Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Η σημερινή Ελλάδα, της προεκλογικής περιόδου και της νέας «διπλωματίας των σεισμών» που οδήγησε στην αναβίωση ελπίδων -τουλάχιστον σε ορισμένους κύκλους- περί διπλωματικής και κυριότερα ειρηνικής διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών, οφείλει ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον υπουργό Εξωτερικών της γείτονος Μεβλούτ Τσαβούσογλου.
Οφείλει, δε, αυτό το «ευχαριστώ», διότι ο φίλτατος κ. Τσαβούσογλου φρόντισε, μόλις προ διημέρου, να μας υπενθυμίσει ότι ενώ η Ελλάδα δεν έχει αξιώσεις έναντι της Τουρκίας, η τελευταία όχι μόνον έχει διογκώσει από το 1974 έως σήμερα τις διεκδικήσεις της έναντι της χώρας μας αλλά δεν παύει ούτε λεπτό να κραδαίνει τον πέλεκυ του πολέμου, ώστε να εξασφαλίσει υποχωρήσεις από την Ελλάδα.
Για την ακρίβεια, ο κ. Τσαβούσογλου, μιλώντας στο κανάλι A Χαμπέρ, δεν αρκέστηκε να επισημάνει ότι «υπάρχουν νησιά με αδιευκρίνιστο καθεστώς», δεν κατηγόρησε τη χώρα μας μόνο για «παραβιάσεις» και για το ζήτημα του «εναέριου χώρου» ή για το δικαίωμά της να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 ναυτικά μίλια όπως ορίζει το διεθνές δίκαιο, δεν έθεσε μόνο το ζήτημα της αποστρατικοποίησης των νησιών, αλλά απείλησε σε περίπτωση που δεν βρεθεί λύση-πακέτο για όλα αυτά στη Χάγη, με πόλεμο. Όπως επίσης απείλησε με «ατύχημα» και με σύγκρουση ενώ δεν παρέλειψε να απευθύνει μομφή στις ΗΠΑ, οι οποίες κατά τον ίδιο θα πρέπει να είναι «πιο αντικειμενικές».
Έτσι, λοιπόν, σε όσους τυχόν είχαν ξεχάσει ότι η Ελλάδα δεν έχει διεκδικήσεις έναντι της Τουρκίας, πέραν της μίας και μοναδικής διαφοράς που έγκειται στην οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας και -κατά προέκταση- της ΑΟΖ, η πρόσφατη τοποθέτηση Τσαβούσογλου ηχεί ως κώδωνας αφύπνισης ως προς την ύπαρξη διαχρονικά κλιμακούμενων διεκδικήσεων έναντι της χώρας μας, εκ μέρους της γείτονος. Διεκδικήσεων που μόνο στόχο έχουν, σε μία συναλλαγή όπως αυτή που προτείνει ο κ. Τσαβούσογλου, να προσφέρουν έδαφος ορισμένων πλασματικών «υποχωρήσεων» στην Τουρκία, ώστε να εμφανιστεί ότι συναινεί στην επίτευξη κάποιου «συμβιβασμού».
Ενός «συμβιβασμού», με άλλα λόγια, κατά τον οποίο η χώρα μας θα μπορεί μόνο να χάσει και η Τουρκία μόνο να κερδίσει.
Πέραν της πάγιας και πλήρως ανεδαφικής θέσης της Τουρκίας ότι τα νησιά του Αιγαίου δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα, σε πλήρη αντίθεση με το διεθνές δίκαιο, η γείτονα διεκδίκησε ελληνικό έδαφος με την κρίση των Ιμίων, διατηρεί το casus belli έναντι της χώρας μας σε περίπτωση που επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια, διατηρεί ακέραιο το μύθευμα της «γαλάζιας πατρίδας» διεκδικώντας περίπου το μισό Αιγαίο, έχει συνάψει το διαβόητο και καταφανώς παράνομο τουρκο-λιβυκό μνημόνιο, το οποίο κυριολεκτικά κονιορτοποιεί τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα και πλέον απειλεί με υφαρπαγή τα ελληνικά νησιά που βρίσκονται κοντά στα παράλιά της, επικαλούμενη παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάνης.
Σε τι είδους συμβιβασμό μπορεί να οδηγηθεί η Ελλάδα με την Τουρκία, όταν η τελευταία ζητά τα πάντα και εμείς τίποτε; Τι είναι αυτό το οποίο δεν αντιλαμβάνεται η ελληνική πολιτική τάξη και προσδοκά ότι ενδεχομένως θα μπορούσε να υπάρξει μία ειρηνική διευθέτηση της αντιπαράθεσης που έχει δημιουργήσει η γείτονα με εμάς;
Έτσι, λοιπόν, εκ βάθους καρδίας, ευχαριστούμε, Μεβλούτ, και να είσαι πάντα καλά να μας θυμίζεις ποιοι είναι οι γείτονές μας.