Η πολιτική της Ταϊβάν εξαρτάται από ζητήματα κυριαρχίας και οικονομικής ανάπτυξης, με μια αυξανόμενα κεντρώα κοινωνία να δημιουργεί εμπόδια στη βελτίωση των σχέσεων τόσο με τις ΗΠΑ, όσο και με την Κίνα. Εν τω μεταξύ, το Πεκίνο θα συνεχίσει να ασκεί πολιτικές εξαναγκασμού ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα θα κυβερνήσει την Ταϊπέι.
Στο επίκεντρο της πολιτικής της Ταϊβάν βρίσκονται δύο κόμματα που προσπαθούν να επαναπροσδιοριστούν υπό το πρίσμα μιας μεταβαλλόμενης κοινωνίας. Το κυβερνών Δημοκρατικό Προοδευτικό Κόμμα (DPP) και η αντιπολίτευση Kuomintang (KMT) προσπαθούν να αλλάξουν σημαντικά την ατζέντα τους ενόψει των προεδρικών και βουλευτικών εκλογών του Ιανουαρίου 2024 στην Ταϊβάν για να ικανοποιήσουν τις σύνθετες απαιτήσεις ενός σε μεγάλο βαθμό πολιτικά ανεξάρτητου πληθυσμού που είναι απογοητευμένος από τις περιορισμένες επιλογές του για εκλογική εκπροσώπηση. Τα αιτήματα αυτά κυμαίνονται από εθνικά θέματα όπως η οικονομική ανάπτυξη και η υπεράσπιση της κυριαρχίας της Ταϊβάν από την κινεζική επιθετικότητα, μέχρι τοπικά ζητήματα όπως η διαφθορά και η διαχείριση της δημόσιας υγείας.
* Το DPP παρουσιάζεται ως ο υπερασπιστής της κυριαρχίας της Ταϊβάν έναντι των πολιτικών, στρατιωτικών και οικονομικών καταναγκαστικών προσπαθειών της Κίνας. Αλλά αυτή η στάση φέρνει μερικές φορές το κόμμα σε αντίθεση με την οικονομική ανάπτυξη της Ταϊβάν, καθώς η Κίνα είναι ο κορυφαίος εμπορικός εταίρος του νησιού. Το DPP υπέστη σημαντική ήττα από το KMT στις τοπικές εκλογές που διεξήχθησαν τον Νοέμβριο του 2022, αλλά αυτές οι εκλογές συχνά επικεντρώνονται σε τοπικά ζητήματα όπως η διαχείριση της πόλης Covid-19 και τα σκάνδαλα διαφθοράς. Παρ' όλα αυτά, η ηγεσία και η δημόσια εικόνα του κόμματος αποδυναμώθηκαν τον Νοέμβριο, όταν η πρόεδρος Τσάι Ινγκ-βεν παραιτήθηκε από την προεδρία του DPP μετά την εκλογική ήττα.
* Το ΚΜΤ είναι παραδοσιακά πιο φιλικό προς την Κίνα και λειτουργεί ως το πρόσωπο των επιχειρηματικών συμφερόντων της Ταϊβάν, τα οποία επιθυμούν να διατηρήσουν τις σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών στο βαθμό που διευκολύνουν το εμπόριο και τις επενδύσεις. Ωστόσο, το κόμμα αγωνίζεται να αποτινάξει τη γεροντική εικόνα που έχει στη νεολαία της Ταϊβάν. Το ΚΜΤ έχει επίσης αγωνιστεί να σταθεροποιήσει τη μη δεσμευτική του στάση σχετικά με την κυριαρχία της Ταϊβάν τα τελευταία 10 χρόνια εν μέσω της επιμονής του Κινέζου προέδρου Σι Τζινπίνγκ για την επιδίωξη της επανένωσης -μια προοπτική ευρέως αντιδημοφιλής μεταξύ των πολιτών της Ταϊβάν. Η οικονομική ύφεση της Ταϊβάν μπορεί να λειτουργήσει υπέρ του KMT στις εκλογές του 2024, αλλά τα θέματα κυριαρχίας είναι επίσης πιο σημαντικά στις εθνικές εκλογές και η επιτυχία στις τοπικές εκλογές παραδοσιακά δεν μεταφράζεται σε εκλογικά κέρδη σε εθνικό επίπεδο.
