Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Τι είναι καλύτερο; Να βάζει το χέρι στην τσέπη ο φορολογούμενος κάθε φορά που πλήττει τη χώρα μας μία φυσική καταστροφή ή να ενθαρρύνεται η ασφάλιση των ακινήτων; Να καλύπτει το κράτος τις ζημιές των επιχειρήσεων ή να ασφαλίζονται, κατά τρόπο υποχρεωτικό, όλες και όχι μόνον οι μεγαλύτερες εξ αυτών;
Όποιες κι αν είναι οι απαντήσεις που θα επιλέξουμε για αυτά τα ερωτήματα, όσα ελέχθησαν χθες στη Βουλή θα μας απογοητεύσουν. Διότι δεν ήσαν ούτε πλήρη ούτε βεβαίως πειστικά.
Στον απόηχο της χθεσινής συζήτησης σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, για τις φυσικές καταστροφές που έπληξαν τη Θεσσαλία και τον Έβρο και βεβαίως του τρόπου με τον οποίο τις αντιμετώπισε η κυβέρνηση, οι πολίτες αυτής της χώρας έμειναν με μία βεβαιότητα: το πελατειακό κράτος ζει κι βασιλεύει.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μάς θύμισε χθες, μεταξύ άλλων, τρία τινά:
- Πρώτον, ότι θεσπίστηκε κίνητρο έκπτωσης φόρου 10% στον ΕΝΦΙΑ για όσους ασφαλίζουν τις (πρώτες) κατοικίες τους.
- Δεύτερον, ότι από το 2024 καθίσταται υποχρεωτική η ασφάλιση επιχειρήσεων με τζίρο άνω των 2 εκατ. ευρώ και τρίτον, τη θέσπιση του διαβόητου πράσινου τέλους σε τουριστικά καταλύματα και ιδίως τα ακριβότερα, για την ενίσχυση της χρηματοδότησης των κονδυλίων κρατικής αρωγής σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, τα οποία αυξάνονται από 300 εκατ. ευρώ σε 600 εκατ. ευρώ, ελέω ακριβώς αυτού του τέλους.
Πρόκειται για βήματα προς τη σωστή κατεύθυνση; Επί της αρχής, ναι. Επί της ουσίας, όμως, πρόκειται για ημίμετρα, η εφαρμογή των οποίων αφενός δεν λύνει το πρόβλημα, αφετέρου δημιουργεί καινούρια.
Ο λόγος απλός: Εάν η κυβέρνηση επιθυμεί -και δικαίως- να μην αποζημιώνει εσαεί όσους πλήττονται από φυσικές καταστροφές, ας μην περιοριστεί σε μία απλή ενθάρρυνση της ασφάλισης με κίνητρο το 10% του ΕΝΦΙΑ, αλλά ας θεσπίσει την πλήρη έκπτωση του κόστους ασφάλισης κατοικιών από τα φορολογικά βάρη. Εν προκειμένω του ΕΝΦΙΑ ή και άλλων φόρων.
Δεν χρειάζεται, δε, να καταστήσει υποχρεωτική την ασφάλιση. Αρκεί να περιοριστεί στη διαβεβαίωση ότι εφεξής δεν θα αποζημιώνει για το κόστος καταστροφών σε κατοικίες, καθώς θα υπάρχει εκ των προτέρων το μέτρο της πλήρους απαλλαγής του κόστους ασφάλισης, μέσω έκπτωσης από τη φορολογία.
Δεύτερον, γιατί καθιστά υποχρεωτική την ασφάλιση έναντι φυσικών καταστροφών μόνο στις επιχειρήσεις με τζίρο άνω των δ;yο εκατ. ευρώ και όχι σε όλες; Η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα αφορά σε ποσοστό άνω του 95% μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις με τζίρο χαμηλότερο των 2 εκατ. ευρώ. Άρα, προς τι αυτή η υποχρεωτικότητα, όταν δεν αφορά τη συντριπτική πλειονότητα των επιχειρήσεων, οι οποίες μπορούν, ούτως ή άλλως, να εκπέσουν το κόστος των ασφαλίστρων από τη φορολογητέα τους ύλη;
Τρίτον, μολονότι η παρούσα κυβέρνηση είχε περίτρανα δηλώσει ότι δεν πρόκειται να βάλει νέους φόρους, θέσπισε το διαβόητο πράσινο τέλος στις τουριστικές κλίνες για τη χρηματοδότηση του Ταμείου Φυσικών Καταστροφών. Όχι δε μόνον στις ακριβότερες εξ αυτών, όπως υποστήριξε χθες ο φίλτατος κ. Μητσοτάκης, αλλά σε όλες, με όντως μεγαλύτερη έμφαση στις ακριβότερες.
Δεν επλήγη έτσι η ανταγωνιστικότητα του ελληνικού τουριστικού προϊόντος; Δεν βάζουμε έτσι τους τουρίστες, ξένους αλλά και Έλληνες, αφού αυτό το τέλος αφορά σε κάθε είδους τουριστικά καταλύματα, να χρηματοδοτούν την κρατική αρωγή, η ανάγκη της οποίας -σε μεγάλο βαθμό- δεν θα προέκυπτε εάν εξέπιπτε ολόκληρο το κόστος ασφάλισης από το φορολογητέο εισόδημα;
Εντέλει, σε μία εποχή στην οποία τα επιδόματα μοιράζονται δεξιά και αριστερά ωσάν να μην υπάρχει αύριο και όταν έχουμε κυριολεκτικά «παντρευτεί» πυρκαγιές, πλημμύρες και τις όποιες άλλες επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης, συνιστά επιτομή πελατειακής συναλλαγής η απουσία υποχρεωτικότητας στην ασφάλιση των περιουσιών των πολιτών και των επιχειρήσεων αυτής της χώρας…