Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Ούτε το ελαφρυντικό του «πρότερου εντίμου βίου» διαθέτουν οι Αμερικανοί, με τα περιστατικά καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στις ΗΠΑ ή ακόμη και των θανάτων πολιτών ενόσω βρίσκονταν υπό αστυνομική κράτηση να βρίθουν, ούτε οι καταγγελίες που παραθέτουν ως προς την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα έχουν υποστεί τη βάσανο της διασταύρωσης.
Για την ακρίβεια, οι φίλτατοι του State Department που δημοσίευσαν χθες την ετήσια έκθεσή τους για την Ελλάδα δεν μπήκαν καν στον κόπο να ρωτήσουν τις ελληνικές αρχές σχετικά με τις καταγγελίες που δημοσιεύουν, επικαλούμενοι διάφορες ΜΚΟ και πολυποίκιλες πηγές, όπως υποστήριξε χθες το Υπουργείο Εξωτερικών.
Όπως αντίστοιχα δεν μας είπαν και κάτι καινούργιο, όπως οι ίδιοι επισημαίνουν στον πρόλογο της εφετινής έκθεσής τους αλλά και όπως προκύπτει από παλαιότερες εκθέσεις τους, φερειπείν, εκείνην του 2016 όταν στο τιμόνι της χώρας βρίσκονταν άλλα χέρια.
Παρ' όλα αυτά όσα μάς μεταφέρει η συγκεκριμένη έκθεση δεν πρέπει να αγνοηθούν. Όχι μόνο διότι τούτη δημοσιεύεται σε μία συγκυρία κατά την οποία η χώρα μας βρέθηκε ήδη στη δημοσιότητα για τους λάθος λόγους, με αφορμή την έκθεση-κόλαφο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την κατάσταση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, όσο κυριότερα διότι κατηγορίες αυτού του είδους σε σχέση με το «λίκνο του πολιτισμού και της δημοκρατίας» οφείλουν να μη μένουν αναπάντητες.
Η χώρα μας διανύει το πεντηκοστό έτος της Μεταπολίτευσης, οι θεσμοί οφείλουν να είναι ισχυροί και καταγγελίες αυτού του είδους συνιστούν στίγμα για τη σύγχρονη ελληνική πολιτεία και δημοκρατία. Πρέπει να διερευνώνται και το αποτέλεσμα αυτών των ερευνών να είναι ξεκάθαρο πέραν πάσης αμφιβολίας, ώστε - εφόσον υπάρχουν- οι υπόλογοι να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους. Ακριβώς για αυτό είναι απαραίτητη η ισχύς των ανεξάρτητων θεσμών. Ώστε να μη μένουν αναπάντητα τα όποια μελανά σημεία τυχόν υπάρξουν -που πάντα και παντού μπορούν να υπάρξουν- στην πορεία μιας χώρας.
Ακριβώς για αυτούς τους λόγους η Ελλάδα οφείλει να έχει μία ταχεία διαδικασία απονομής δικαιοσύνης και ακριβώς για αυτούς τους λόγους στέκουμε ευάλωτοι σε κάθε -ουσιαστική ή ανυπόστατη- κατηγορία σχετικά με το τι ακριβώς συμβαίνει στην πατρίδα μας ή στα σύνορά της, όταν αυτά κατακλύζονται από χιλιάδες πρόσφυγες ή μετανάστες.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, η έκθεση του State Department, όπως και το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου για την κατάσταση του κράτους δικαίου συνιστούν ένα μήνυμα που δεν μπορεί να αγνοηθεί. Όχι επειδή η χώρα μας όντως υπέπεσε σε όσα της προσάπτουν όσο κυριότερα επειδή δεν διαθέτει ακόμη έναν αξιόπιστο μηχανισμό, ώστε να μπορεί να αποδείξει πέραν πάσης αμφιβολίας πώς ακριβώς έχουν τα πράγματα. Κάτι που αναμφίβολα θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμο και για την ποιότητα του πολιτικού διαλόγου εγχωρίως.
Ούτε η «μικρή Μαρία» του Έβρου θα μπορούσε να σταθεί ως αφήγημα ούτε, βεβαίως, και υποθέσεις όπως αυτές των υποκλοπών, νομίμων ή παρανόμων. Θα υπήρχε, με άλλα λόγια, η θεσμική εκείνη ακεραιότητα η οποία διαφοροποιεί τις χώρες του δυτικού κόσμου από τις υπόλοιπες.
Αστυνομική βία παντού υπάρχει. Στις σοβαρές χώρες, όμως, υπάρχει και η προσήκουσα λογοδοσία. Φαινόμενα κρατικής αυθαιρεσίας απαντώνται συχνά ανά την Υφήλιο. Σε ορισμένες χώρες, ωστόσο, υφίστανται και αντίβαρα στην κρατική αυθαιρεσία.
Εμείς είμαστε μία από αυτές;