* Το δικομματικό σύστημα της Ταϊβάν ήταν πάντα κάπως κατακερματισμένο, με τρίτα κόμματα όπως το Λαϊκό Κόμμα της Ταϊβάν (TPP) να αποκτούν περιοδικά σημαντική επιρροή στην πολιτική. Από το 2022, το TPP (το οποίο ιδρύθηκε μόλις το 2019) είχε συγκεντρώσει το 8,2% της δημόσιας υποστήριξης. Αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι ο κύριος όγκος των Ταϊβανέζων προσδιορίζεται ως πολιτικά ανεξάρτητος, θέλοντας να διατηρήσει τις οικονομικές προοπτικές της Ταϊβάν και την κυριαρχία της. Για τον ηγέτη του TPP Ko Wen-je, η εξυπηρέτηση αυτής της ευρείας εκλογικής ομάδας σήμαινε την υποστήριξη των επιχειρηματικών δεσμών μεταξύ των δύο στενών, επικρίνοντας παράλληλα τη στρατιωτική επιθετικότητα της Κίνας.
Την τελευταία δεκαετία, η στάση του Πεκίνου έναντι της Ταϊβάν έχει γίνει όλο και πιο απειλητική, με τον πρόεδρο Σι να πιέζει για επανένωση με τους όρους του Πεκίνου, αφήνοντας στα πολιτικά κόμματα της Ταϊβάν ελάχιστο περιθώριο διαπραγμάτευσης. Από τότε που ανέλαβε την εξουσία το 2012, ο Σι έχει διαβεβαιώσει δημοσίως ότι η επανένωση με την Ταϊβάν μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο στο πλαίσιο του μοντέλου διακυβέρνησης της Κίνας «μία χώρα, δύο συστήματα», στο οποίο το Πεκίνο επιτρέπει περιορισμένη (ψευδο) πολιτική αυτονομία για περιοχές όπως το Χονγκ Κονγκ, το Σιντζιάνγκ και το Θιβέτ. Αυτό έχει σπάσει μια δεκαετή, ανομολόγητη συμφωνία μεταξύ της Ταϊπέι και του Πεκίνου, σύμφωνα με την οποία και οι δύο θα επέτρεπαν στον άλλον να διατηρήσει το δικό του όραμα για το πώς θα μπορούσε να μοιάζει η φιλική επανένωση. Έχει επίσης αναγκάσει το πιο φιλοκινεζικό KMT να στριμωχτεί στη γωνία, δεδομένου ότι οι πολίτες της Ταϊβάν είναι ενιαία αντίθετοι στο μοντέλο «μία χώρα, δύο συστήματα».
Επιπλέον, ο Σι έχει συνδέσει άμεσα την επανένωση των δύο Στενών με τον στόχο της «μεγάλης αναζωογόνησης», δηλαδή την αποκατάσταση της θέσης της Κίνας ως κορυφαίας παγκόσμιας υπερδύναμης, που περιλαμβάνει την επίδειξη στον κόσμο της υπεροχής του σοσιαλιστικού μοντέλου και του κινεζικού «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» (μονοκομματική πολιτική) - συστήματα που ο Σι έχει αντιπαραβάλει άμεσα με τον δυτικό καπιταλισμό και τον δημοκρατικό φιλελευθερισμό. Και έχει τοποθετήσει τον εαυτό του στο δόγμα του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος ως το ένα και μοναδικό πρόσωπο που θα μπορούσε να οδηγήσει την Κίνα στην επίτευξη αυτής της αναζωογόνησης.
