Φίλτατοι, καλή σας ημέρα!
Στην υπόθεση του πολέμου στην Ουκρανία, η Ελλάδα διάλεξε πλευρά.
Τάχθηκε από την αρχή με την πλευρά του αμυνόμενου, καταδικάζοντας τη ρωσική εισβολή ως παραβίαση της διεθνούς έννομης τάξης, στέλνοντας εφόδια, συμπεριλαμβανομένου και στρατιωτικού εξοπλισμού, στην Ουκρανία, τασσόμενη αναφανδόν υπέρ της επιβολής κυρώσεων εκ μέρους της ΕΕ στη Ρωσία και μόλις πρόσφατα, κηρύσσοντας ως «πρόσωπα μη αρεστά» 12 Ρώσους διπλωμάτες.
Ο επικεφαλής της ελληνικής διπλωματίας Νίκος Δένδιας, επίσης χθες, δήλωσε ότι «η Ελλάδα θα ζητήσει από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης να διερευνήσει εγκλήματα πολέμου που διενεργήθηκαν στη Μαριούπολη», εκ μέρους της Ρωσίας, εξηγώντας ότι «η Ελλάδα έχει ειδικό ενδιαφέρον για τη Μαριούπολη, λόγω της ελληνικής κοινότητας άνω των 100.000 ατόμων εκεί».
Επιστέγασμα της στάσης που τήρησε η Ελλάδα μπορεί να θεωρηθεί και η τηλε-ομιλία του προέδρου της Ουκρανίας Β. Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή.
Βεβαίως, κατά τη διάρκεια όλων αυτών, η Ελλάδα παρακολούθησε την ολική καταστροφή των έως τώρα διμερών της σχέσεων με τη Ρωσία, όπως φρόντισε να επιβεβαιώσει η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα: «Πρόκειται για μια πραγματικά πρωτοφανή κίνηση στις ελληνορωσικές σχέσεις. Επιβεβαιώνει μόνο με πόσο ζήλο παρακολουθούν οι ελληνικές αρχές την πορεία διάλυσης της διμερούς πολύπλευρης και αμοιβαία επωφελούς συνεργασίας μας. Είναι λυπηρό που ιστορικοί, πολιτιστικοί και οικονομικοί δεσμοί θυσιάζονται σε χρόνο-μηδέν, στο όνομα της "διατλαντικής αλληλεγγύης"», δήλωσε η κα Ζαχάροβα. Νωρίτερα, η ρωσική πρεσβεία στην Αθήνα είχε κάνει λόγο για «καταστροφή» των ελληνορωσικών σχέσεων.
Το ίδιο διάστημα που συμβαίνουν όλα αυτά, στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, η Τουρκία που διαδραμάτισε -καθ’ ομολογίαν σχεδόν όλων- τον ρόλο του «επιτήδειου ουδέτερου», αφενός, πουλώντας drones και λοιπό στρατιωτικό εξοπλισμό στην Ουκρανία και αφετέρου, αρνούμενη να συμμετάσχει σε κυρώσεις κατά της Ρωσίας, προς την οποία -αλλά και τους υπηκόους της ολιγάρχες- συνέχισε να παρέχει εξυπηρετήσεις διαφόρων ειδών, εμφανίζεται να δρέπει οφέλη, ως αποτέλεσμα τόσο της πλεονεκτικής γεωπολιτικής της θέσης όσο και του ρόλου που διαδραμάτισε ως μεσολαβητής μεταξύ των δύο αντιμαχόμενων πλευρών.
Το State Department με επιστολή του καλεί το Κογκρέσο να εξετάσει την πώληση μαχητικών αεροσκαφών F-16 στην Τουρκία, υποστηρίζοντας ότι τούτο θα ήταν συμβατό με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Ταυτόχρονα, μόλις προ διημέρου, εγκαθιδρύεται «Στρατηγικός Μηχανισμός ΗΠΑ - Τουρκίας», με στόχο τη βελτίωση των σχέσεων των δύο χωρών, με επίκεντρο τη συνεργασία τους στους τομείς της οικονομίας και της άμυνας, σύμφωνα με το κοινό ανακοινωθέν που δόθηκε στη δημοσιότητα.
Υπό το φως όλων αυτών, σε πρώτη ανάγνωση, έχουμε εκείνον που τάχθηκε, δίχως επιφυλάξεις, στο πλευρό του διεθνούς δικαίου και της προστασίας της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της Ουκρανίας να επωμίζεται το βάρος των πράξεών του έναντι μίας παγκόσμιας υπερδύναμης και εκείνον που στόχευσε κυρίως στην εξυπηρέτηση των εθνικών του συμφερόντων διαδραματίζοντας τον “επιτήδειο ουδέτερο” να επιβραβεύεται με εξοπλισμούς, με ειδική «στρατηγική σχέση», αλλά και με την τροπή που λαμβάνει η υπόθεση του αγωγού East Med, στην κατασκευή του οποίου επανέλαβαν την αντίθεσή τους οι ΗΠΑ.
Ποιο θα ήταν όμως το κόστος που θα αναλάμβανε η χώρα μας, στα βιβλία της ιστορίας αλλά και στην παγκόσμια συνείδηση, εάν τηρούσε μία αντιστοίχως επιτήδεια θέση όπως αυτή της Τουρκίας;
Όσο πραγματιστές κι αν είμαστε, όσο κι αν η realpolitik (η πολιτική του κυνικού πραγματισμού) μεσουρανεί διαχρονικά στην παγκόσμια αρένα της διπλωματίας, η απόσταση που λαμβάνει η κάθε πλευρά από τα θεμελιώδη του διεθνούς δικαίου, αναπόφευκτα, τη χαρακτηρίζει και θα τη συνοδεύει σε κάθε μελλοντική της προσπάθεια υπεράσπισης των δικών της δικαίων, στα διεθνή fora.
Έτσι, λοιπόν, «ελευθερία και Δημοκρατία είναι η δική μας απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση», όπως είπε μια ψυχή.
Όποιο κι αν είναι το κόστος.