Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Ήταν όλοι εκεί. Όλοι, πλην των άμεσα αντιμαχόμενων στη Λωρίδα της Γάζας.
Ως αποτέλεσμα, η διεθνής διάσκεψη που πραγματοποιήθηκε χθες με πρωτοβουλία του προέδρου Εμ. Μακρόν, στη γαλλική πρωτεύουσα, με αντικείμενο την παροχή ανθρωπιστικής βοήθειας στη Γάζα και τα όποια μηνύματα εκπέμφθηκαν από αυτήν, να έχουν αξία κυρίως σημειολογική. Συμβολική.
Ούτως ή άλλως, όπως η Ελλάδα είχε αποδείξει ένα εικοσιτετράωρο νωρίτερα, η εναέρια οδός είναι διαθέσιμη για όποιον επιθυμεί να αποστείλει ανθρωπιστική βοήθεια, μέσω Αιγύπτου, στη Ράφα και από εκεί στη Γάζα. Η δε διάνοιξη ανθρωπιστικού διαδρόμου μέσω θαλάσσης, όπως πρότεινε ο ίδιος ο πρόεδρος Μακρόν και συνηγόρησε η Λευκωσία, συνιστά αντικείμενο επιχειρησιακά σύνθετο, όπως παραδέχθηκε και η ελληνική πλευρά.
Αντίστοιχα, πριν καν ολοκληρωθούν οι εργασίες της διάσκεψης των Παρισίων, το Ισραήλ είχε συμφωνήσει σε τετράωρες παύσεις πυρός για ανθρωπιστικούς λόγους. Έτσι, λοιπόν…
Ήταν, όμως, εις μάτην η χθεσινή διεθνής διάσκεψη στο Ελιζέ; Ασφαλώς και όχι. Όσο κι αν το αίτημα για οριστική κατάπαυση του πυρός ηχεί, σχεδόν, ως αίτημα για «επί γης ειρήνη», τουλάχιστον επί του παρόντος, όσα διαδραματίστηκαν χθες στο Παρίσι ήταν απολύτως χρήσιμα, ακόμη και σε επίπεδο συμβολισμών.
Πρώτον, διότι είχαν κληθεί να συμμετάσχουν εκπρόσωποι περίπου 50 κρατών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της ΕΕ, κρατών της Μ. Ανατολής, μέλη της G20 με την εξαίρεση της Ρωσίας, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί -η πρόεδρος της Κομισιόν και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου-, διεθνείς δωρητές, ο ΟΗΕ και περιφερειακοί οργανισμοί, η Παλαιστινιακή Αρχή και μη κυβερνητικές οργανώσεις που εργάζονται στο πεδίο στη Λωρίδα της Γάζας.
Με άλλα λόγια, μια σειρά «παικτών» της διεθνούς και περιφερειακής σκηνής, διαμέσου των οποίων διατυπώθηκε, για πρώτη φορά σε επίσημους τόνους, το αίτημα κατάπαυσης του πυρός.
Δεύτερον, διότι είναι σαφές ότι τόσο η ίδια η διάσκεψη όσο και τα μηνύματα που αυτή εξέπεμψε, συμπεριλαμβανομένου εκείνου του Έλληνα πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη, είχαν τις «ευλογίες» της Δύσης, ένθεν και ένθεν του Ατλαντικού, υπό τον φόβο των ανησυχιών επέκτασης των εχθροπραξιών.
Τρίτον, διότι διαμέσου της συγκεκριμένης διάσκεψης η Γαλλία ανέκτησε -τουλάχιστον σε επίπεδο συμβολισμών- ένα τμήμα του ρόλου που διαδραμάτιζε παλαιότερα στην περιοχή, ενώ, αντίθετα, απουσίαζε ο ενεργός ρόλος της Τουρκίας. Μίας χώρας η οποία φιλοδοξεί να διαδραματίσει ρόλο στην περιοχή, ενεργώντας υπό την επήρεια οθωμανικών ονειρώξεων και έχει αυτο-προταθεί ως «εγγυήτρια δύναμη» για τη Λωρίδα της Γάζας, μετά το τέλος των εχθροπραξιών.
Τέταρτον, διότι αντίθετα, η παρουσία της Ελλάδος έγινε σαφής, τόσο διαμέσου της τοποθέτησης του Έλληνα πρωθυπουργού στη διάσκεψη όσο και των επαφών που είχε, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με τον πρόεδρο Μακρόν και με τον Παλαιστίνιο πρωθυπουργό Μοχάμαντ Σταγιέχ.
Πέμπτον, επειδή κυρίαρχη συνέχισε να είναι η θέση ότι η επίτευξη βιώσιμης ειρήνευσης στην περιοχή διέρχεται διαμέσου της ύπαρξης δύο κρατών, βάσει των μέχρι τώρα ψηφισμάτων του ΟΗΕ.
Υπ’ αυτό το πρίσμα, αν και δεν υπήρξαν «εκπλήξεις» από μία διάσκεψη η οποία πραγματοποιήθηκε με την απουσία των άμεσα εμπλεκόμενων πλευρών, η σύγκλησή της και τα μηνύματα που τελικά εξέπεμψε, συμβάλλουν στη δημιουργία κλίματος πιέσεων για τον τερματισμό της σύρραξης στη Λωρίδα της Γάζας.
Κατά πόσον, βέβαια, αυτές οι πιέσεις μπορούν να αποδειχθούν ισχυρότερες της επιθυμίας του Ισραήλ να «τελειώνει» με τη Χαμάς, είναι μία συζήτηση άλλης τάξης μεγέθους...