Αυτή η ιδεολογία και η διακυβέρνηση του ενός ανδρός βρίσκονται σε άμεση αντίθεση με την υγιή δημοκρατία και τις καπιταλιστικές αγορές της Ταϊβάν, έναν σπάνιο συνδυασμό στην Ασία και ένα σύστημα για το οποίο οι πολίτες της Ταϊβάν είναι αρκετά υπερήφανοι. Επιπλέον, μπροστά στις πρόσφατες προεδρικές νίκες του DPP και στις προσπάθειες της Δύσης (ιδίως των ΗΠΑ) να ενισχύσει τους δεσμούς με την Ταϊβάν, το Πεκίνο έχει καταφύγει σε μεγαλύτερο στρατιωτικό εξαναγκασμό με την ελπίδα να πείσει την Ταϊπέι να σταματήσει να πιέζει το ζήτημα της κυριαρχίας και να πείσει τη Δύση ότι οι στενότεροι δεσμοί με την Ταϊβάν δεν αξίζουν τον κίνδυνο πολέμου με την Κίνα. Αυτός ο στρατιωτικός εξαναγκασμός έχει οδηγήσει πολλούς Ταϊβανέζους να πιστεύουν ότι η Κίνα είναι ένας νταής που δεν μπορεί να λογικευτεί, αν και ορισμένοι αμφισβητούν ότι οι προσπάθειες της Ταϊπέι να ενισχύσει τους δεσμούς της με τη Δύση είναι άσκοπα προκλητικές για την Κίνα.
* Από τότε που ο πρώην πρόεδρος Ma Ying-jeou (KMT) παραιτήθηκε και η σημερινή πρόεδρος Tsai Ing-wen (DPP) ανέλαβε τα καθήκοντά της το 2016, το Πεκίνο αντιμετωπίζει την Ταϊπέι ως μια ριζοσπαστική κυβέρνηση που διοικείται από «αυτονομιστές». Έκτοτε, η Κίνα έχει διακόψει τους διασταυρούμενους διπλωματικούς διαύλους, έχει αποκλείσει την Ταϊβάν από τους διεθνείς θεσμούς και έχει λαφυραγωγήσει τους λίγους επίσημους διπλωματικούς εταίρους της Ταϊβάν. Αυτό συμβαίνει παρά τη στάση της Τσάι υπέρ του status quo και τις προσπάθειές της να αποτρέψει πολιτικές ενέργειες από νομοθέτες υπέρ της ανεξαρτησίας εντός του DPP που θα μπορούσαν να προκαλέσουν την Κίνα.
* Από το 2017, οι Ηνωμένες Πολιτείες και (σε μικρότερο βαθμό) οι Ευρωπαίοι εταίροι, όπως το Ηνωμένο Βασίλειο, η Γερμανία και η Γαλλία, έχουν αυξήσει τη συχνότητα των διπλωματικών τους επισκέψεων στην Ταϊβάν. Αυτό κορυφώθηκε με το ταξίδι της τότε Προέδρου της Βουλής των Αντιπροσώπων των ΗΠΑ Νάνσι Πελόζι στην Ταϊπέι για να συναντηθεί με την Τσάι τον Αύγουστο του 2022, την πρώτη τέτοια επίσκεψη από εν ενεργεία Πρόεδρο της Βουλής των Αντιπροσώπων εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα.
* Τα τελευταία τρία χρόνια, το Πεκίνο χρησιμοποιεί όλο και περισσότερο στρατιωτικές μεθόδους καταναγκασμού εναντίον της Ταϊβάν. Αυτές περιλαμβάνουν συχνότερες και μεγαλύτερες εισβολές αεροσκαφών του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (PLA) στη Ζώνη Αναγνώρισης Αεράμυνας της Ταϊβάν, ασκήσεις αμφίβιας απόβασης και τοποθέτηση σκαφών του Πολεμικού Ναυτικού του PLA στα ανοικτά των ακτών της Ταϊβάν, μαζί με τις στρατιωτικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά που διεξήχθησαν μετά την αμφιλεγόμενη επίσκεψη της Πελόζι τον Αύγουστο (οι οποίες περιλάμβαναν πυραυλικά πλήγματα ακριβώς έξω από τα χωρικά ύδατα της Ταϊβάν).
