Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Για την αδυναμία ανάδειξης κυβέρνησης από την κάλπη της 21ης Μαΐου, επιρρίπτει ευθύνες στο «καπρίτσιο» του κ. Α. Τσίπρα περί απλής αναλογικής. Για το ενδεχόμενο αδυναμίας ανάδειξης κυβέρνησης από την εκλογική αναμέτρηση της 25ης Ιουνίου, επιρρίπτει ευθύνες στην άρνηση του κ. Ν. Ανδρουλάκη να συναινέσει στον σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας με τη ΝΔ «ακόμη κι αν έχει 149 έδρες».
Η προσήλωση, όμως, του Κυριάκου Μητσοτάκη στον στόχο εξασφάλισης μιας αυτοδύναμης κυβέρνησης δύναται να οδηγήσει τη χώρα, όπως και την παράταξη της οποίας ηγείται, σε αχρείαστα κόστη.
Αυτά, δε, προφανώς, δεν αφορούν μόνον ορισμένες εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, στα οποία ανέρχεται κατά τον ίδιο το κόστος της κάλπης της 25ης Ιουνίου.
Κυριότερα, οι κίνδυνοι μιας τρίτης κάλπης τον Αύγουστο δύνανται να συμπεριλαμβάνουν από τα εθνικά θέματα, δεδομένου ότι η χώρα μας διαθέτει μία υπηρεσιακή κυβέρνηση έναντι της προσφάτως εκλεγείσας στη γείτονα, έως τις όποιες επιπτώσεις υπάρξουν στην τουριστική περίοδο και κατά προέκταση στην πορεία της οικονομίας, ή ακόμη και στην έγκαιρη αξιοποίηση των πόρων του Ταμείου Ανάκαμψης καθώς και σειράς άλλων κινδύνων για τη χώρα, εν πολλοίς αθέατων επί του παρόντος.
Εμπεριέχει, όμως, αυτή η επιμονή και ακόμη έναν κίνδυνο. Αυτή τη φορά για την ίδια τη ΝΔ. Όταν είχε τεθεί προς τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, τον Ιούλιο του 1987, το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών, είχε απαντήσει με την επισήμανση, «ε, δεν θα χαλάσουμε και τα μπάνια του λαού», η οποία έκτοτε μνημονεύεται δίκην δόγματος, υπό το φως της λαϊκής δυσαρέσκειας που δύναται να προκαλέσει η ύπαρξη αναστάτωσης στις παραδοσιακές διακοπές του Αυγούστου.
Μια δυσαρέσκεια που ευχερώς θα μπορούσε να αποτυπωθεί στην κάλπη και να επηρεάσει φερειπείν, κατά μία, δύο ή και τρεις ποσοστιαίες μονάδες, το τελικό αποτέλεσμα του κόμματος το οποίο θα θεωρήσουν οι εκλογείς ως υπεύθυνο αυτής της αναστάτωσης.
Τούτου δοθέντος αλλά και υπό το φως του σοβαρού ενδεχομένου που αναδεικνύεται να προκύψει επτακομματική Βουλή από τις επικείμενες εκλογές, με αποτέλεσμα την αύξηση του ποσοστιαίου ορίου για την εξασφάλιση αυτοδύναμης κυβέρνησης, προς τι η εμμονή στην «τρίτη κάλπη»;
Μολονότι, όντως, το ΠΑΣΟΚ έχει επιδείξει -αν μη τι άλλο - απροθυμία συνεργασίας, αρνούμενο να συνεργαστεί αρχικώς, είτε με τον κ. Μητσοτάκη είτε τον κ. Τσίπρα ως πρωθυπουργούς, και στη συνέχεια απέρριψε κατά τρόπο επίσης κατηγορηματικό το ενδεχόμενο συνεργασίας με τη ΝΔ, ακόμη κι αν αυτή εξασφάλιζε 149 έδρες από τις εκλογές της 25ης Ιουνίου, εξακολουθεί να αποτελεί, στον αστερισμό των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, τη μόνη «βατή» επιλογή συμμάχου για τη ΝΔ.
Στα «δεξιά» του ο κ. Μητσοτάκης αποκλείει συνεργασίες, εν πολλοίς δικαίως. Υπ’ αυτό το πρίσμα, ωστόσο, σε περίπτωση που δεν υποκύψει το εκλογικό σώμα στο ευλόγως εκβιαστικό δίλημμα που του θέτει, «αυτοδυναμία ή Αύγουστο», μόνη του επιλογή παραμένει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ.
Όπως επίσης μόνη επιλογή παραμένει το συγκεκριμένο κόμμα -κατά πάσα βεβαιότητα- και για τις συναινέσεις που απαιτούνται σε ενδεχόμενη συνταγματική αναθεώρηση.
Έτσι, λοιπόν, αντί της διατύπωσης αυτών των διλημμάτων, γιατί δεν επιχειρούν αυτά τα δύο κόμματα, τα οποία μοιράστηκαν την εξουσία και κατά το παρελθόν, να διερευνήσουν το πεδίο για τον προσδιορισμό τυχόν κοινού εδάφους επί του οποίου θα μπορούσε να στήσει τα θεμέλιά της μία κυβέρνηση συνεργασίας; Θα μπορέσει έτσι και ο κόσμος να κάνει τα... μπάνια του.