Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Πριν την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, ο Αντώνης Σαμαράς διεμήνυσε στην κυβέρνηση ότι είναι «κακή ιδέα» να κάνει διάλογο με «πειρατές», επικαλούμενος μάλιστα και τις ενστάσεις ακόμη ενός πρώην πρωθυπουργού, του Κ. Καραμανλή.
Μετά την επίσκεψη Ερντογάν, «παρεμβαίνει» ο Κ. Καραμανλής, λέγοντας στην κυβέρνηση ότι η ειρήνη δεν εξαγοράζεται με παραχώρηση κυριαρχίας.
Από κοντά και ο Ν. Δένδιας, υπουργός Άμυνας στην παρούσα κυβέρνηση και Εξωτερικών στην προηγουμένη, ο οποίος αν και δηλώνει ότι ήταν θετικό βήμα η επίσκεψη Ερντογάν, φροντίζει να θυμίσει τα… αυτονόητα, όπως «το casus belli για την άσκηση νόμιμου δικαιώματος της Ελλάδας, το Τουρκο-Λιβυκό Μνημόνιο, η παντελώς αστήρικτη θεωρία της «Γαλάζιας Πατρίδας», η στάση της Άγκυρας στο Κυπριακό..» και τις λοιπές γνωστές αστήρικτες αιτιάσεις της Τουρκίας σε μια σειρά από άλλα θέματα…
Τι το μεμπτόν, ίσως, αναρωτηθείτε, να μας θυμίζει ο κ. Δένδιας αυτές τις εκκρεμότητες; Ουδέν, προφανώς, είναι η απάντηση. Έχει τη σημειολογία του, όμως, να τα θυμίζει αυτά την επομένη μίας επίσκεψης, η οποία θεωρήθηκε ως επιτυχής από το Μ. Μαξίμου, ένας υπουργός της κυβέρνησης και δη με τα συγκεκριμένα χαρτοφυλάκια.
Υπό το φως όλων αυτών, τι ακριβώς διαδραματίζεται ενώπιόν μας; Υπάρχουν δύο γραμμές στα εθνικά θέματα εντός της ΝΔ ή ακόμη και εντός της κυβέρνησης ή συντρέχει κάτι άλλο;
Εκείνη που εκφράζουν εν χορώ οι Καραμανλής - Σαμαράς, διατυπώνοντας ανησυχίες, επιφυλάξεις ή ακόμη και ενστάσεις σχετικά με το περιεχόμενο του ελληνοτουρκικού διαλόγου και βεβαίως ως προς την ύπαρξη αυτού του διαλόγου και από την άλλη, εκείνη της κυβέρνησης, η οποία κάνει λόγο για επιτυχία αναφορικά με την εξασφάλιση ήρεμου κλίματος με τη γείτονα;
Σε μία εναλλακτική θεώρηση των πραγμάτων, οι παραπάνω ενστάσεις, επιφυλάξεις και ανησυχίες θα μπορούσαν να ενταχθούν και σε μία προσπάθεια να διασκεδαστούν οι εντυπώσεις εντός του δεξιού στρατοπέδου ή και ευρύτερα. Δύο πρώην πρωθυπουργοί, δια της παρουσίας τους και των παρεμβάσεών τους, εμφανίζονται ως θεματοφύλακες επί των εθνικών θεμάτων και -κατά συνέπεια- θέτουν «φρένο» στις όποιες τυχόν κατευναστικού χαρακτήρα προσπάθειες κάνει το Μαξίμου προς τη γείτονα. Σε αυτήν, τη δεύτερη εκδοχή, η οποία είναι και η λιγότερο πιθανή, τι είχαμε, τι χάσαμε;
Εάν, όμως, όντως ισχύει η πρώτη εκδοχή, αυτή των ανησυχιών, ενστάσεων και επιφυλάξεων, τότε το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει αφορά στις προθέσεις τους. Έως πού είναι διατεθειμένοι να οδηγήσουν αυτή τη συζήτηση επί του κυριότερου εθνικού θέματος; Σε τι είδους εξελίξεις οδηγείται η χώρα υπό το φως αυτών των ενστάσεων, αν όχι σε περιπέτειες ολκής;
Η νέα σελίδα του ελληνοτουρκικού διαλόγου, που μόλις γύρισε, σε πρώτη ανάγνωση μας οδηγεί σε ήρεμα νερά με την Τουρκία, τουλάχιστον κατά το επόμενο διάστημα, δίχως δε παραχωρήσεις από τις πάγιες εθνικές μας θέσεις, όπως διατείνεται η κυβέρνηση.
Το πού ακριβώς θα οδηγήσει τη χώρα και τις σχέσεις της με τη γείτονα αυτή η προσπάθεια, επί του παρόντος, είναι άγνωστο και πάντως δεν μπορεί να προεξοφληθεί.
Εάν οι στόχοι αυτής της προσπάθειας αποκτήσουν τη «βούλα» μίας ευρύτερης συναίνεσης, τόσο εντός της κυβερνώσας παράταξης όσο και μεταξύ των κυριότερων εκπροσώπων του εκλογικού σώματος, τότε, ίσως, μπορέσουμε να διαβούμε αυτήν την περίοδο ανέφελα.
Διαφορετικά, το πού μπορεί να οδηγηθεί η χώρα όταν συζητά τα εθνικά της ζητήματα είναι... γνωστό.