσει τον russky mir (τον ρωσικό κόσμο) . Τεμάχισε τη Γεωργία το 2008, κατέλαβε την Κριμαία το 2014, εξαπέλυσε μια ολοκληρωτική εισβολή στην Ουκρανία το 2022 και στη συνέχεια προσάρτησε τέσσερις ουκρανικές περιοχές. Η τελευταία φορά που κινεζικές δυνάμεις εισέβαλαν σε άλλη χώρα ήταν το Βιετνάμ το 1979· πήγε άσχημα. Οι πιο υπερβολικοί φόβοι σήμερα σχετικά με τα σχέδια της Κίνας ακούγονται περισσότερο σαν μια επανάληψη του «κόκκινου τρόμου» του ΜακΚάρθι της δεκαετίας του 1950 παρά σαν μια ισορροπημένη εκτίμηση των σημερινών κινδύνων της Αμερικής.

Η ιστορία μας λέει ότι οι απομονωτιστές συνήθως αποτυγχάνουν. Μπορούν όμως να αλλάξουν την πορεία της για βασικά χρονικά διαστήματα. Η ήττα της Γερουσίας της Κοινωνίας των Εθνών του Γούντροου Γουίλσον το 1920 απομάκρυνε την Αμερική από τη σκακιέρα της Ευρώπης για δύο δεκαετίες. Καθεστώτα που αποτελούσαν βαθιές απειλές για την Αμερική γέμισαν το κενό.

Τότε, όπως και σήμερα, οι Αμερικανοί δικαιολογημένα σκέφτηκαν ότι η Ευρώπη θα έπρεπε να βάλει τάξη στα του οίκου της. Η Αμερική έχει προμηθεύσει τη μερίδα του λέοντος του δυτικού εξοπλισμού και των πληροφοριών στην Ουκρανία. Λίγοι, ωστόσο, θα στοιχημάτιζαν στο ότι η Ευρώπη θα έμπαινε στη θέση μιας απομονωτικής Αμερικής.

Για να παραμείνουν οι ΗΠΑ στο παιχνίδι, ο Μπάιντεν πρέπει με κάποιον τρόπο να αποσπάσει αρκετές ψήφους των Ρεπουμπλικάνων τις επόμενες εβδομάδες για να αναπληρώσει τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας. Η απουσία μεγάλης ουκρανικής στρατιωτικής προόδου κάνει τη δουλειά του πολύ πιο δύσκολη. Το ίδιο κάνει και το γεγονός ότι η βάση της Maga σήμερα δαιμονοποιεί τον Ζελένσκι σχεδόν όσο δαιμονοποιεί και τον Τζορτζ Σόρος.

Στη συνέχεια, υπάρχουν οι προεδρικές εκλογές του επόμενου έτους. Ένας υπέρμαχος του «Πρώτα η Αμερική» στον Λευκό Οίκο θα μπορούσε να βυθίσει τις προοπτικές της Ουκρανίας. Ο Τραμπ, όπως πάντα, είναι η απάντηση στην προσευχή του Πούτιν.

© The Financial Times Limited 2023. All rights reserved.
FT and Financial Times are trademarks of the Financial Times Ltd.
Not to be redistributed, copied or modified in any way.
Euro2day.gr is solely responsible for providing this translation and the Financial Times Limited does not accept any liability for the accuracy or quality of the translation