Τον Αύγουστο του 2022, το Πεκίνο δημοσίευσε την τρίτη του Λευκή Βίβλο για την Ταϊβάν (την πρώτη επικαιροποίηση από το 2000), η οποία ανέφερε ότι το «μία χώρα, δύο συστήματα» αποτελεί βασική αρχή «για την επίλυση του ζητήματος της Ταϊβάν» και «την καλύτερη προσέγγιση για την πραγματοποίηση της εθνικής επανένωσης».
Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις, οι επόμενες εκλογές στην Ταϊβάν θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε ένα διαιρεμένο νομοθετικό σώμα, το οποίο θα οδηγούσε σε αδιέξοδο πολιτικής σε θέματα οικονομίας και εθνικής ασφάλειας. Δεν είναι καθόλου βέβαιο αν ο πιθανός υποψήφιος του DPP (και νυν αντιπρόεδρος της Ταϊβάν) William Lai θα μπορέσει να νικήσει τον πιθανό υποψήφιο του KMT (και νυν δήμαρχο της Νέας Ταϊπέι) Hou You-ih στις προεδρικές εκλογές του 2024. Και ο Ko Wen-je του TPP θα μπορούσε να μοιράσει την ψήφο σε ένα από τα δύο κύρια κόμματα ή να ρίξει την υποστήριξή του σε ένα από αυτά.
Μια δημοσκόπηση της Formusa τον Νοέμβριο δείχνει ότι ο Hou (33,8%) χάνει μόλις και μετά βίας από τον Lai (34,3%), αλλά μια δημοσκόπηση του Δεκεμβρίου από το Ίδρυμα Κοινής Γνώμης της Ταϊβάν δείχνει ότι ο Hou κερδίζει άνετα (38,7%) έναντι του Lai (29%), ενώ και οι δύο δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι ο Ko συγκεντρώνει 14-18% των ψήφων.
Εάν συνεχιστεί αυτή η στενή κούρσα, το Νομοθετικό Γιουάν θα μπορούσε να είναι διαιρεμένο, με το KMT ή το DPP να εξαρτάται από έναν συνασπισμό με το TPP για να εξασφαλίσει την πλειοψηφία των ψήφων. Υπό το πρίσμα της ανταγωνιστικής πολιτικής της Ταϊβάν, ένα διαιρεμένο νομοθετικό σώμα θα μπορούσε να καταστήσει ακόμη πιο δύσκολη την ψήφιση της νομοθεσίας τα επόμενα τέσσερα χρόνια, καθυστερώντας νομοσχέδια για την επέκταση των οικονομικών δεσμών της Ταϊβάν (π.χ. μέσω εμπορικών συμφώνων με τις ΗΠΑ) ή την αποτροπή της λαθροχειρίας ταλέντων στον κρίσιμο τομέα των ημιαγωγών του νησιού. Κατά τη διάρκεια του επόμενου έτους, διάφορες εξελίξεις θα μπορούσαν ακόμη να επηρεάσουν τα αποτελέσματα των εκλογών, μεταξύ άλλων:
- Οικονομική ύφεση: Το DPP θα μπορούσε να διαχειριστεί κακώς την οικονομία ή και να κατηγορηθεί για την επιβράδυνση των εξαγωγών της Ταϊβάν που θα προέλθει από μια παγκόσμια οικονομική ύφεση κατά το 2023.
- Ακατάλληλο μήνυμα για την κυριαρχία: Το ΚΜΤ θα μπορούσε να χάσει την υποστήριξή του εάν αποτύχει να προσφέρει μια σταθερή θέση για την κυριαρχία της Ταϊβάν για την κεντρώα πλειοψηφία των ψηφοφόρων που ενδιαφέρονται περισσότερο για τα διακρατικά ζητήματα στις εθνικές εκλογές από ό,τι στις τοπικές εκλογές.
