Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Στην αρχή ήταν η Πολωνία και η Ουγγαρία, οι οποίες εμπόδισαν, προ μηνός περίπου, την έκδοση κοινού ανακοινωθέντος των 27 για το μεταναστευτικό, κατά τη Σύνοδο Κορυφής της Γρανάδας.
«Δεν φοβόμαστε τις διαταγές που προέρχονται από τις Βρυξέλλες και το Βερολίνο», είχε πει τότε αιτιολογώντας τη στάση της Πολωνίας ο πρωθυπουργός της Ματέους Μοραβιέτσκι, δηλώνοντας ότι αρνείται να επιβληθεί στη χώρα του ένα σύστημα «εγκατάστασης παράνομων μεταναστών».
Ο πρωθυπουργός της Ουγγαρίας Βίκτορ Όρμπαν, που συνηθίζει να επιτίθεται στις Βρυξέλλες, έφτασε στο σημείο να μιλάει για «βιασμό», στις δηλώσεις που έκανε κατά την άφιξή του στη σύνοδο. «Πώς γίνεται να σας βιάσουν νόμιμα, να αναγκαστείτε να δεχτείτε κάτι που δεν σας αρέσει, πώς είναι δυνατόν να έχουμε συμβιβασμό, συμφωνία; Είναι αδύνατον», είχε δηλώσει, τορπιλίζοντας την προσπάθεια της ΕΕ να υπάρξει συμφωνία επί του μεταναστευτικού.
Πλέον, όμως, οι διαφοροποιήσεις μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ εμφανίζονται η μία μετά την άλλη. Ακολουθώντας το «λαμπρό» παράδειγμα της αποσκιρτήσασας Βρετανίας, η Ιταλία συμφώνησε με -μία υπό ένταξη αλλά ακόμη «τρίτη» χώρα- την Αλβανία, στη δημιουργία κέντρων υποδοχής - φιλοξενίας μεταναστών στα εδάφη της, το κόστος των οποίων θα επωμιστεί η Ρώμη. Πρόκειται για συμφωνία αντίστοιχη εκείνης που έχει συνάψει η Βρετανία με τη Ρουάντα, για την υποδοχή μεταναστών έως ότου ολοκληρωθούν οι διαδικασίες χορήγησης ή μη ασύλου.
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι, μόλις ένα μήνα νωρίτερα, πανηγύριζε δε κατά τη λήξη της Συνόδου της Γρανάδας, λέγοντας ότι «είμαι απόλυτα ευχαριστημένη απ' όσα συμβαίνουν στην Ευρώπη. Είκοσι επτά χώρες συμφωνούν στο ότι προτεραιότητα είναι να σταματήσει η παράνομη μετανάστευση, αρχίζοντας από την προστασία των εξωτερικών συνόρων. Πρέπει να είμαστε ικανοί να το εφαρμόσουμε...».
Αντίστοιχα, η Αυστρία καθώς και η Γερμανία εμφανίζονται να «φλερτάρουν» με την ιδέα λήψης «εθνικών» μέτρων για την αντιμετώπιση της μετανάστευσης, όπως και η Εσθονία, ενώ η Σουηδία, στον απόηχο του τρομοκρατικού χτυπήματος στις Βρυξέλλες με θύματα δύο Σουηδούς, ζητά μεγαλύτερη συνεργασία σε θέματα ασφάλειας. Όλα αυτά, δε, στον απόηχο του πρόσφατου ναυαγίου της συμφωνίας Τυνησίας - ΕΕ περί περιορισμού των μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη.
Ενόσω, όμως, συμβαίνουν όλα αυτά και η κάθε χώρα τραβά τον δρόμο της στο μεταναστευτικό, αφήνοντας τις προτάσεις της Κομισιόν ως κενό γράμμα, γιατί θα πρέπει να πιστέψουμε ότι η ΕΕ είναι κάτι παραπάνω από ένα χαλαρό μόρφωμα οικονομικού χαρακτήρα;
Όταν σε ένα από τα πλέον θεμελιώδη ζητήματα, όπως είναι η μετανάστευση και δη η παράνομη, η ΕΕ σύρθηκε επί σειρά ετών από την «ηγέτιδα» Γερμανία, που τώρα πλέον κάνει στροφή 180 μοιρών επ’ αυτού, και σήμερα αδυνατεί να καταλήξει σε ενιαία στάση, γιατί θα έπρεπε να πιστέψουμε ότι είναι δυνατή η μακροημέρευσή της ως Ένωσης;
Η «αμηχανία» της Κομισιόν έναντι του μεταναστευτικού αλλά και της ιδιότυπης στάσης που υιοθετούν τα διάφορα κράτη-μέλη επ’ αυτού φανερώνει το αδιέξοδο ενώπιον του οποίου βρίσκεται σήμερα η ΕΕ. Αρνούμενη δε -κατόπιν πιέσεων του Βορρά- να συναινέσει σε αύξηση της χρηματοδότησης των κρατών του Νότου για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, υπονομεύει ακόμη περισσότερο τα θεμέλιά της.
Εντέλει, όμως, γιατί θα έπρεπε να περιμένουμε κάτι καλύτερο;