Κάτι φαίνεται πως αλλάζει στους υπολογισμούς της Κίνας, που τα τελευταία 40 χρόνια έδειχνε τα δόντια της μόνο σε μικρότερες δυνάμεις και κινούνταν προσεκτικά γύρω από χώρες που είχαν τη δυνατότητα να αντιδράσουν, γράφει ο Economist.
Ως ένδειξη αναφέρει την «επίθεση» που έκανε ο επικεφαλής της εξωτερικής του Κομμουνιστικού Κόμματος σε Αμερικάνους διπλωμάτες στη διμερή τους συνάντηση στην Αλάσκα, όπου τους υπέδειξε τις αποτυχίες της Αμερικανικής δημοκρατίας, αλλά και τις σαρωτικές κυρώσεις που επέβαλλε η Κίνα εναντίον Βρετανών, Καναδών και Ευρωπαίων πολιτικών, διπλωματών, ακαδημαϊκών, δικηγόρων και υπέρμαχων της δημοκρατίας ως αντίποινα για τις πολύ στενότερες κυρώσεις που επέβαλε η Δύση σε αξιωματούχους που κατηγορούνται για καταπίεση των Μουσουλμάνων στην περιοχή Σιντζιάνγκ.
Παράλληλα, «αντεπιτίθεται» στο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, υπενθυμίζοντας το δουλεμπόριο, την αποικιοκρατία και το Ολοκαύτωμα, αλλά επίσης τους θανάτους σε ΗΠΑ και Ευρώπη από την Covid-19, λέγοντας πως αυτά θα έπρεπε να κάνουν τις κυβερνήσεις της Δύσης να ντρέπονται που αμφισβητούν τις επιδόσεις της Κίνας στα ανθρώπινα δικαιώματα. Επίσης, αποκηρύσσει τα «ψέματα και την παραπληροφόρηση» αναφορικά με την χρήση καταναγκαστικής εργασίας για τη συγκομιδή βαμβακιού στην Σιντζιάνγκ, ενώ δίνει εύσημα σε όσους μποϊκοτάρουν ξένα brands που αρνούνται να χρησιμοποιήσουν βαμβάκι από την περιοχή αυτή. Κάποιος Κινέζος γενικός πρόξενος, δε, χαρακτήρισε τον πρωθυπουργό του Καναδά ως «υποχείριο» των ΗΠΑ.
Οι διπλωμάτες της Δύσης παρακολουθούν αυτή την εθνικιστική έξαρση του Πεκίνου με ανησυχία, τονίζει ο Economist. Κινέζοι αξιωματούχοι καλούν αντιπροσώπους μέσα στη νύχτα για να τους ενημερώσουν πως δεν έχουν να κάνουν με την Κίνα προ 120 ετών όταν οι ξένοι στρατοί και τα όπλα τους ανάγκασαν την παραπαίουσα αυτοκρατορική δυναστεία να ανοίξει τη χώρα στους ξένους. Ορισμένοι διπλωμάτες μιλούν για σημείο καμπής στην κινεζική εξωτερική πολιτική, ενώ όσοι ασχολούνται με την Ιστορία αναρωτιούνται αν πρόκειται για μια στιγμή που μοιάζει περισσότερο με την άνοδο της εξοργισμένης, ρεβιζιονιστικής Ιαπωνίας της δεκαετίας του 1930 ή με αυτήν της Γερμανίας που η φιλοδοξία της οδήγησε στον πόλεμο του 1914. Ένας διπλωμάτης λέει πως οι ηγέτες της Κίνας θεωρούν πως η Δύση δεν έχει πειθαρχία, είναι αδύναμη και παραδόπιστη και πως πρέπει να την κάνουν να γονατίσει.
Στην Ουάσιγκτον και σε άλλες δυτικές πρωτεύουσες υπάρχουν φωνές που λένε πως η Κίνα κάνει απερίσκεπτα και αδέξια λάθη και πως δεν μπορεί να μην βλέπει πως η κοινή γνώμη στη Δύση είναι δυσαρεστημένη με την Κίνα. Υπάρχει προβληματισμός για το πώς βλέπει τώρα η Κίνα το πρόσφατο προσχέδιο συμφωνίας της με την Ευρωπαϊκή Ένωση, η επικύρωση του οποίου από το Ευρωκοινοβούλιο έχει μπει στον «πάγο» και πιθανότατα θα «θαφτεί» ως αποτέλεσμα των κινεζικών κυρώσεων σε Ευρωπαίους νομοθέτες.