- Αυξημένη κινεζική επιθετικότητα: Το Πεκίνο θα μπορούσε να ανακόψει τις πιθανότητες του KMT εάν ξεκινήσει περισσότερες στρατιωτικές ασκήσεις γύρω από την Ταϊβάν, π.χ. ως απάντηση σε μια πιθανή επίσκεψη του προέδρου της αμερικανικής Βουλής των Αντιπροσώπων Kevin McCarthy στο νησί. Επιπλέον, η Κίνα θα μπορούσε να επιτεθεί εκ νέου στο Χονγκ Κονγκ (το οποίο επηρέασε τις προεδρικές εκλογές του 2020 στην Ταϊβάν προς το DPP), επεκτείνοντας, για παράδειγμα, την εφαρμογή και την επιβολή του νόμου περί εθνικής ασφάλειας για να στοχοποιήσει περισσότερους πολίτες με κατασκευασμένες κατηγορίες για εξέγερση και ανατροπή.
Αν το DPP επανεκλεγεί το 2024, η Κίνα θα συνεχίσει να αυξάνει τον στρατιωτικό εξαναγκασμό εναντίον της Ταϊβάν, ενώ μια νίκη του KMT θα μπορούσε να φέρει περιορισμένη συνεργασία μεταξύ των δύο πλευρών. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, τα ζητήματα κυριαρχίας θα παραμείνουν και ο ανταγωνισμός ΗΠΑ-Κίνας για την κυριαρχία στον Ινδο-Ειρηνικό θα συνεχιστεί.
Εάν το DPP καταφέρει να παρατείνει την οκταετή κυριαρχία του, οι προοπτικές για ειρηνική επανένωση με την Κίνα θα παραμείνουν ελάχιστες έως μηδαμινές. Για να εκφράσει τον αποτροπιασμό του για αυτή την πραγματικότητα, το Πεκίνο θα ασκούσε όλο και περισσότερο στρατιωτικό εξαναγκασμό εναντίον της νέας κυβέρνησης Λάι, συμπεριλαμβανομένων των αυξημένων υπερπτήσεων της Ζώνης Αναγνώρισης Αεράμυνας της Ταϊβάν (ADIZ) και των ναυτικών ασκήσεων γύρω από την Ταϊβάν, καθώς και στρατιωτικών ασκήσεων με πραγματικά πυρά όποτε το Πεκίνο επιθυμούσε να επιπλήξει την Ταϊπέι ή και τις δυτικές πρωτεύουσες για ιδιαίτερα κατάφωρες προκλήσεις γύρω από την Ταϊβάν.
Αυτό θα βάθαινε τις δυτικές ανησυχίες για τις στρατιωτικές κινήσεις της Κίνας έναντι της Ταϊβάν και θα δικαιολογούσε περαιτέρω τις ενέργειες ενός αυξανόμενου συνασπισμού χωρών, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, για την επέκταση του αποτυπώματος ασφαλείας τους στον Ινδο-Ειρηνικό και την αποτροπή της Κίνας από την επίτευξη περιφερειακής κυριαρχίας.
