Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Σε μία εποχή κατά την οποία η τεχνολογία κάνει άλματα, όπως αυτό της τεχνητής νοημοσύνης, η Ευρώπη κάνει ένα βήμα πίσω και θυμάται την εποχή των μπαλωμάτων και των επισκευών. Ενδεχομένως, δε, να της βγει και σε καλό!
Σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ενέκρινε, με συντριπτική πλειοψηφία (590 ψήφοι υπέρ, 15 κατά και 15 αποχές), πρόταση για την παροχή κινήτρων στους καταναλωτές να επισκευάζουν αντί να αντικαθιστούν προϊόντα.
Για την ακρίβεια, οι ευρωβουλευτές ζητούν οι κατασκευαστές να υποχρεούνται στο μέλλον να επισκευάζουν προϊόντα ακόμη και μετά τη λήξη της νόμιμης εγγύησης, να χορηγούνται «κουπόνια και άλλα οικονομικά κίνητρα» στους καταναλωτές ώστε να επιλέγουν την επισκευή και να διασφαλιστεί η πρόσβαση σε πληροφορίες για τα προϊόντα και ανταλλακτικά για όλους.
Στόχος της πρότασης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως αναφέρεται στο σχετικό ψήφισμα, είναι να ενθαρρυνθεί «μια πιο βιώσιμη κατανάλωση, διευκολύνοντας την επισκευή ελαττωματικών προϊόντων, μειώνοντας τα απόβλητα και στηρίζοντας τον κλάδο των επισκευών».
Με άλλα λόγια, ένα βήμα πίσω από την υπερκατανάλωση που χαρακτήρισε επί δεκαετίες το ευρωπαϊκό μοντέλο ανάπτυξης -και συνολικά αυτό του δυτικού κόσμου- και επιστροφή σε πρακτικές οι οποίες χαρακτήριζαν τη ζωή μας προ δύο-τριών ή και περισσότερων γενεών.
Στον βαθμό που τελικά η πρόταση του ΕΚ γίνει δεκτή και από τους λοιπούς κοινοτικούς θεσμούς και υιοθετηθεί ως κοινοτική νομοθεσία, αναμένεται να επηρεάσει κατά τρόπο καταλυτικό τις εξελίξεις τόσο στην οικονομία όσο και στο περιβάλλον.
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία, το κόστος για τους Ευρωπαίους καταναλωτές από την αντικατάσταση αντί για την επισκευή αγαθών υπερβαίνει ετησίως τα 12 δισ. ευρώ ενώ σπαταλώνται 30 εκατομμύρια τόνοι πόρων στην ΕΕ και παράγονται 261 εκατομμύρια τόνοι εκπομπών ισοδύναμου CO2, καθώς και 35 εκατομμύρια τόνοι αποβλήτων.
Ακόμη και υπό το φως αυτών των στοιχείων όμως, η προώθηση της συγκεκριμένης πρότασης περί ενθάρρυνσης της επισκευής αντί της αντικατάστασης προϊόντων συνιστά μέτρο των ανησυχιών οι οποίες διακατέχουν σήμερα τα ευρωπαϊκά πράγματα. Ιδίως εάν προσμετρήσει κανείς την άνετη πλειοψηφία με την οποία εγκρίθηκε η συγκεκριμένη πρόταση.
Προτιμούν, δηλαδή, οι φίλτατοι Ευρωπαίοι, όπως έκριναν οι νόμιμοι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, να τεθούν εν αμφιβόλω θέσεις απασχόλησης στην παραγωγική αλυσίδα, αφού -εμμέσως πλην σαφώς- θα υπονομευτεί η αγορά νέων προϊόντων, και δη διαρκών αγαθών όπως οι λευκές και μαύρες ηλεκτρικές και ηλεκτρονικές συσκευές, χάριν της προστασίας του περιβάλλοντος και της αειφορίας. Δίχως να παραβλέπεται η αντιστάθμιση που σταδιακά θα υπάρξει στην οικονομική δραστηριότητα, καθώς θα ενισχυθεί η απασχόληση στον κλάδο των επισκευών κάθε είδους, η ύπαρξη έμφασης στην αειφορία σε τέτοιο βαθμό είναι καινοφανής και αντικατοπτρίζει τις ανησυχίες των Ευρωπαίων πολιτών ως προς το περιβάλλον και τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, αντίστοιχες των οποίων τρέφονται, ευλόγως, και στη λοιπή υφήλιο.
Σε όλη αυτή τη διαδικασία αναδύεται μία ευκαιρία για τη χώρα μας; Ενδεχομένως και πάντως απάντηση στο συγκεκριμένο ερώτημα μπορεί να δοθεί μόνον εφόσον οι παραγωγικοί φορείς της χώρας επιλέξουν όντως να αδράξουν αυτή την ευκαιρία. Να την αξιοποιήσουν δηλαδή, είτε στο μέτρο που αυτή παρέχει είτε ως βατήρα για την αναβίωση της παραγωγικής διαδικασίας στη χώρα μας. Ούτως ή άλλως, είτε μιλάμε για επισκευές είτε για νέα προϊόντα, η λέξη-κλειδί είναι η... τεχνογνωσία.