Όμως στην πραγματικότητα οι κινέζοι ηγέτες θεωρούν πως η αποφασιστικότητα που δείχνουν είναι λογική, γράφει ο Economist. Πρώτον, θεωρούν πως η Κίνα έχει τους αριθμούς με το πλευρό της καθώς αναδύεται μια παγκόσμια τάξη στην οποία οι αναπτυσσόμενες χώρες απαιτούν να έχουν μεγαλύτερη επιρροή. Στον ΟΗΕ τα περισσότερα κράτη μέλη στηρίζουν την Κίνα ως αναντικατάστατη πηγή δανείων, υποδομών και οικονομικά προσιτής τεχνολογίας, περιλαμβανομένων των κιτ παρακολούθησης για τους αυταρχικούς ηγέτες που νοιώθουν νευρικοί.
Δεύτερον, η Κίνα είναι όλο και πιο βέβαιη πως η Αμερική βρίσκεται σε μια μακροχρόνια, μη αναστρέψιμη πτώση, ακόμα και αν οι άλλες χώρες της Δύσης είναι πολύ υπεροπτικές και ρατσίστριες για να αποδεχθούν πως «η Ανατολή ανεβαίνει και η Δύση βρίσκεται σε πτώση», όπως το θέτουν οι κινέζοι ηγέτες. Και τώρα η Κίνα εφαρμόζει υπολογισμένα πλήγματα για να σοκάρει τους Δυτικούς ώστε να κατανοήσουν πως η παλιά τάξη πραγμάτων, της οποίας ηγούνταν οι ΗΠΑ, φτάνει στο τέλος της.
O Economist επισημαίνει πως οι ηγέτες της Κίνας πιστεύουν στην πλειοψηφία και πως καταφέρνουν να κρατούν την εξουσία πείθοντας τους περισσότερους πολίτες πως η ευημερία, η ασφάλεια και η εθνική ισχύς απαιτούν μια σιδηρά, μονοκομματική διακυβέρνηση. Βάζουν τα συμφέροντα των πολλών πάνω από αυτά των λίγων, μια στάση που βρίσκει πολλούς υποστηρικτές στην Κίνα, και αυτό αποτελεί μια μεγάλη πρόκληση για τους φιλελεύθερους δημοκράτες.
Το περιοδικό αναφέρει χαρακτηριστικά την εξήγηση της «επίσημης γραμμής» του Πεκίνου που έδωσε ο κινέζος ακαδημαϊκός Ruan Zongze, η οποία συνοψίζεται στο ότι η Κίνα δεν θέλει να εξάγει τις αξίες της αλλά έχει ένα όραμα πολυμέρειας δια της πλειοψηφίας. Ο ίδιος χλεύασε τις κυβερνήσεις που «χρησιμοποιούν το πρόσχημα της δημοκρατίας για να σχηματίσουν συμμαχίες», χαρακτηρίζοντάς το «ψεύτικη πολυμέρεια» και προσθέτοντας πως οι αναπτυσσόμενες χώρες δεν χρειάζεται να ανέχονται να τους δείχνει με το δάκτυλο μια Δύση η οποία δεν μιλά εκ μέρους του κόσμου. Τόνισε επίσης πως, ως μηχανές παγκόσμιας ανάπτυξης, η Κίνα και άλλες αναδυόμενες οικονομίες θα πρέπει να έχουν μεγαλύτερο λόγο.
Ορισμένοι διπλωμάτες περιγράφουν την Κίνα ως παρανοϊκή, λέγοντας πως ορισμένοι κινέζοι αξιωματούχοι είναι πεπεισμένοι πως η ΕΕ θα άρει τις κυρώσεις που σχετίζονται με την Σιντζιάνγκ επειδή η Ευρώπη δεν μπορεί να ανακάμψει από την πανδημία χωρίς την κινεζική ανάπτυξη. Άλλοι κινέζοι αξιωματούχοι φοβούνται πως η χώρα τους κάνει πολλούς εχθρούς. Δυστυχώς όμως, αυτοί είναι λίγοι, καθώς είναι περισσότεροι αυτοί θεωρούν πως η μη δημοφιλία της Κίνας οφείλεται στην μνησικακία της Δύσης για την κινεζική επιτυχία. Και οι ηγέτες της Κίνας προετοιμάζονται αναλόγως για μια παρατεταμένη μάχη.