Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Η διαδικασία απονομής δικαιοσύνης στη χώρα μας νοσεί.
Για την ακρίβεια, οι μακρόχρονες καθυστερήσεις που παρατηρούνται στη διεξαγωγή αυτής της διαδικασίας μπορούν να οδηγήσουν μέχρι και σε φαινόμενα αρνησιδικίας, όπως υποστήριζε κάποτε μία «ψυχή», αλλά και στην εμπέδωση της εντύπωσης ότι «δεν μπορείς να βρεις το δίκιο σου» σε αυτή τη χώρα!
Ελάχιστα έχουν αλλάξει, δε, για την επιτάχυνση των πραγμάτων. Μεταξύ αυτών των ελάχιστων, ωστόσο, συγκαταλέγονται και απολύσεις δικαστικών λειτουργών, 15 στον αριθμό από τον Δεκέμβριο έως σήμερα, ορισμένοι εκ των οποίων είτε απουσίαζαν συστηματικά από τα καθήκοντά τους είτε βρέθηκαν να έχουν περισσότερες από 3.000 δικογραφίες στην κατοχή τους, καθυστερώντας επί μήνες ή και χρόνια την έκδοση αποφάσεων επ’ αυτών.
Χθες, η Ένωση Εισαγγελέων Ελλάδος εξέδωσε ανακοίνωση χαρακτηρίζοντας ως μεμονωμένο γεγονός την περίπτωση της απολυθείσας συναδέλφου τους, η οποία βρέθηκε να έχει στην κατοχή της τις παραπάνω δικογραφίες. Υποστηρίζει, δε, ο συγκεκριμένος συλλογικός φορέας, ότι το σύστημα επιθεώρησης των δικαστών και εισαγγελέων είναι αξιόπιστο και ότι για «την αντικειμενική και αμερόληπτη αξιολόγηση των δικαστικών λειτουργών» αρμόδια είναι η ίδια η Δικαιοσύνη και «όχι όσοι, εξωθεσμικά και για λόγους εντυπωσιασμού, "αγκομαχούν" να υποδείξουν και επιβάλουν άλλους τρόπους αξιολόγησης και απόδοσης ευθυνών».
Σύμφωνοι. Δεν θα διαφωνήσουμε. Να αποδεχθούμε ακριβώς ως έχει τη δήλωση της Ένωσης Εισαγγελέων Ελλάδος. Τότε, όμως, κάποιος οφείλει να εξηγήσει πώς είναι δυνατόν μία εισαγγελέας Πρωτοδικών να είχε στην κατοχή της επί σειρά ετών αυτό τον τεράστιο αριθμό δικογραφιών, σημαντικός αριθμός εκ των οποίων «φιλοξενούνταν», κατά τα φαινόμενα, σε φιλικά σπίτια και ουδείς εκ των «αρμοδίων» να ενδιαφέρθηκε να τις αναζητήσει.
Εντέλει, εάν η απόλυση της συγκεκριμένης εισαγγελέως ήταν όντως «μεμονωμένη» περίπτωση, τότε να υπενθυμίσουμε ότι μεταξύ των υπολοίπων 14 που απολύθηκαν από τον Δεκέμβριο έως σήμερα συγκαταλέγονται και άλλοι εισαγγελείς όπως και βεβαίως και άλλοι δικαστικοί λειτουργοί και ότι τα όποια ατοπήματα βάρυναν αυτούς τους ανθρώπους χρειάστηκαν χρόνια μέχρις ότου φθάσουν ενώπιον της Πειθαρχικής Ολομέλειας του Αρείου Πάγου.
Εάν έχουν όμως όντως έτσι τα πράγματα, τότε ούτε ο χαρακτηρισμός «μεμονωμένη περίπτωση» συνάδει με όσα συμβαίνουν ούτε υφίστανται εχέγγυα ότι ένα εκ των κυριότερων αιτίων για την ύπαρξη καθυστερήσεων στη διαδικασία απονομής της δικαιοσύνης, η ανεπάρκεια (στην καλύτερη των περιπτώσεων) μπορεί να αντιμετωπιστεί.
Ακόμη, χειρότερα, δε, εμπεδώνεται η -δυστυχώς ήδη ευρεία- πεποίθηση ότι το συντεχνιακό συμφέρον αξιοποιείται για την προστασία, τουλάχιστον επί ένα χρονικό διάστημα, όσων υποπίπτουν σε ατοπήματα του είδους, επί ζημία, βεβαίως, της διαδικασίας απονομής δικαιοσύνης.
Κάτι το οποίο πιθανώς άπτεται της «αντίστασης» που εμφανίζονται να ορθώνουν συλλογικοί φορείς δικαστικών λειτουργών σε ό,τι αφορά στη θέσπιση ενός διαφορετικού συστήματος αξιολόγησης των μελών τους.
Πρόσφατα, από του βήματος συνεδρίου, μέλος της κυβέρνησης διεμήνυσε ότι «το επόμενο διάστημα θα ανακοινωθούν ριζικές αποφάσεις, χωρίς να υπολογίζουμε το πολιτικό κόστος» αναφορικά με την αξιολόγηση των δικαστικών λειτουργών αλλά και ευρύτερα για την αναμόρφωση του συστήματος απονομής δικαιοσύνης στη χώρα μας.
Τι ακριβώς θα συμβεί, δεν είναι σαφές. Αυτό που είναι απολύτως ξεκάθαρο όμως είναι ότι η παρούσα κατάσταση πραγμάτων στη δικαιοσύνη είναι νοσηρή και ότι χρήζει θεραπείας.
Οι λειτουργοί της δεν μπορούν να το αντιληφθούν;