Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Η ευρωπαϊκή παρέμβαση προς τις πολυεθνικές, την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης ανακοίνωσε χθες ότι θα ζητήσει, συνιστά, εν πολλοίς, ομολογία ήττας στη μάχη κατά της ακρίβειας.
Περίπου δύο χρόνια μετά το ξέσπασμα της πληθωριστικής πίεσης και της συνεχιζόμενης ακρίβειας για σειρά τροφίμων και άλλων καταναλωτικών αγαθών και παρά τα διάφορα πακέτα μέτρων που έχουν εξαγγελθεί ώστε να χαλιναγωγηθούν οι τιμές στο ράφι, ο πρωθυπουργός ομολογεί δημοσίως ότι προτίθεται να ζητήσει τη βοήθεια της Κομισιόν, ώστε να μπει φρένο στην απληστία των πολυεθνικών. Όσο ευπρόσδεκτη κι αν είναι η πρωτοβουλία του, δεν παύει να είναι ομολογία ήττας.
Σύμφωνα με όσα είπε ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης χθες στον Σκάι, ετοιμάζει επιστολή προς την πρόεδρο της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, με την οποία θα ζητήσει ευρωπαϊκή παρέμβαση, ώστε «να μας εξηγήσουν οι πολυεθνικές γιατί τιμολογούν διαφορετικά τα προϊόντα στις χώρες-κράτη της Ε.Ε.».
Προφανώς, η απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα θα είναι «διότι μπορούν». Διότι εάν δεν μπορούσαν, τότε δεν θα τιμολογούσαν διαφορετικά στη Γερμανία ή στη Γαλλία από ό,τι στην Ελλάδα. Υπ’ αυτό το πρίσμα, αντί να ζητά τη βοήθεια της Ούρσουλα, θα ήταν ίσως προτιμότερο για τον Έλληνα πρωθυπουργό να κοιτάξει τι από όλα όσα εφαρμόζονται σε αυτές τις χώρες δεν εφαρμόζουμε εμείς στην πατρίδα μας. Ιδίως σε ό,τι αφορά στις συνθήκες του ανταγωνισμού και στις στρεβλώσεις που μαστίζουν την αγορά.
Διότι είναι ιδιαιτέρως θεάρεστο να καταφέρεται κανείς κατά των πολυεθνικών και να τις έχει στο στόχαστρό του ως τον υπαίτιο της ακρίβειας που εξακολουθεί να πλήττει τα ελληνικά νοικοκυριά, αλλά όταν αυτές δεν πτοούνται ούτε από τα πρόστιμα που τους έχουν ήδη επιβληθεί ούτε και από τις απειλές επιβολής περισσοτέρων, τότε ίσως θα ήταν χρήσιμο να αναθεωρήσει τη στρατηγική του.
Τούτου δοθέντος, το αίτημα κοινοτικής συνδρομής που προτίθεται να υποβάλει ο κ. Μητσοτάκης δεν είναι κακή ιδέα. Σημειώνεται όμως δύο χρόνια μετά την έναρξη του «κακού» και ενώ το σύνολο των επιβληθέντων μέτρων, αγορανομικών και άλλων, στάθηκαν αδύναμα να δαμάσουν το φαινόμενο. Ούτε τα κάθε λογής καλάθια του νοικοκυριού, του Πάσχα, του Νονού, του Κουμπάρου κ.λπ. αλλά ούτε και οι δημόσιες απειλές για τον έλεγχο των πολυεθνικών απέδωσαν.
Η δε διαπίστωση του πρωθυπουργού ότι η ακρίβεια «είναι μεγάλο πρόβλημα» και ότι «η απάντηση σε αυτήν είναι η αύξηση μισθών και διαθέσιμου εισοδήματος» δημιουργεί, αν μη τι άλλο, απορίες. «Οι μισθοί θα συνεχίσουν να αυξάνονται ακόμα και όταν η ακρίβεια αρχίσει να υποχωρεί», είπε ο κ. Μητσοτάκης, διευκρινίζοντας, χωρίς όμως να υπερβεί το μέγα ζήτημα χρονισμού στο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν σήμερα τα νοικοκυριά.
Έτσι, λοιπόν, αντί να ζητάμε τη βοήθεια της Ούρσουλα ή, αν θέλετε, παράλληλα με αυτή την προσπάθεια, γιατί δεν κοιτάμε λιγάκι και τα δικά μας; Αν λειτουργεί ο ανταγωνισμός, εάν κυλά όπως θα έπρεπε η εφοδιαστική αλυσίδα, εάν δεν επιβαρύνονται με αχρείαστα κόστη όσοι εισάγουν ή όσοι διακινούν προϊόντα; Εδώ ζούμε όλοι και θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο να υπάρξει έλεγχος, όχι μόνο στις πολυεθνικές, ο βίος και η πολιτεία των οποίων είναι γνωστές, αλλά και στον τρόπο που λειτουργεί συνολικά το «μαγαζί».
Από εκεί και μετά, κάθε βοήθεια που θα μας δώσει η Ούρσουλα, καλοδεχούμενη.