Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Αν και ο νόμος που προβλέπει τη διαγραφή των «αιώνιων» φοιτητών (Ν.4957\2022) θέτει χρονικά όρια τα οποία εκπνέουν τον Σεπτέμβριο εφέτος, δηλαδή περισσότερα από τρία χρόνια (ΦΕΚ Α 141/21.7.2022) μετά την ψήφισή του, ελάχιστοι είναι εκείνοι οι οποίοι έχουν εκδηλώσει ενδιαφέρον να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους και να πάρουν τελικά πτυχίο, σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Παιδείας, που επικαλείται η εφημερίδα «Καθημερινή».
Παρά ταύτα, σύμφωνα με χθεσινό δημοσίευμα της εφημερίδας, η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου Αθηνών ζητά από την κυβέρνηση να μην εφαρμοστεί αυτός ο νόμος και να αντικατασταθεί με πρόβλεψη για την κατ’ εξαίρεση μη διαγραφή των φοιτητών και μάλιστα βάσει απόφασης του ίδιου του ΑΕΙ στο οποίο «φοιτούν».
Με άλλα λόγια, ένα πρόβλημα το οποίο χρονίζει εδώ και δεκαετίες, με την πρώτη απόπειρα επίλυσής του να χρονολογείται από το 1978 και αφορά χιλιάδες πολίτες οι οποίοι μόνον πλασματικά μπορούν να θεωρηθούν ως φοιτητές, οι πανεπιστημιακοί «πατέρες» του ΕΚΠΑ ζητούν τούτο να οδηγηθεί στις «ελληνικές καλένδες», διαιωνίζοντάς το για ακόμη μία φορά.
Για την ακρίβεια, εάν η κυβέρνηση ενδώσει στο αίτημα των πανεπιστημιακών, οι οποίοι φέρονται να το προτάσσουν προς αποφυγή φοιτητικών αντιδράσεων στο μέτρο των διαγραφών, θα πρόκειται για την πολλοστή φορά που η σχετική ρύθμιση περί διαγραφών θα μπει στο συρτάρι.
Με την πρώτη μεταπολιτευτική προσπάθεια να αφορά τον νόμο 815/78, ο οποίος προέβλεπε «την απώλεια της φοιτητικής ιδιότητος» και αποσύρθηκε από την τότε κυβέρνηση Κ. Καραμανλή μετά από πολυήμερες φοιτητικές καταλήψεις, ακολούθησε νέα αποτυχημένη απόπειρα επί διακυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη, το 1990-1991, καθώς και προσπάθειες επί κυβερνήσεων Κώστα Καραμανλή (νόμος 3549/2007) και Γ. Παπανδρέου (νόμος 4009/2011), δίχως ωστόσο να εφαρμοστούν ποτέ οι προβλέψεις των παραπάνω νομοθετημάτων.
Πλέον, οι πανεπιστημιακοί του ΕΚΠΑ ζητούν και ο νόμος 4957/2022 που ψηφίστηκε επί διακυβέρνησης Κυριάκου Μητσοτάκη να μην ισχύσει, παρά τις εξαιρέσεις που αυτός προβλέπει σε ό,τι αφορά στη χρονική διάρκεια φοίτησης (ν+2) για όσους εργάζονται ή έχουν προβλήματα υγείας κ.λπ.
Εάν όντως εφαρμοστεί αυτός ο νόμος, περισσότεροι από 300.000 πολίτες -διαφόρων ηλικιών που φθάνουν έως και τη… σύνταξη- θα χάσουν τη φοιτητική ιδιότητα, στερώντας από τα ΑΕΙ τη δυνατότητα επίκλησης του -θεωρητικού- συνολικού αριθμού όσων φοιτούν σε αυτά, απομειώνοντας κατά συνέπεια και τον ρόλο που αυτά φέρονται να διαδραματίζουν στις τοπικές κοινωνίες ανά την Ελλάδα καθώς, βεβαίως, και τα όποια άλλα προνόμια συνοδεύουν τον αριθμό των φοιτητών τους.
Αντίθετα, εάν δεν εφαρμοστεί, θα έχει παραγκωνιστεί για ακόμη μία φορά το κριτήριο της χρονικής διάρκειας σπουδών, ως μέτρο αξιολόγησης των ικανοτήτων του κάθε φοιτητή, για την απόκτηση της πιστοποίησης γνώσης και δυνατοτήτων που παρέχει το κάθε πτυχίο.
Κυριότερα, δε, θα έχει καταδειχθεί ότι στην Ελλάδα οι νόμοι ψηφίζονται για να αγνοούνται, είτε μη εφαρμοζόμενοι, είτε τροποποιούμενοι, με κάποιον άλλο ηπιότερο, υπό το βάρος του πολιτικού κόστους που ενδεχομένως συνοδεύει την εφαρμογή τους.
Αν και η «Καθημερινή» παραθέτει δηλώσεις υψηλόβαθμου στελέχους του υπουργείου Παιδείας ότι «η πρόταση του ΕΚΠΑ συνιστά μη εφαρμογή του νόμου, κάτι που δεν γίνεται αποδεκτό», τούτο μέλλει να αποδειχθεί στην πράξη.
Ποιο όμως θα είναι το μήνυμα που θα στείλει η παρούσα κυβέρνηση προς την ελληνική κοινωνία, εάν συναινέσει στο αίτημα της Συγκλήτου του ΕΚΠΑ, αν όχι αυτό της άτακτης υποχώρησης από την κοινή λογική και την ευνομία;