Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Ο κοινός παρονομαστής της πρότασης δυσπιστίας που ολοκληρώθηκε χθες στη Βουλή ήταν, καταφανώς, η ύπαρξη ή μη κράτους δικαίου στην Ελλάδα. Εάν, δηλαδή, υφίστανται τα αντίβαρα εκείνα που μπορούν να οριοθετήσουν την κρατική εξουσία στη χώρα μας.
Το δημοσίευμα της εφημερίδας «Το Βήμα» για τη «μονταζιέρα» στα Τέμπη, η υπόθεση των υποκλοπών, η έκθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την κατάσταση του κράτους δικαίου στην Ελλάδα, βρέθηκαν στο επίκεντρο μίας τριήμερης συζήτησης, στη λήξη της οποίας ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εμφάνισε μία -εν πολλοίς- ισχυρή επιχειρηματολογία υπέρ της κυβέρνησής του, ως απάντηση.
Παρέθεσε ως προς αυτό, μεταξύ πολλών άλλων, την απάντηση που απέστειλε η Ελλάδα, μόλις χθες, στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, σε σχέση με το ψήφισμά του για το κράτος δικαίου στη χώρα μας. Αντίστοιχα, παρέθεσε και τις πολιτικές που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια των δύο διακυβερνήσεών του, μέσω της συνταγματικής αναθεώρησης, για την εμπέδωση του κράτους δικαίου.
Παρόλο, όμως, που ο κ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε εν πολλοίς πειστικός στα περισσότερα εκ των λεγομένων του, επιχειρώντας να παραμερίσει το πέπλο αδιαφάνειας που η αντιπολίτευση τον κατηγορεί ότι σκεπάζει το Μέγαρο Μαξίμου, επέλεξε να μην αναφερθεί στο ένα ζήτημα το οποίο σκίασε χθες τη συζήτηση της πρότασης δυσπιστίας. Τις παραιτήσεις των «δικών» του ανθρώπων, προσώπων που θεωρούνταν ως οι στενότεροι συνοδοιπόροι του στο ταξίδι της εξουσίας, τόσο στην παρούσα φάση όσο και παλαιότερα.
Επέλεξε, δηλαδή, να μην αναφερθεί ούτε στις χθεσινές παραιτήσεις των Σταύρου Παπασταύρου και Γιάννη Μπρατάκου ούτε στις παλαιότερες των Γρηγόρη Δημητριάδη και Παναγιώτη Κοντολέοντος.
Οι μεν, των Παπασταύρου- Μπρατάκου, είχαν αποδοθεί, νωρίτερα, από κυβερνητικές πηγές, στη συνάντησή τους με γνωστό επιχειρηματία, εφημερίδα του οποίου έφερε στο φως της δημοσιότητας τα περί «μονταζιέρας», τα οποία οδήγησαν στην πρόταση δυσπιστίας, και οι δε για την υπόθεση των υποκλοπών. Υποθέσεων, δηλαδή, που άπτονται ευθέως με τα όρια που πρέπει να τηρούνται για την ύπαρξη κράτους δικαίου σε μία χώρα.
Ήσαν, όμως, σε αμφότερες τις περιπτώσεις, οι δικοί του άνθρωποι, πέραν πάσης αμφισβητήσεως και η επιλογή του να μην αναφερθεί σε αυτούς κατά τη χθεσινή του ομιλία, όσο κατανοητή κι αν είναι από πολιτικής απόψεως, ώστε να μην εμφανιστεί απολογούμενος, άφησε το στίγμα της.
Ακόμη κι αν ενστερνιστούμε την εκτίμηση ότι η πρόταση δυσπιστίας αφορούσε επί της ουσίας μία προσπάθεια των κομμάτων της αντιπολίτευσης να φέρουν το κυβερνών κόμμα σε δυσχερή θέση και να εξασφαλίσουν έτσι οφέλη ενόψει των επικείμενων ευρωεκλογών, το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός επέλεξε να μη θέσει τον δάκτυλον επί των τύπων των ήλων επέδρασε αρνητικά για τον ίδιο και την παράταξή του, ενώπιον της κοινής γνώμης.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, η όποια πολιτική ζημία προκλήθηκε στην κυβέρνηση δεν οφείλεται μόνον στις αιτιάσεις της αντιπολίτευσης. Κυριότερα, αφορά στη διατήρηση της αχλής αδιαφάνειας υπεράνω των ενοίκων του Μεγάρου Μαξίμου, νυν και παραιτηθέντων.
Ήσαν όλοι άνθρωποι του προέδρου και ο ίδιος δεν είπε χθες κουβέντα για αυτούς, για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει, αλλά δεν παύουν να προβληματίζουν την κοινή γνώμη.