Εάν το KMT κερδίσει, οι σχέσεις μεταξύ των στενών θα βελτιωθούν, με το Χου να επιδιώκει βαθύτερες εμπορικές σχέσεις με την Κίνα και το Πεκίνο να επαναφέρει τους διπλωματικούς διαύλους. Αλλά το παρατεταμένο ζήτημα της κυριαρχίας θα περιορίσει την έκταση αυτής της προσέγγισης. Ο Hou, όπως και ο προηγούμενος πρόεδρος του KMT της Ταϊβάν, ο Ma Ying-jeou (2008-2016), θα δεσμευτεί από τη δυσπιστία των Ταϊβανέζων ψηφοφόρων απέναντι στην Κίνα για να περιορίσει οποιεσδήποτε πολιτικές διαπραγματεύσεις που θα μπορούσαν να υποδηλώνουν την έλλειψη κρατικής υπόστασης της Ταϊβάν. Έτσι, το Πεκίνο θα διατηρήσει τον οικονομικό εξαναγκασμό (ιδίως τους τελωνειακούς περιορισμούς) και τον περιορισμένο στρατιωτικό εξαναγκασμό (π.χ. υπερπτήσεις της ADIZ) ως εργαλεία πίεσης κατά της Ταϊβάν, ιδίως καθώς ο Σι γερνάει και γίνεται ανυπόμονος με την έλλειψη προόδου που έχει δει για την επανένωση από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2012.
Η KMT μπορεί να μειώσει τον ρυθμό των διπλωματικών επισκέψεων με τα δυτικά έθνη ως μέσο για την άμβλυνση των εντάσεων με την Κίνα, αλλά αυτό δεν θα εμπόδιζε τις ΗΠΑ (και την Κίνα) να συνεχίσουν να προετοιμάζονται για μια ενδεχόμενη στρατιωτική αντιπαράθεση στον Ινδο-Ειρηνικό. Η ηγεσία του Χου μπορεί επίσης να μειώσει βραχυπρόθεσμα τις ανησυχίες της Ευρώπης για την ασφάλεια γύρω από την Ταϊβάν, οδηγώντας σε μείωση των επιχειρήσεων ελεύθερης ναυσιπλοΐας των ευρωπαϊκών χωρών. Όμως, η διατήρηση των εντάσεων μεταξύ των δύο πλευρών, ακόμη και υπό την ηγεσία του KMT, θα εξακολουθούσε να συντηρεί την αργή, μακροπρόθεσμη επέκταση της δυτικής στρατιωτικής παρουσίας στον Ινδο-Ειρηνικό.
Η αλλαγή του εγχώριου κλίματος και οι κομματικές προτιμήσεις θα αποτρέψουν το ΚΜΤ και το DPP από το να επιδιώξουν ακραίες πολιτικές αναφορικά με τις σχέσεις της χώρας με την Κίνα, καθιστώντας την ταϊβανέζικη πολιτική κοροϊδία για τους μετριοπαθείς. Η σταθερά αυξανόμενη ταυτότητα της Ταϊβάν και η συγκριτική κοινωνική απάθεια για τους πολιτιστικούς δεσμούς με την Κίνα, καθώς και η επιθυμία των Ταϊβανέζων να διατηρήσουν την de facto ανεξαρτησία της χώρας τους, θα εμποδίσουν τα πολιτικά κόμματα της Ταϊβάν να έρθουν πολύ κοντά στο Πεκίνο.
Εν τω μεταξύ, η αυξανόμενη δημοτικότητα του τριτοκομματικού TPP θα μπορούσε να του εξασφαλίσει μια θέση ως εταίρος συνασπισμού μειοψηφίας στο νομοθετικό σώμα. Αυτές οι πολιτικές και ιδεολογικές μετατοπίσεις θα μπορούσαν να καταπνίξουν πολιτικές που είτε θα προκαλούσαν, είτε θα ευθυγραμμίζονταν πολύ στενά με την Κίνα, εμποδίζοντας το DPP να περάσει νομοθεσία υπέρ της κυριαρχίας (π.χ. συνταγματικές αλλαγές που θα μείωναν τις αναφορές στην επανένωση) και εμποδίζοντας το KMT να κάνει πολιτικές παραχωρήσεις προς την Κίνα εν μέσω εμπορικών διαπραγματεύσεων.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, τυχόν αντιληπτές παραχωρήσεις κυριαρχίας από την Ταϊπέι θα μπορούσαν να προκαλέσουν νέα αναταραχή και ακτιβιστικά πολιτικά κινήματα στην Ταϊβάν (όπως το φοιτητικό κίνημα Sunflower του 2014, το οποίο εξέθρεψε μια γενιά υποστηρικτών του DPP). Εκτός από την ενίσχυση της ατζέντας του DPP, αυτό θα μπορούσε να προαναγγείλει ένα νέο πάγωμα στις σχέσεις μεταξύ των δύο πλευρών.
