Φίλτατοι καλή σας ημέρα!
Οι δημοσιονομικοί περιορισμοί που θα αντιμετωπίζει εφεξής η χώρα είναι δεδομένοι. Υπό το φως αυτών των περιορισμών, δε, το δίλημμα με το οποίο ήταν αντιμέτωπος εφέτος στη ΔΕΘ ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν σαφές και εν πολλοίς απλό: λίγα σε πολλούς ή λίγα για μία πραγματική παρέμβαση που θα πιάσει τόπο; Η απάντηση, μετά την ομιλία του το βράδυ του Σαββάτου στο Βελλίδειο, ήταν προφανής και επ’ αυτής θα κριθεί στη συνέχεια.
Κοντολογίς οι 45 παρεμβάσεις τις οποίες ανακοίνωσε ο πρωθυπουργός δεν έκρυβαν μεγάλες εκπλήξεις. Το κοινό που «ευνοείται» είναι το σύνηθες, συνταξιούχοι, ένστολοι, αγρότες κ.ά. και η βάση της συγκεκριμένης κίνησης δύσκολα μπορεί να μη χαρακτηριστεί ως πελατειακή, ακόμη και εάν η χώρα δεν είναι αντιμέτωπη με εκλογές για τις επόμενες χίλιες ημέρες. Τα δε ποσά που δίνονται με αντίστοιχη δυσκολία δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως ψιχία.
Τι θα μπορούσε να κάνει αντ’ αυτού ο φίλτατος Μητσοτάκης; Το προφανές. Να προχωρήσει σε γενναιότερες κινήσεις, πλην περισσότερο επικεντρωμένες, ώστε η αποτελεσματικότητά τους να είναι διασφαλισμένη.
Τρανό παράδειγμα το περίφημο «ολοήμερο» νηπιαγωγείο αλλά και αυτό που αφορά στο Δημοτικό σχολείο. Αντί των -καθόλα ευπρόσδεκτων κατά τα λοιπά- παρεμβάσεων για το δημογραφικό ζήτημα, θα μπορούσε να ανακοινώσει την επέκταση λειτουργίας του ολοήμερου σχολείου σε ένα εύρος ωραρίου που να απελευθερώνει τουλάχιστον τον έναν γονέα και να του παρέχει αντίστοιχο εργασιακό χρόνο ώστε να αναζητήσει το «επιπλέον εισόδημα» που θα έκανε τη διαφορά στην καθημερινότητα του νοικοκυριού του.
Ούτως ή άλλως, καλύτερα εισοδήματα δεν ευαγγελίζεται η παρούσα κυβέρνηση; Η επέκταση του «ολοήμερου» με ένα ωράριο από το πρωί έως αργά το απόγευμα θα έδινε αυτή τη δυνατότητα και θα παρείχε ακόμη ένα όπλο στο νοικοκυριό να αντιμετωπίζει τις υψηλές τιμές στα ράφια του σούπερ μάρκετ.
Αυτή η επιλογή, όμως, δεν θα ικανοποιούσε τα πολλαπλά -πελατειακά- κοινά στα οποία συνήθως απευθύνεται ο εκάστοτε πρωθυπουργός από το βήμα της ΔΕΘ…
Εντούτοις, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, όσα εξελίχθηκαν αυτό το Σαββατοκύριακο με την κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη, σε αντιδιαστολή με όσα απασχόλησαν την αντιπολίτευση και δη την Αξιωματική στην Αθήνα, καταδεικνύουν για ακόμη μία φορά την ηγεμονία Μητσοτάκη στο πολιτικό σκηνικό.
Επιβεβαιώνουν, με άλλα λόγια, ότι παρά τις σημαντικές ατέλειες που χαρακτηρίζουν το κυβερνητικό έργο, παρά τη διαβόητη μεταρρυθμιστική κόπωση, την ύπαρξη της οποίας αρνήθηκε ο πρωθυπουργός και παρά τα όσα εντέλει προσάπτονται στον τρόπο λειτουργίας του Μεγάρου Μαξίμου, η παρούσα κυβέρνηση εξακολουθεί να παραμένει ο μόνος στην «παρέα» με αιτιολογημένη και πιθανώς βιώσιμη πρόταση διακυβέρνησης.
Αυτοί είναι οι δυο μεγάλοι στόχοι μου, είπε χθες ο πρωθυπουργός, ιδού και ο οδικός χάρτης για την υπόλοιπη τριετία και ιδού, τέλος, ο απολογισμός του τι κάναμε έως σήμερα, ώστε να έχετε μέτρο σύγκρισης.
Υπάρχουν στοιχεία λαϊκισμού σε αυτή την υπεραπλουστευμένη προσέγγιση; Ενδεχομένως. Δεν παύει όμως όλο αυτό να αποτελεί ένα συγκεκριμένο σχέδιο διακυβέρνησης, με αρχή, μέση και τέλος. Σε αντιδιαστολή, τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης βρίσκονται είτε σε βαθιά εσωστρέφεια είτε σε αναζήτηση αρχηγού και κατεύθυνσης. Αυτό που βεβαίως εξακολουθεί να εντυπωσιάζει είναι το πόσο λάθος μπορεί να πάει τα πράγματα η κυβέρνηση, παρά την απουσία ουσιαστικής αντιπολίτευσης. Όμως τα έχει αυτά η πολιτική…