Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Η βίαιη εισβολή, χθες, μίας πυρκαγιάς που ξεκίνησε από μία αγροτοδασική περιοχή δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, στον αστικό ιστό, σημαίνει το τέλος της εποχής της αμεριμνησίας.
Σημαίνει, με άλλα λόγια, είτε ότι θα πρέπει να εξοστρακιστεί το πράσινο σε ακτίνα ασφαλείας από τις κατοικίες, είτε ότι συμβίωση με δέντρα εφεξής συνεπάγεται αυξημένες ευθύνες για όλους. Την πολιτεία, σε όλα της τα επίπεδα διοίκησης και φυσικά τους ίδιους τους πολίτες.
Δεν υπάρχουν πλέον αμφιβολίες για την πορεία των πραγμάτων στα οποία μας ωθεί η κλιματική κρίση και θα όφειλαν να μην υπάρχουν και ενδοιασμοί. Είτε θα πρέπει, επιτέλους, να απαλλαγούμε από το αφόρητο πλέον “ταμπού” που υφίσταται με την κοπή δέντρων στην Ελλάδα, και ειδικά με τα άκρως εύφλεκτα πεύκα, είτε θα πρέπει να αποκτήσουμε αποτελεσματικούς τρόπους πυροπροστασίας. Δηλαδή τρόπους οι οποίοι δεν θα περιορίζονται μόνον σε παθητική άμυνα, μέσω καθαρισμών από νεκρή καύσιμη ύλη αλλά θα πρέπει να επεκτείνονται, υποχρεωτικά, σε ενεργητικές μορφές, όπως τα συστήματα καταιονισμού ή οι αντλίες πυρόσβεσης.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, όσα διαδραματίστηκαν χθες, όχι μόνον στην “ημιαστική” Πεντέλη, όσο κυριότερα στα Βριλήσσια, το Χαλάνδρι και τις λοιπές αμιγώς αστικές περιοχές στις οποίες εισέβαλε η φωτιά, καθιστούν σαφές ότι πλέον δεν μπορούμε να πορευόμαστε αμέριμνοι, όπως στο παρελθόν.
Εάν θέλουμε να ζούμε μέσα στο πράσινο -και αποτελεί ένα σαφές δικαίωμα αυτή η επιλογή – τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε και τις συνέπειες της.
Στην διαδικασία δε αυτή, δεν “εμπλέκονται” μόνον οι πολίτες. Κυριότερα, τούτη αφορά στο κράτος και στον βαθμό που αυτό προτίθεται να στηρίξει τους πολίτες για την προμήθεια και εγκατάσταση συστημάτων πυροπροστασίας. Όπως επίσης αφορά στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, η οποία, κάποτε, οφείλει να κάνει την ήδη θεσμοθετημένη δουλειά της, καθαρίζοντας τις εκτάσεις που βρίσκονται στην δικαιοδοσία της και επιβλέποντας τους καθαρισμούς ιδιωτικών εκτάσεων από νεκρή καύσιμη ύλη.
Σε οποιαδήποτε περίπτωση, η θέσπιση περιμετρικών ζωνών γύρω από κατοικίες, ελεύθερων από ρητινοφόρα δέντρα, εύφλεκτα όπως η πεύκη, θα όφειλε να αποτελεί τμήμα της συζήτησης σήμερα στην Ελλάδα, υπερβαίνοντας το υποκριτικό ταμπού δεκαετιών σχετικά με την “προστασία του πρασίνου”. Είτε δεν κτίζουμε πλησίον πρασίνου, είτε βρίσκουμε αποτελεσματικούς τρόπους προστασίας από αυτό όταν καίγεται. Και τα δυο πλέον δεν μπορούμε να τα έχουμε, όπως έδειξαν όσα έγιναν χθες στην πρωτεύουσα.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, η συζήτηση σχετικά με τον διαβόητο Κανονισμό Πυροπροστασίας, η εφαρμογή του οποίου ανεστάλη εξαιτίας της επιπολαιότητας με την οποία τούτος καταρτίστηκε και επιχειρήθηκε να εφαρμοστεί, τίθεται εκ νέου στο “κάδρο”.
Η κλιματική κρίση έχει θέσει άπαντες προ των ευθυνών τους, από τις οποίες δεν υπάρχει οδός διαφυγής. Κατά τρόπο επίμονο θα μας θυμίζει την ύπαρξή της και όσα πρέπει να κάνουμε για να την αντιμετωπίσουμε. Πρόκειται, δε, για μία συζήτηση στην οποία δεν χωρούν ούτε το “πελατειακό κράτος”, ούτε οι προχειρότητες κάθε λογής. Οφείλει να διεξαχθεί συντεταγμένα και αποτελεσματικά, ώστε να οδηγήσει σε νέους κανόνες οι οποίοι να ανταποκρίνονται στα κελεύσματα των καιρών.
Εάν θέλουμε τα δέντρα στο απυρόβλητο, τότε οφείλουμε να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες των επιλογών μας. Διαφορετικά, ας καθιερωθούν ζώνες ελεύθερες πρασίνου. Μία επιλογή είναι και αυτή.