Αυτοί οι συνδυασμένοι περιορισμοί θα αναγκάζουν επίσης όλο και περισσότερο τους προέδρους και τους νομοθέτες της Ταϊβάν να απευθύνονται στους κεντρώους ψηφοφόρους και όχι στους σκληροπυρηνικούς της κάθε πλευράς, προκειμένου να αναλάβουν και να παραμείνουν στην εξουσία.
Η πολιτική επείγουσα ανάγκη για παροχή οικονομικής ανάπτυξης θα οδηγήσει την Ταϊπέι υπό οποιαδήποτε κυβέρνηση να βελτιστοποιήσει τους εμπορικούς και επενδυτικούς δεσμούς τόσο με το Πεκίνο όσο και με την Ουάσινγκτον, αν και οι πολιτικές ευαισθησίες θα περιπλέξουν την ολοκληρωμένη της προσέγγιση.
Η ανάγκη της Ταϊβάν για οικονομική ανάπτυξη θα αποτρέψει τα πολιτικά της κόμματα από το να υιοθετήσουν μια περιορισμένη τομεακή αποσύνδεση με την Κίνα τύπου ΗΠΑ, η οποία είναι μη ρεαλιστική, δεδομένου ότι η Κίνα αγοράζει σχεδόν το 38% των εξαγωγών της Ταϊβάν. Και η εμβάθυνση των δεσμών της Ταϊπέι στην αλυσίδα εφοδιασμού με τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, ιδίως στον κρίσιμο τομέα των τσιπ, θα απαιτήσει η Ταϊπέι να καλλιεργήσει και τους δυτικούς δεσμούς. Αλλά τυχόν προσπάθειες της Ταϊπέι να προχωρήσει σε μια εμπορική και επενδυτική συμφωνία με τις ΗΠΑ –κάτι που αποτελεί προτεραιότητα του DPP- θα μπορούσαν να μειώσουν τις πιθανότητες της Ταϊπέι να επεκτείνει παρόμοιους δεσμούς με το Πεκίνο, δεδομένης της θέσης του τελευταίου ότι οι εξωτερικές εμπορικές συμφωνίες με την Ταϊπέι θα πρέπει να διαπραγματεύονται μέσω του Πεκίνου. Ωστόσο, η αντίστροφη περίπτωση είναι πιθανό να μην ισχύει- εάν η Ταϊπέι επιδίωκε πρώτα διευρυμένους εμπορικούς και επενδυτικούς δεσμούς με το Πεκίνο – κάτι που αποτελεί βασική εστίαση του KMT - και στη συνέχεια επιδίωκε το ίδιο με τις ΗΠΑ, η Ουάσινγκτον θα συμμετείχε σε διμερείς συνομιλίες για τη διατήρηση της στρατηγικής σχέσης (αλλά οι συνομιλίες αυτές θα μπορούσαν ακόμη να καταστρέψουν τους πρόσφατα διευρυμένους δεσμούς της Ταϊπέι με το Πεκίνο post hoc).
Οποιαδήποτε αποτυχία της Ταϊπέι να διαχειριστεί είτε τα ζητήματα της κυριαρχίας είτε της οικονομικής ανάπτυξης θα μπορούσε να προκαλέσει πολιτική ανατροπή και ενδεχομένως ακόμη μεγαλύτερη υποστήριξη για τα τρίτα μέρη της Ταϊβάν. Και η προσέγγιση τόσο του KMT όσο και του DPP για την εξισορρόπηση των οικονομικών δεσμών με την Κίνα και τις ΗΠΑ θα ενέχει αυτόν τον κίνδυνο.